10 ایده برای کمک به
اداره زندگی پرمشغله‌

ساده کردن زندگی لزوماً به این معنی نیست که از چیزهایی که می خواهید در زندگی، بگذرید. درواقع، دقیقاً متضاد این است.
ساده کردن زندگی به شما زمان بیشتری برای انجام کارهایی که وقت و انرژی برایشان می خواهید، می دهد (مثل ورزش، کتاب خواندن یا شرکت در یک کلاس آموزشی). این ایده ها را امتحان کنید تا زمان، هزینه، پشتیبانی و فضای بیشتری در زندگی پرمشغله تان ایجاد کنید.


1. یک عادت جدید در خودتان ایجاد کنید و آنرا به سایر اعضای خانواده هم آموزش دهید: هیچوقت بدون اینکه چیزی با خود ببرید اتاق را ترک نکنید. مثلاً اگر در طول شب می خواهید از اتاق نشیمن به آشپزخانه یا اتاق خواب بروید، وسیله ای که باید به محل خود برگردانده شود را در راه با خود ببرید.


2. اگر خانواده پرجمعیتی دارید که تعداد زیادی باید از یک حمام و دستشویی استفاده کنند، برای هرکس یک سبد مخصوص درنظر بگیرید که وسایل مخصوص حمام خود را در آن نگه دارند و حتماً پس از استفاده آنرا به اتاق خود برگردانند. درست مثل زندگی در خوابگاه های دانشجویی. اینکار باعث می شود فضای حمام شلوغ و بی نظم نشود و هرکس به راحتی از وسایل خود استفاده کند و جروبحثی هم پیش نیاید.


3. سبد یا جعبه ای در کمد یا گوشه ی از اتاق قرار دهید. در طول کار روزانه، مطمئناً چیزهایی پیدا می کنید که به هر دلیلی دیگر تمایلی به استفاده از آن ندارید و فقط خاک می خورند. آن وسیله را درون آن سبد یا جعبه بیندازید. وقتی جعبه پر شد، می توانید آنرا به افراد نیازمند ببخشید.


4. گفته می شود که انیشتین هیچوقت برای به یاد آوردن چیزهایی که چک کردن آنها راحت است به خود فشار نمی آورد (حتی شماره تلفن خودش). عقیده او این بوده که اینکار باعث می شود فضای کافی برای اموری که می خواسته از قدرت مغزش برای آنها استفاده کند خالی شود. شما هم از این راهکار استفاده کنید و همه امور خود را در دفترچه ای یادداشت کنید که نیازی به به خاطر سپردن آنها نداشته باشید و بعد درصورت نیاز به آن رجوع کنید.


5. صندوق پستتان را چک کنید. نگذارید صورتحساب ها و قبض ها آنجا تلنبار شود و بعد به سراغشان بروید. روزنامه و مجلات ارسالی را هم در جای مخصوص خود (نه روی میز آشپزخانه) قرار دهید.


6. برای هرکدام از اعضای خانواده سبد مخصوص تهیه کنید که وسایل روزمره شان را در آن بریزند (مثل تکالیف و وسایل مدرسه، نامه های اداری، لباسهای کثیف و ...) به جای اینکه دور تا دور خانه پخش کنند.


7. با گذراندن فقط 15 دقیقه هر شب برای آماده کردن همه چیز برای روز بعد، از آشفتگی و سردرگمی صبحها نجات پیدا کنید. می توانید از کارهایی که باید فردا انجام دهید یادداشت بردارید تا روز بعد بدانید که دقیقاً چه باید بکنید. لباسی که برای بیرون رفتن می خواهید تن کنید را آماده کنید. وسایل و لباسهای مدرسه بچه ها را آماده کنید. و مواد و وسایل لازم برای پختن ناهار فردا را نیز آماده کنید. میز صبحانه را بچینید و ....


8. قبوض را سر وقت و در یک روز مشخص پرداخت کنید. بااین روش همیشه می دانید که از نظر مالی در چه وضعیتی هستید و دیگر پرداخت قبض ها عقب نمی افتد.


9. یک روز شنبه همه کارهای ناتمام خود را لیست کنید، چیزی که باید برای یکی از دوستانتان بفرستید، هدیه ای که دیر شده است، تلفنی که باید بزنید و ... همه هفته نوشتن آن را ادامه دهید. شنبه آینده لیستی درست و حسابی از همه کارهایی که باید انجام دهید دراختیار دارید. و همان روز یکی یکی همان کارها را با دقت و به نوبت انجام دهید.


10. این رسم را در خانه راه بیندازید که هرکس مسئول شام و ناهار خودش و شستن ظرفهای خودش باشد. بچه ها غذاهایی مثل سیریال، ساندویچ و از این قبیل را خیلی دوست دارند. اینکار یک تنفس خوب برای آشپزی کردن است و به شما کمک می کند به فرزندانتان آموزش دهید در امور خود استقلال داشته باشند.
 

به نام خداوند جان آفرین

حکیم سخن بر زبان آفرین

سری دوم – شماره سوم

............................................................................

صفحه اول - حرف نخست

با یاد دوست ، سومین شماره از مجله فرهنگی هنری روزانه را در پیش رو دارید . سعی ام بر این است که هر شماره متنوع تر از شماره پیشین باشد تا سلیقه های متفاوت شما دوستان تامین و هم چنین مطالب آمده در این مجله با داشتن موضوعات متفاوت و جالب مورد رضایت شما قرار بگیرد . شما دوستان نیز می توانید با ارسال مطلب ، پیشنهادات و نظرات خود ، در هر چه بهتر شدن این مجله یاری دهنده من باشید . امیدوارم هر لحظه زندگی تان سرشار از عشق ، شادی و موفقیت باشد . آمین .

............................................................................

صفحه دوم – فلسفه

( قسمت دوم – فلسفه چیست ؟)

کتاب الفبای فلسفه نوشته نایجل واربرتون – فلسفه چیست ؟ فلاسفه غالبا باورهایی را بررسی و وارسی می کنند که ما در اغلب اوقات آنها را مسلم و بی چون و چرا می پنداریم . مشغله این فلاسفه پرسش هایی است در باب آنچه مسامحا می توان " معنای زندگی " نامید . پرسش هایی در باب دین ، حسن و قبح ، علم سیاست ، ماهیت عالم خارج ، ذهن ، علم ، هنر و بی شمار موضوعات دیگر . از باب مثال ، غالب افراد زندگی خود را بدون پرس و جو و تردید ورزی درباره باورهای اساسی خویش ، نظیر اینکه قتل عمدی نادرست است ، به سر می آورند . ولی چرا این کار نادرست است ؟ چه توجیهی برای قبول به نادرستی قتل وجود دارد ؟ آیا قتل تحت هر شرایطی کرداری است نادرست ؟ و اصلا منظور من از " نادرست " چیست ؟ این ها پرسش هایی فلسفی هستند . کثیری از باورهای ما وقتیکه در بوته بررسی نهاده شوند ، کاشف بعمل می آید که پایه های قرص و محکم دارند ؛ ولی وضع در مورد برخی از آنها خلاف است . مطالعه فلسفه نه تنها به ما کمک می کند تا از سر روشن اندیشی در باب پیش داوری های مان اندیشه کنیم ، بلکه یاری مان می دهد تا از باورهای خود به دقت رفع ابهام کنیم . در این راه که قدم برداریم ، رفته رفته این قابلیت در ما پرورش می یابد که در باب طیف گسترده ای از موضوعات به طرزی منسجم و خرد پسند استدلال بیاوریم و این مهارتی است سودمند و قابل انتقال به دیگران . ادامه دارد .

صفحه سوم – تاریخ جهانی

( قسمت دوم )

پالئولی تیک میانه

این دوره را موسترین می خوانند . یخچال ها توسعه بیشتری یافتند و هوای اروپا مرطوب تر و سردتر شد . گیاهان از نوع گیاهان قطبی بود و حیوانات از نوع حیواناتی که به این آب و هوا عادت داشتند از قبیل ماموت ، کرگدن یالدار ، خرس های بزرگ ، شیر و کفتار غارها ، گوزن ، روباه ، بزکوهی ، موش خرما ، گاو کوهان دار و گرگ . نژاد عمده انسان نژاد نئاندرتال است که استخوان های زیادی از او بدست آمده ، از مشخصات وی پیشانی بلند و متمایل به عقب ، طاق ابروان ضخیم ، فک های جلو آمده و استخوان بندی های محکم می باشد . با مطالعه استخوان بندی این انسان معلوم می شود که وی به زحمت می ایستاده و هنگام راه رفتن زانوان وی خم بوده است و زبان روشن و صریحی نداشته است . نژاد نئاندرتال ظاهرا از نژاد هایدلبرگ بوده و دو نژاد دیگر نزدیک بهمین نژادها یعنی نژاد فلسطین و نژاد رودزیا در همین دوره زندگی می کردند . انسان موسترین هم چنان در غارها ساکن بود و غذای خود را از گوشت خام یا پخته تهیه می کرد . وی که از جهت تعداد و سلاح برتر از مردم دوره پالئولی تیک قدیم بود به شکار انواع حیوانات ، حتی خطرناک ترین آنها می پرداخت و برای این کار از اسلحه سنگی یا داس هایی که تهیه می کرد استفاده می نمود و به این ترتیب حتی به کشتن ماموت های نیز توفیق یافت . در صنعت دوره موسترین لوازم و آلات سنگی و استخوانی تهیه می شد و مخصوصا از سنگ سیلکس استفاده شایانی بعمل می آمد و مشته هایی که فقط یک طرف آن تراش داشت و آلتی مخصوص تراش و نوک های تیز مخصوص نیزه و کارد ساخته می شد . سرمای شدید آن ایام انسان را بر آن داشت تا پوششی برای خود تهیه کند و این لباس از پوست حیوانات بوده که بوسیله سیلکس تراشیده و آماده می شد . ادامه دارد .

صفحه چهارم – داستان کوتاه

( چند تار مو – احسان بهرام غفاری )

اپیزود یک - هزار و سیصد شصت و پنج " جریان گرم خون را در شقیقه هایش حس می کرد . دستانش می لرزید و عرق کرده بود . احساس می کرد با یک روسپی خیابانی هیچ تفاوتی ندارد . جای سیلی دخترک کم سن و سالی که از پاترول سبز رنگ پیاده شده بود و او را صدا کرده بود ، روی صورتش می سوخت و هنوز گز گز می کرد . با اینکه تمام توانش گرفته شده بود ولی سعی می کرد سریع قدم بردارد و خود را به خانه برساند . وقتی به خانه رسید ، پدر و مادرش را متقاعد کرد که او را به پیش عمویش در سوئد بفرستند و عاقبت او رفت . از شهری که هم جنس خودش فقط بخاطر طره ای مو ، در گوشش خوابانده بودند و او را فاحشه خطاب کرده بودند .

اپیزود دو - هزار و سیصد هشتاد و شش " وقتی هواپیما به زمین نشست ، احساس کرد که همه جا عوض شده است ، دیگر هیچ چیز مثل قبل نبود . وقتی وارد سالن فرودگاه شد ، احساس بیگانه گی به او دست داد . دخترانی را می دید که با مانتوهای کوتاه رنگی با موبایل صحبت می کنند ، می خندند و آرایش های غلیظی دارند . دستی به صورتش کشید و یاد روزی افتاد که بخاطر فقط چند تار مو سیلی خورده بود و ... سعی کرد جمله را تکرار نکند و به پدر مادری که سالها ندیده بودشان فکر کند . دستان مادر را که برای او تکان می دید ، از دور دید و به سمت والدینش رفت . چقدر پیر شده بودند . وقتی حسابی توی آغوش هم گریه کردند به سمت خانه حرکت کردند . در راه فقط از پنجره ماشین به بیرون نگاه می کرد . در ذهنش این سوال تکرار می شد که آیا این جوانهایی که می بیند قدر آزادی شان را می دانند . اصلا می دانند که سال ها پیش کمیته هم بوده و ... . ماشین ایستاد . به خودش آمد . یک ماشین پلیس به همراه یک ماشین بزرگتر راهشان را بسته بودند . زنی چادری از ماشین بزرگتر پیاده شد و به سمت آنها آمد ، او را از ماشین پیاده کرد و به کناری برد . دو سرباز از ماشین پیاده شدند ، شاید فکر می کردند که او می خواهد فرار کند ! پایش دوباره سست شد ، صورتش دوباره سوخت و خون گرم را در شقیقه هایش احساس کرد . وقتی زن چادری با دستمالی بد بویش آرایش او را پاک کرد و سنجاقی به روسری او زد ، همان لحظه تصمیم اش را گرفت . وقتی وارد ماشین شد ، از پدرش خواست که مستقیما به یک آژانس هواپیمایی بروند و حتی دیگر برای مرگ پدر و مادرش هم به ایران بازنگشت . همین .

وبلاگ من : www.ebgh.blogfa.com

صفحه پنجم – بزرگان

( علی اکبر صنعتی )

علی‌اکبر صنعتی در ۱۲۹۵ در کرمان به‌دنیا آمد . پدرش در پایان جنگ جهانی اول به دلیل ابتلا به بیماری طاعون درگذشت و مادرش که توانایی تامین مخارج زندگی او را نداشت علی‌اکبر را به پرورشگاه صنعتی کرمان سپرد . موسس این پرورش‌گاه حاج علی‌اکبر صنعتی‌زاده برای اینکه بچه‌های پرورشگاه بتوانند تحصیل کنند نام خانوادگی خود را به روی آن‌ها می‌گذاشت و نام سیدعلی‌اکبر صنعتی نیز به همین دلیل نام قانونی علی‌اکبر شد . روزگاری گذشت . علی اکبر به یتیم خانه و کارگاه قالی بافی یتیم خانه عادت کرده بود . دوره جدیدی در زندگی او آغاز شد ، حاج علی اکبر صنعتی تصمیم گرفت ، با شروع سال تحصیلی بچه ها را به مدرسه بفرستد ، اما علی اکبر و خیلی از بچه های یتیم خانه برای رفتن به مدرسه یک مشکل داشتند و آن هم نداشتن نام خانوادگی بود. به همین خاطر، روزی ماموران ثبت احوال را به یتیم خانه دعوت کرد و از آنان خواست تا نام خانوادگی خودش – صنعتی – را در شناسنامه بچه ها از جمله علی اکبر ، ثبت کنند . آن روز برای علی اکبر روزی فراموش نشدنی بود . روزی که "سید علی اکبر صنعتی" نام گرفت . کلاس چهارم و پنجم بود که به حقیقت تلخ یتیمی خود پی برد . دیگر با دنیای شاد کودکی فاصله گرفته بود و بیشتر وقت ها به پدر از دنیا رفته اش فکر می کرد و به مرض طاعونی که او را از پدرش جدا کرده بود . طاعون برای او یک هیولا بود ، هیولای ترسناک . او با نقاشی هایش به جنگ هیولا می رفت . شکل هیولای طاعون را روی کاغذ می آورد و او را به بند می کشید ، به این خیال که از او انتقام بگیرد و به این شکل استعداد او در این هنر نمایان شد . روزی علی اکبر به طور اتفاقی عکس چاپ شده ای از تابلوی مشهور "تالار آیینه" اثر استاد کمال المک را در یک سالنامه دید  وقتی عکس آن تابلوی بسیار زیبا را دید ، ساعتها به فکر فرو رفت و دانست که هنوز راه درازی در پیش دارد . تا آن روز فکر می کرد ، نقاشی و هنر همان چیزی است که خودش به تنهایی تجربه کرده است . اما "تالار آیینه" دریچه تازه ای از نور به دنیای بسته علی اکبر گشود و او را وا داشت تا به دنبال آفریننده  "تالار آیینه" بگردد . او تا آن روز نمی دانست که با همت استاد کمال الملک مدرسه ای در پایتخت تاسیس شده است به نام "مدرسه صنایع مستظرفه" - مدرسه هنرهای زیبا و ظریف - و در آن عده ای از شاگردان مخلص و با ذوق در حضور استاد بزرگ کمال الملک تعلیم می بینند . علی اکبر برای جمع کردن پول سفر تهران و ثبت نام در مدرسه کمال الملک تصمیم گرفت پرتره ای از چهره حاج علی اکبر صنعتی بکشد بعد از چند شبانه کار مداوم ، کشیدن تابلو به پایان رسید . آن روز ، حاج صنعتی در دفتر یتیم خانه نشسته بود ، علی اکبر آهسته جلو رفت و تابلو را روی میز او گذاشت . کافی بود حاجی انعامی به او بدهد ، آن وقت می توانست به تهران برود و استاد بزرگ را ببیند و ... چند روز بعد از آن حاج صنعتی او را به همراه نامه ای مبنی بر ثبت نام در مدرسه کمال الملک راهی تهران کرد . در آن زمان دیگر کمال الملک در آن مدرسه نبود و به نیشابور نقل مکان کرده بود به همین دلیل علی اکبر در کلاس درس استاد طاهرزاده (نقاش مینیاتور) حاضر شد و با جدیت کارش را شروع کرد. اما مینیاتور با روحیه اش چندان سازگاری نداشت . او طعم فقر و تنگدستی را چشیده بود . گرسنگی و پا برهنگی را می فهمید و به همین خاطر نمی توانست در سبکی که با روحیه اش تضاد دارد ، موفق گردد . تصمیم گرفت بجای کشیدن نقاشی مینیاتور از روی یک مجسمه گچی نقاشی کند . این مجسمه را "استاد ابوالحسن خان صدیقی" ساخته بود . مجسمه مرد کوری به نام حاج مقبل که در میدان بهارستان تهران نی می نواخت و با پولی که به او می دادند روزگار می گذراند . او با این نقاشی از دنیای مینیاتور دور شد و استعداد خودش را در مجسمه سازی نشان داد و برای تبحر در این هنر در محضر "استاد ابوالحسن خان صدیقی" حاضر شد . روزی سید علی اکبر شنید که نمایشگاهی در سفارت آلمان برپا شده است ، به همراه استاد "طاهر بهزاد" به دیدن آن رفت . نمایشگاه نقاشی های "آلبرت هونمان" علی اکبر تا آن زمان بیشتر با رنگ و روغن کار کرده بود و کار با آبرنگ را چندان جدی نمی گرفت . اما تماشای آبرنگ این هنرمند ، او را شیفته این فن نمود . بعد از نمایشگاه ، ارتباط علی اکبر با هونمان بیشتر شد . به طوری که او حدود شش ماه ، عصرها بعد از تعطیل شدن کلاس های مدرسه ، به خانه او می رفت و تعلیم آبرنگ می گرفت . پس از آن علی اکبر به یتیم خانه پسر حاجی که در تهران (روبروی موزه ایران باستان) قرار داشت رفت و در آنجا با تلاش شبانه روزی خود و کمک برادران یتیمش ، بیش از 40 مجسمه ساخت و در یتیم خانه به نمایش گذاشت . آنقدر استقبال از این نمایشگاه زیاد بود که برای بازدیدکنندگان بلیت در نظر گرفته شد که آن پولها هم اغلب صرف خرید گچ و سایر ابزار و وسایل ساختن مجسمه های دیگر می گردید . در 28 مرداد 1332 شمسی بین مصدق و شاه درگیری پیش آمد و حکومت مصدق با کودتا بر کنار شد ، عده ای آدم جاهل و ناآگاه به نمایشگاه هجوم آورند و مجسمه های بی گناه استاد را شکستند . قصد آنها شکستن مجسمه هایی بود که بالاجبار علی اکبر از شاه ساخته بود اما اکثر مجسمه های نمایشگاه خرد شد ، تابلوهای آن شکست و از بین رفت . بعد از آن علی اکبر مدتی را با ناامیدی گذراند اما به خود دلداری داد و تصمیم گرفت به جبران آن بپردازد . او هر مجسمه و تابلویی که امکان مرمت داشت – تا آنجا که توانست – از نو ساخت . "دوباره از نو" با دو سال تلاش مداوم ، مجسه هایی از شخصیت های بزرگ ایران و جهان ساخت و در آن جا به نمایش گذاشت . اما به اصرار پسر حاجی علی اکبر (آقای عبد الحسین)، نمایشگاه را به ساختمانی در حوالی میدان راه آهن ، انتقال داد . در سال 1352 شمسی ، پسر حاج صنعتی ، از دنیا رفت و محل نمایشگاه میدان راه آهن که ملک شخصی او بود در اختیار ورثه قرار گرفت ، آنها نیزنمایشگاه را تعطیل کردند و بر در آن قفل زدند . خواهش علی اکبر سودی نداشت و بچه های گچی و سنگی و برنزی او در آن نمایشگاه زندانی شدند . بعد از این جریانات استاد بسیار منزوی و تنها گشت . اما باز روحیه پر تلاشش باعث گشت تا دوباره کلاس درس خود را در خانه تشکیل دهد . و شروع به تعلیم پسرهایش : محمود ، احمد و محمد کرد . می خواست تا جایی که می تواند ، حاصل نیم قرن تجربه خود را به آنها منتقل کند و کم کم اتاق خود را به نمایشگاه تبدیل کرد. نمایشگاهی از تابلوهای کوچک و مجسمه هایی از موم و گچ . موزه سیزده آبان واقع در میدان توپخانه ، برخی از آثار استاد صنعتی را در خود جای داده است که دیدن آن خالی از لطف نیست . روحش شاد .

صفحه ششم – معرفی یک سایت

http://www.farsilink.com

این سایت که متعلق به مرکز تحقیقات فناوری و آموزش های حرفه ای استان اصفهان می باشد یکی از برترین بانک های اطلاعاتی سایت های ایرانی و خارجی می باشد . شما میتوانید در این سایت لیست کاملی از سایت های ایرانی و خارجی را در زمینه های مختلف مانند ورزش ، هنر ، رایانه ، اقتصاد ، تجارت ، صنایع ، سازمان های جهانی ، علم ، آموزش ، سرویس های رایگان و ... ببینید و بعنوان مرجع استفاده نمایید .

صفحه هفتم – نقاشی

( فریدا کالو )

فریدا کالو در شهرک کوچکی به نام کویوکن در حومه شهر مکزیکو به دنیا آمد . پدرش یک نقاش و عکاس یهودی - آلمانی با اصل و نسب رومانیایی بود . فریدا در سن شش سالگی دچار بیماری فلج اطفال شد و این باعث شد که پای راست او همیشه شدیداً لاغرتر از پای دیگرش باشد . با این وجود ، شخصیت بی پروا و چابکش موجب شد که در طول زندگی او بر ناتواناییهای جسمی خود چیره شود . در سال ۱۹۲۵ کالو در تصادف مهیب اتوبوسی که بر آن سوار بود شدیداً مجروح شد . ارادهٔ قوی‌ای که برای زیستن داشت به او اجازه داد که زنده بماند و از آسیبهای جسمی‌اش جان سالم به در ببرد و در نهایت قادر به راه رفتن شود . با این وجود ، درد پای فریدا هرگز بطور کامل او را ترک نکرد . پس از این تصادف ، فریدا توجهش را از حرفهٔ پزشکی به نقاشی معطوف کرد . نقاشیهای فریدا بازتابی از تجارب شخصی او هستند . فریدا در نقاشیهایش تاکید زیادی روی «رنج» و همچنین زندگی خشن زنان دارد . از ۱۴۳ نقاشی که او کشیده ۵۴ تایشان از چهرهٔ خودش هستند . چهره‌نگاری‌های کالو از خودش آمیخته با مفاهیم و نمادهای شخصی هستند . با سررشته‌ای که فریدا از علم پزشکی داشت ، بعضی نقاشیهایش با دقت بسیار در کالبدشناسی بدن انسان کشیده شده‌اند . فرهنگ مکزیکی تأثیر زیادی روی کالو داشت و این شدیداً در نقاشی‌هایش مشخص است . نقاشیهای کالو مورد توجه نقاش بنام مکزیکی دیه‌گو ریورا ، که بعداً در سال ۱۹۲۹ با او ازدواج کرد ، قرار گرفت . ازداوج کالو و ریورا بی‌ثبات بود و پس از ۱۰ سال به یک جدایی طولانی و سپس طلاق انجامید ، اما کالو و ریورا در سال ۱۹۴۰ دوباره ازدواج کردند . در زمان اولین ازدواج دیگو ۴۲ ساله ، ۱۸۶ سانتی متر و ۱۳۶ کیلو گرم بود ؛ فریدا ۲۲ ساله ، ۱۵۸ سانتی‌متر و ۴۶ کیلو . کالو هرگز خود را سوررئالیست نخواند ، هرچند که کارهایش گاهی به عنوان هنر سوررئالیستی در نظر گرفته می‌شوند و او نمایشگاه‌های متعددی به همراه سوررئالیستهای اروپایی برقرار کرده بود . شیفتگی و کشش او به مسائل زنانه و روش رک و صادقانه‌ای که به وسیلهٔ آن او این شیفتگی را در نقاشی‌هایش نشان می‌داد ، باعث شده‌است بعضی صاحب نظران او را به عنوان یکی از فمینیستهای قرن بیستم برشمرند . فریدا کالو ، عشاق بسیاری داشت و در زندگی جنسی خود ، همهٔ مرزها و حتی مرزهای جنسیت را پشت‌سر گذاشت . فریدا غیر از شوهرش ، دیه‌گو ریورا ، نقاش و کمونیست معروف ، با افراد مشهور دیگری نیز رابطه داشت . از آن‌ها می‌توان به لئون تروتسکی ، کمونیست شهیر روسی و پائولت گدار بازیگر معروف و همسر چارلی چاپلین اشاره کرد . کالو در ۱۳ ژوئیه ، ۱۹۵۴ به خاطر انسداد جریان خون درگذشت . خاکستر او هم‌اکنون درون کوزه‌ای در خانهٔ قدیمی اوست که حالا تبدیل به «موزهٔ فریدا کالو» شده است .

صفحه آخر

رومن رولان - هيچکس حق ندارد وظايف خود را فداي تمايل دل خويش کند ، اما دست کم بايد اين حق را به دل داد که هنگام عمل به وظايف خويش خوشنود نباشد .