اعضا محترم گروه مي توانند مطالبشان را به آدرس
 Mobin_s2004@yahoo.com
بفرستند تا با نام خودشان در اين ستون نوشته شود.

To ra be jorme negahe zibayat dar zendane galbam mahkom be habse eabad mikonam
Magar inke dar dadgahe eshg dar hozore eashegan aeteraf koni ke dostam dari
Ba khodam ahd bastam bare digar ke tora didam begoyam az to delgiram , Vali baz tora didam va goftam bito mimiram ...
TAGDIM BE HAMEYE EASHEGHA

 باد ما را با خود خواهد برد

در شب کوچک من ، افسوس
باد با برگ درختان میعادی دارد
در شب کوچک من دلهرهء ویرانیست

گوش کن
وزش ظلمت را می شنوی ؟
من غریبانه به این خوشبختی می نگرم
من به نومیدی خود معتادم
گوش کن
وزش ظلمت را می شنوی ؟

در شب اکنون چیزی می گذرد
ماه سرخست و مشوش
و بر این بام که هر لحظه در او بیم فرو ریختن است
ابرها، همچون انبوه عزاداران
لحظهء باریدن را گوئی منتظرند

هميشه وقتی تنها و نا اميد و ملول
تنت و روانت از دست اين و آن خسته است .........
هميشه وقتی رخسار اين جهان تاريک است ..........
هميشه وقتی درهای آسمان بسته است .........

*****

گوشه گرمی به نام دل با تو هست که صادقانه تراست
از هر که با تو پيوسته
به دل پناه ببر که آخرين پناه توست
به دل پناه ببر که تو را چنان که تمنای توست دوست می دارد
تا خدا هست كه هميشه هست

*****

دل بدست غم و نااميدي مسپار.
تا خدا هست و نمرده است كه هرگز نمی ميرد
در هيچ شرايطي خود را بيچاره مشمار.
اي آنكه گشاينده هر بند تويي
اين عزت من بس كه خداوند تويی
همیشه وقتی من رو یادت رفت این جمله را با خودت تکرار کن:
کسی که باهاش می خندی از یادت میره
اما کسی که براش گریه میکنی
محاله از یادت بره

kasy ro baraye doosty entekhab kon ke oonghadrs ghalbesh bozorg bashe ke baraye ja shodan too ghalbesh nakhay khodet ro khoochik koni...
vaghty shadi aroom bekhand ta gham bidar nashe vaghty ghamgini aroom gerye kon ta shadi naomid nashe
dar safare zendegi savar shodan bar ghatare khoob va daraje yek chandan mohem nist balke mohem on ast ke dar istgahe khoobi piade shavi.
Nemitavanam baraye vaghty ast ke rahe digary dary amma vaghty hich rahi nadary bayad begi mitavanam

سه مطلب

دنياي عجيبي است؛ وقتي مي خواهي گريه كني، شانه اي نداري تا سر بر آن گذاري و غم دلت را زار زار اشك بريزي و وقتي شانه اي براي گريستن داري ديگر اشكي براي ريختن نداري، و نه حتي نيازي به ريختن اشك

*****

قسمتي از وصيت نامه علي دايي: بعد از مردنم مرا در ورزشگاه آزادي به خاک بسپاريد تا هميشه در زمين باشم

*****

توجاده پليس جلو يه ماشينو ميگيره و ميگه چون از صبح اولين كسي هستي كه كمربند ايمني بستي برندهي 100 هزار تومن شدي حالا ميشه بدونم ميخاي باهاش چي كار كني؟ مرد ميگه:ميرم گواهينامه ميگيرم زنش سريع ميگه :جناب سروان اين وقتي اكس ميزنه پرت و پلا زياد ميگه بچشوون از اوون پشت ميگه بابا نگفتم با ماشين دزدي قاچاق نكنيم؟ يه صدا از صندوق عقب مياد :از مرز رد شديم يا نه؟

salam be tamamiye dostane
age yadeton bashe baziye berezil _ faranse az bazikonane mosalman goftam
jalebe to un bazi zeydan pas dad hanree gol zad baziye ba porteghal hanry penaltiyo
sakht zeydan golo zad

che mikonan in mosalmona

خيلی دوستت دارم عزيزم عسلکم

عاشق نبودی تو من عاشقت بودم
در قبله گاه عشق تو بودی معبودم
آرام و آسوده در خواب خوش بودی
يک لحظه من بی تو هرگز نياسودم
من با نفسهايم نام تو را خواندم
 کاش ای هوس بازم با تو نمی ماندم
من با نفسهايم نام تو را خواندم
کاش ای هوس بازم با تو نمی ماندم
روزی که گفتی من با تو می مانم
روزی که دانستی من به تو می ميرم
روزی که با عشقت بستی به زنجيرم
 بازنده من بودم اين بود تقديرم

باور نمی کردم هرگز جدايی را من آمدم با عشق
اين بی و فايی را اين بی وفايى رار


هيوا از كوردستان عراق

بمناسبت سالروز وفات مادر گرامي حضرت ابالفضل (ع)
تقديم به ام البنين (سلام الله عليها)

روزي که علي بن ابيطالب با عقيل مشورت کرد و از آن پير نسب شناس همسري خواست که (ولدتها الفحوله) فرزندانش شير مردان روزگار باشند، هيچ کس حتي عقيل نفهميد که چرا و از چه جهت؟ اما تو را نمي دانم. تا بحال فکر نکرده بودم شايد مي دانستي. پس بگذار بگوئيم نمي دانستي.
تو! فاطمه کلابيه! که به پاکدامني شهره بودي... اما چون تو کم نبودند در آن عصر و او تو را برگزيد. نمي دانم آنروز به او چگونه جواب دادي، اما آنقدر مي دانم که نو عروس خانه حيدر شدي.
و باز مردم دهان ناپاک مدينه سخن آغاز کردند که ديگر حسنين و زينبين روز خوشي نمي بينند! (مگر نه اينست که همين مردم آنها را يتيم کرده بودند با ياري نکردن علي و فاطمه؟؟!) اما آن روز تو با علي شرطي کردي که: مولاي من! ديگر مرا فاطمه مخوانيد که با هر بار بردن نام آن عليا مخدره تن کودکان را لرزان مي بينم! روز اول به خدمت زينب رفتي که طفلي 6 ساله بود و گفتي که به خدمت خانه و شما آمده ام! کدبانوي خانه شمائيد خانمم! و اينگونه زندگي آغاز شد تا آنزمان که خدا به تو و علي فرزندي عطا کرد.
و باز هم شروع کردند که: ديگر تمام شد. فرزند خودش که بيايد ديگر اولاد زهرا از چشم ميافتند اما...
آن روز که برخاستي کودکان و علي بر سر سفره غذا بودند. عباست را آرام در آغوش گرفتي و نزدشان رفتي و ناگهان همه ديدند بجز زمين که بر گرد سر اين کودکان و پدرشان مي چرخد کودک شيرخواره اي و مادرش نيز خود به تنهايي گردشي عظيم آفريده اند که عالميان را انگشت حيرت به دهان گذاشته.
عباس من به فدايتان! آرام آرام ميگفتي و ميگريستي. به فداي تو حسن جان! به فداي تو زينب جان. به فداي تو ام کلثوم و ناگهان ديگر فدايش کردي... به فدايت شود حسين فاطمه. من کنيز اين خانه ام و شمايان اربابان فضل و کمال! کنيززاده را چه به برابري و برادري با شما...
نامت فاطمه بود؛ اما دوست نداشتي فاطمه صدايت کند. نخستين بار که تو را فاطمه خواندند، نشستي و در غم تنهاترين بانوي آسماني، زار گريستي و يادش را در دل زنده نگاه داشتي. خود را با آفتاب عظمت او مقايسه نمودي و گفتي: "مرا فاطمه مخوانيد. فاطمه کوثر رسول است، مادر هستي است. من کنيز اويم، البته اگر اين افتخار نصيبم شود." آري، تو کوثر رسول نبودي؛ اما درس آموخته مکتب او بودي، اما اکنون بقيع، مهماني تازه دارد. رفتي و عاشقانه در جوار مادر علي (ع) و فرزند او امام حسن مجتبي (ع) رخ در خاک دلرباي بقيع کشيدي. غروب غم انگيز تو بانوي فاطمي سرشت را به حق باوران و شيفتگان خاندان رسول اکرم (ص) تسليت مي گوييم.

نامه هایی برای تمام زنان جهان ..... 46

..... دانهء گندمم
باران که می زند به پنجره ؛
! جای خالی ات بزرگتر می شود
وقتی مه بر شیشه ها می نشیند
و بوران شبیخون می زند
هنگامی که گنجشک ها
برای بیرون کشیدن ماشینم از دل برف سر می رسند؛
حرارت دستان کوچک تورا
به یاد می آورم
و سیگارهایی را که با هم کشیده ایم
.... نصف تو
.... نصف من
! مثل سرباز های هم سنگر

وقتی باد پرده های اتاق
و جان مرا به بازی می گیرد ؛
خاطرات عشق زمستانی مان را به خاطر می آورم
دست به دامن باران می شوم ؛
تا بر دیاری دیگر ببارد
و برف
..... که بر شهری دور

آرزو می کنم خدا
! زمستان را از تقویم خود پاک کند
نمی دانم چه گونه ؛
..... این فصل هارا بی تو تاب بیاورم
تو می دانی چه گونه دانهء گندم؟


« نزار قبانی »

علامت مسلم

متن حديث:
قالَ رَسُولُ اللهِ:(ص) يَقُولُ فى خُطْبَتِه: اَيُّهَا النّاسُ، اِنَّ الْعَبْدَ لايُكْتَبُ مِنَ الْمُسْلِمينَ حَتّى يَسْلَمَ النّاسُ مِنْ يَدِه وَ لِسانِه، وَ لا يَنالُ دَرَجَةَ الْمُؤمِنينَ حَتّى يَأمَنَ اَخُوهُ بَوائِقَهُ وَ جارُهُ بَوادِرَهُ، وَ لا يُعَدُّ مِنَ الْمُتّقينَ حَتّى يَدَعَ مالا بَأْسَ بِه حِذاراً عَمّا بِهِ الْبَأْسُ. اِنَّهُ مَنْ خافَ الْبَيات اَدْلَج... .(1)

ترجمه حديث:
پيامبر(ص) در خطبه اش فرمود: اى مردم! بنده از مسلمانان به حساب نمى آيد، تا اين كه مردم از دست و زبانش آسوده باشند، و به درجه مؤمنان نمى رسد مگر اينكه برادر (دينى) او از شرّ و آزارش و همسايه اش از تندى و خشمش در امان باشد; و از متّقين محسوب نمى شود تا اينكه از امور مشتبه براى پرهيز از آلودگى به محرّمات بپرهيزد. كسى كه مى ترسد خواب بماند شبانه حركت مى كند.

شرح حديث:
در اين حديث - در واقع - سه كلمه مسلم، مؤمن و متقى تفسير، و به هريك از دريچه اى خاص توجّه شده است.
پيامبر(ص) فرمود: «انسان، مسلمان نخواهد بود تا اين كه مردم از دست و زبانش ايمن باشند و اگر چنين نباشد، مسلمان نيست; و انسان مؤمن نيست، مگر اين كه برادران مسلمان و همسايگان او از اذيت و آزارش در امان باشند.»
پيامبر(ص) دو مادّه «سلم» و «امن» را در حديث ذكر كرده، چون حقيقت اسلام، تسليم است و سالم گذاردن ديگران هم در مفهوم اسلام مى باشد. از اين رو بايد، مردم از دست و زبان انسان مسلمان آسوده باشند.
مؤمن كسى است كه دوستان و همسايگانش از دست او ايمن باشند و متّقى واقعى كسى است كه شبهات را ترك كند. اگر كسى آلوده شبهات مى شود، متّقى واقعى نيست.
هر فردى كه زبانش چون نيش مار و عقرب است و با زخم زبان، غيبت، تهمت، تحقير، تمسخر، هتك آبرو، فحش و... ديگران را مى گزد، جزء مسلمانان نيست. بسيارى هستند كه شيطان آنان را بدين گونه مى فريبد; كه در سخنان جدّى خويش، زبانشان را حفظ مى كنند، ولى در شوخى ها، آن كارهايى را كه در حالت جدّى نمى توانند بكنند، انجام مى دهند. به عنوان مثال در قالب شوخى، برادر مسلمان خود را تحقير و مسخره مى كنند و به اذيّت و آزار او مى پردازند; بعد هم مى گويند: شوخى كردم و غرضى در كار نبود.
گاهى شوخى ها از كلمات جدّى بدتر است، زيرا در كلام جدّى انسان قيد و بند دارد، امّا در شوخى از هر قيد وبندى رهاست.(2)
اگر در تاريخ دقّت كرده باشيد، در دربار شاهان دلقكهايى بوده اند كه كلمات جدّى را در لباس شوخى و مزاح بيان مى كردند، وجود اين دلقك ها فقط براى سرگرمى سلطان نبوده، بلكه از جمله فلسفه هايش اين بود كه هرگاه اطرافيان شاه نمى توانستند، بعضى مطالب را به طور جدّى به شاه بگويند به اين دلقكها مى گفتند كه آن را در قالب شوخى و مزاح به شاه بگويند و لذا، شوخى دلقك ها از جدّى هم بالاتر بود.
مؤمن در اسلام بسيار محترم است لذا، با مؤمن، شوخى - به معنايى كه گفته شد - هم نمى توان كرد و نمى شود آبروى او را ريخت. پناه بر خدا! اگر كسى به بهانه شوخى، آبروى كسى را بريزد.(3)
اكنون به مسئله ترك شبهات مى پردازيم:
عمل به مكروه جايز و در علم اصول آمده است كه، در همه شبهات موضوعيّه - چه وجوبى و چه تحريمى - اصل برائت جارى مى شود، ولى در عين حال، بسيارى از مواقع، همين شبهات پلى براى محرّمات هستند. از اين رو، انسان نبايد تا آخرين مرز مباح پيش برود، چرا كه آخرين مرز آن، لب پرتگاه حرام است و احتمال دارد انسان هر لحظه بلغزد و در حرام بيفتد.
در شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، آمده است: «اَلا وَ اِنَّ حِمَى اللهِ مَحارِمُهُ; آگاه باشيد كه قرقگاه خدا، محارم اوست.»(4) منطقه اى كه ورد به آن ممنوع است و كسى كه به آن نزديك شود، گاهى وسوسه مى شود كه قدمى جلوتر بگذارد و به بهانه «كُلُّ مَشْكُوك جايِزٌ; كُلُّ مَظْنُون جايِز» كارهايى مى كند كه چه بسا، سبب ورود در گناه و حرام مى شود. همه اينها درست است، اما در عين حال به مرز محرّمات نزديك نشويد. اين مرزِ خطر است. البته نمى گويم هر مكروهى را بايد ترك كرد، ولى فرق مى كند در بعضى جاهاست كه بايد مواظب بود. اگر انسان بخواهد از خطر گناه دور بماند، بايد از مشتبهات دورى گزيند.
آخرين جمله اين كه اگر ابهّت گناه شكسته شد و انسان از آن نترسيد، به آسانى آلوده مى شود. بعضى از گناهكاران وقتى حالاتشان را نقل مى كنند، مى گويند: اوّلين بارى كه اين گناه را انجام داديم، بدنمان مى لرزيد، ولى بعداً عادى شد.
خلاصه آنچه انسان را حفظ مى كند، همان ترس از گناه است، اما وقتى ارتكاب گناه عادى شد، به توجيه مى پردازد و هر شبهه اى را حلال مى سازد.(5)

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1. بحار، ج 74، ص 177.
2. از جمله گناهانى كه موجب دريده شدن پرده ها مى گردد: ردّ و بدل كردن سخنان بيهوده و شوخى براى خنداندن ديگران است. براى درك بهتر اين مطلب به چند حديث توجه نماييد:
الف- قالَ رَسُولُ الله(ص): «اِنَّ الرَّجُلَ لَيَتَكَلَّمُ بِكَلِمَة فَيَضْحَكُ بِها جُلَساؤُهُ; يَهْوى بِها اَبْعَدَ مِنَ الثُّرَيّا; رسول خدا(ص) فرمود: گاهى انسان سخنى مى گويد تا هم محفلان خود را بخنداند، ولى همان سخن، او را (از نظر هلاكت و بدبختى) به جايى دورتر از ثريّا ساقط مى كند.»
بـ قالَ رَسُولُ الله(ص): «كَثْرَةُ الْمِزاحِ، تَذْهَبُ بِماءِ الْوَجْهِ; رسول خدا(ص) فرمود: شوخى زياد آبرو را مى برد.»
جـ عَنْ اَبى مُحَمَّد(ص) قالَ: «لاتُمارِ فَيَذْهَبَ بَهاؤُكَ; وَ لا تُمازِحْ فَيُجْتَرَأُ عَلَيْكَ; امام حسن عسگرى(ع) فرمود: جدال نكن كه شخصيّتت مى رود، و شوخى نكن كه بر تو گستاخ مى شوند.» (كيفر گناه، ص 10)
3. حكم بن ابى العاص (پدر مروان كه فرزندانش بعدها به خلافت رسيدند) از دشمنان سرسخت رسول خدا(ص) بود، و بسيار آن حضرت را مى آزرد، از جمله اذيّتها اين بود كه هرگاه رسول خدا(ص) در كوچه هاى مكّه راه مى رفت پشت سر آن حضرت مى آمد و از روى مسخره، راه رفتن و حركات آن حضرت را تقليد مى كرد و بدين وسيله، دشمنان اسلام را مى خنداند.
سرانجام روزى رسول خدا(ص) روى خود را برگردانيد و همچنان كه وى مشغول تقليد رفتار آن حضرت بود، به او فرمود: «كُنْ كَذلِك; همچنين باش.» از آن پس تا وقتى كه مرگش فرا رسيد بدنش به حال رعشه باقى بود و پيوسته ارتعاش داشت. (كيفر گناه، ص 10)
4. ج 14، ص 232.
5. عواقب و آثار گناه: بعضى از علماى اخلاق براى گناه، آثار و عواقب بسيارى ذكر كرده اند كه در اينجا تنها به ذكر سه اثر بسنده مى كنيم.
1- اثر آن در روح انسان: به اندازه خودش در قلب و جان آدمى اثر مى گذارد. اگر گناه جز تيرگى قلب، ضررى نداشت، همين كافى بود كه انسان از گناه دست بردارد. وقتى ظالم دست خود را بلند مى كند تا سيلى به گوش مظلوم بزند، اوّلين ضررش اين است كه قلب او تيره مى شود.
در احاديث اسلامى آمده: هر گناهى كه انسان مرتكب مى شود نقطه اى سياه در قلبش پيدا مى شود كه در اثر تكرار گناه، اين نقطه هاى سياه بيشتر و بيشتر مى گردد تا اين كه تمام قلب او را مى پوشاند و به قول قرآن مجيد: «... وَ اَحاطَت بِه خَطيئَتُهُ...» (بقره (2)، آيه 81); يعنى، تمام وجود او آلوده به گناه مى گردد كه بازگشت براى او مشكل است. زمانى كه نقاط تاريك كم است، بقيه نقاط روشن بر ضدّ آن نقطه تاريك فعاليت مى كنند تا آن را از بين ببرند، اما وقتى گناه زياد شد، نقاط روشن هم از بين مى روند.
2- اثر گناه در زندگى: انسان مَدَنىُ الطّبع است و اعتماد متقابل، مهمترين سرمايه چنين زندگى هايى است. حال اگر انسان ها دروغى بگويند، اين دروغ اعتماد را از بين مى برد به گونه اى كه، ديگر افراد به يكديگر اعتماد نمى كنند و هركسى مواظب است كه ديگرى سر او كلاه نگذارد. از اين رو با دروغ و ارتكاب گناه كم كم زندگى اجتماعى، به زندگى انفرادى تبديل مى شود و روح تعاون و همكارى از بين مى رود.
3- اثر اُخروى گناه: اگر باور كنيم كه گناه نابود نمى شود و همراه انسان است; مثلا، دروغى كه در چندين سال قبل از انسان صادر شده، هست و حتى در عوالم بعدى قدم به قدم و سايه به سايه به همراه اوست، چنان كه قرآن مجيد مى فرمايد: «يَوْمَ يَنْظُرُ الْمَرْءُ ما قَدَّمَتْ يَداهُ...» (نبأ (78)، آيه 40) همه اعمال انسان در مقابلش مجسّم مى شود و آنها را مى بيند; ديگر گناه نمى كند.

نامه ای به خدا

یک روز کارمند پستی که به نامه هایی که آدرس نامعلوم دارند رسیدگی می کرد متوجه نا مه ای شد که روی پاکت آن با خطی لرزان نوشته شده بود نامه ای به خدا
با خودش فکر کرد بهتر است نامه را باز کرده و بخواند.در نامه این طور نوشته شده بود
خدای عزیزم بیوه زنی 83 ساله هستم که زندگی ام با حقوق نا چیز باز نشستگی می گذرد.دیروز یک نفر کیف مرا که صد دلار
در آن بود دزدیدند.این تمام پولی بود که تا پایان ماه باید خرج می کردم.یکشنبه هفته دیگر عید است و من دو نفر از دوستانم را برای شام دعوت کرده ام. اما بدون آن پول چیزی نمی توانم بخرم. هیچ کس را هم ندارم تا از او پول قرض بگیرم.تو ای خدای مهربان تنها امید من هستی به من کمک کن. کارمند اداره پست خیلی تحت تاثیر قرتار گرفت و نامه را به سایر همکارانش نشان داد.نتیجه این شد که همه آنها جیب خود را جستجو کردند و هر کدام چند دلاری روی میز گذاشتند.در پایان 96 دلار چمع شد و برای پیرزن فرستادند.همه کارمندان اداره پست از اینکه توانسته بودند کار خوبی انجام دهند خوشحال بودند.عید به پایان رسیدو چند روزی از این ماجرا گذشت.تا این که نامه دیگری از آن پیرزن به اداره پست رسیدکه روی آن نوشته شده بود:نامه ای به خداهمه کارمندان جمع شدند تا نامه را باز کرده و بخوانند. مضمون نامه چنین بود
خدای عزیزم. چگونه می توانم از کاری که برایم انجام دادی تشکر کنم.با لطف تو توانستم شامی عالی برای دوستانم مهیا کرده وروز خوبی را با هم بگذرانیم. من به آنها گفتم که چه هدیه خوبی برایم فرستادی البته چهار دلار آن کم بود که مطمئنم کارمندان اداره پست آن را برداشته اند

يک مطلب طنز

خداوند ، آدم را آفريده بود . همان شب ، وقتي آدم به اتاق خوابش رفت تا كپه اش را بگذارد ، بر اثر سايش جاييش ! با تشك ، نفسش به شماره افتاد . نمي دانست كه اين حس عجيب و غريب چيست كه يقه اش را گرفته . تا صبح ، چشم روي هم نگذاشت . صبح كله سحر بلند شد و رفت پيش خدا .
آدم : سلام خدا . صبح به خير .
خدا : سلام آدم . از اين ورا ؟
آدم يواشكي در گوش خدا ، آن حس عجيب ديشبي را تعريف كرد .
خدا نگاهي بهش انداخت و متفكرانه گفت : ببين اين مشكل تو راه داره . ولي مطمين باش كه به صلاحت نيست آن راه !
آ‌دم پايش را كرد تو يك كفش كه : مگر من اشرف مخلوقات نيستم ؟ پس بايد براي اين وامونده ( اشاره به جاييش ! ) كاري بكني .
خدا گفت : يادت باشد خودت خواستي .
و خدا براي او ، حوا را آفريد . و به عنوان حسن ختام هم گفت : شايد اين سايشت را حل كند ، ولي مطمين باش كه برايت سايش روحي درست مي كند . حالا خود داني .
آدم ذوق زده شد و حوا را روي كولش انداخت و دويد آن طرف بهشت .
پشت يك بوته ، حوا را زمين گذاشت و خواست دستش را به اندام حوا نزديك كند كه يك باره جيغ حوا به هوا رفت .
حوا : صبر كن . اينجوري كه نيستش ! تو اصلا از فرنچ كيس چيزي شنيدي ؟
آدم مثل گاو او را نگاه كرد .
حوا سري بابت تاسف تكان داد و گفت : اول بايد بري عشق بازي ياد بگيري .
آدم هر چي پول ذخيره كرد بود رو داد تا تافل فرويد گرفت . دوباره رفت پيش حوا . تا اومد لب . حوا رو ببوسه ، حوا شتلق زد توي صورتش .
حوا : اينجوري ؟ تو آدم نمي شي ها ... چرا ولنتاين برام چيزي نگرفتي ؟
آدم گفت : هان ؟؟؟
حوا : ديدي ، حاليت نيست . هر وقت برام يك ماتيز خريدي بيا .
آدم رفت و دو سال كار كرد و از ليزينگ براي حوا يه ماتيز خريد .
وقتي ماتيزو داد به حوا ، تا اومد لب هاي حوا رو بوس كنه ، حوا گفت : اهكي زرنگي ، اينجا آخه جاي اين حرفاست ؟ نمي گي يكي ما رو مي بينه ؟ واقعا كه ... اه اه واه واه .
آدم رفت يك حساب تو بانك مسكن وا كرد و با قرض و قوله يك آلونك خريد و دوباره اومد يش حوا و تا اومد بوس بكنه ، حوا گفت : وايسا ببينم ... چه عجول ... واه واه ... پس مهرم چي ميشه ؟
آدم گفت : مهر چيه ؟
حوا گفت : اينجوري فكر كردي من به تو ماچ مي دم ؟ استفاده ابزاري از من ؟ برو هر وقت هزار و سيصد و شصت و خورده اي سكه داشتي بيا ببينم چي كار مي تونم برات بكنم .
آدم رفت و ده سال ديگه جون كند و اومد .
آدم : بيا اينم هزار و خورده اي سكه .
حوا : ديدي هيچي حاليت نيست ! چرا شمسي حساب كردي ؟ من ميلادي منظورم بود .
آدم : ولي تو گفتي هزار و سيصد و شصت و خورده اي سكه .
حوا : مي خواستم امتحانت كنم . ببينم مي فهمي يا نه . حالا برو بقيشو جور كن تا ببينم چي مي شه .
آدم كه كفرش در اومده بود رفت پيش خدا و شروع كرد به شكايت . خدا لبخندي زد و گفت : تنها يك راه داره كه مشكلت حل شه .
آدم پريد خدا رو ماچ كرد و گفت : هر كاري بگي مي كنم .
خدا گفت : وازكتومي تنها راه دردته .
و آدم از آن روز به بعد ديگر هيچ حوايي را به آنجايش كه سايش پيدا كرده بود حساب نكرد .

نتيجه پزشكي : با وازكتومي ، از وجود فرزند ناخواسته جلوگيري كنيد .
نتيجه اجتماعي : وازكتومي ، سازنده فردايي شاد .
نتيجه غير اخلاقي : وازكتومي نمي كنم . مي رم دوبي !
همين .

افسانه

دلی دارم که دلداری ندارد
متاع من خریداری ندارد

کسی آگه ز سوز سینه ام نیست
مریض من پرستاری ندارد

نه دلداری، نه دلجویی، نه دلسوز
به کار من کسی کاری ندارد

دلم از درد تنهایی گرفته
مقیم شهر غم یاری ندارد

ز یاد دوستان رفته است نامم
کهن افسانه بازاری ندارد

ز ابر دوستی باران ندیدم
گل پژمرده گلکاری ندارد

ندارم قیدی و ، آزاده حالم
سر درویش دستاری ندارد

زِ هَر بندم رها کردند و گفتند
که این دیوانه آزاری ندارد

بنازم بی نیازی را که جز عشق
کسی بر دوش من باری ندارد

معینی کرمانشاهی

داستان کوتاهی از غرور و تکبر

یک روز گرم شاخه ای مغرورانه و با تمام قدرت خودش را تکاند به دنبال ان برگهای ضعیف جدا شدند و ارام بر روی زمین افتادند شاخه چندین بار این کار را با غرور خاصی تکرار کرد تا این که تمام برگها جدا شدند شاخه از کارش بسیار لذت می برد .برگی سبز و درشت و زیبا به انتهای شاخه محکم چسبید ه بود و همچنان از افتادن مقاومت می کرد .در این حین باغبان تبر به دست داخل باغ در حال گشت و گذار بود و به هر شاخه ی خشکی که می رسید ان را از بیخ جدا می کرد و با خود می برد .
وقتی باغبان چشمش به ان شاخه افتا د با دیدن تنها برگ ان ا زقطع کردنش صرف نظر کرد بعد از رفتن باغبان مشاجره بین شاخه وبرگ بالا گرفت و بالاخره دوباره شاخه مغرورانه و با تمام قدرت چندین با ر خودش را تکاند تا این که به ناچاربرگ با تمام مقاومتی که از خود نشان می داد از شاخه جدا شد و بر روی زمین قرار گرفت .باغبان در راه برگشت وقتی چشمش به ان شاخه افتاد و بی درنگ با یک ضربه ان را از بیخ کند شاخه بدون انکه مجال اعتراض داشته باشد بر روی زمین افتاد.
ناگها ن صدای برگ جوان را شنید که می گفت:
(( اگر چه به خیالت زندگی ناچیزم در دست تو بود ولی همین خیال واهی پرده ای بود بر چشمان واقع نگرت که فراموش کنی نشانه حیاتتت من بودم ))

فال نیک

گفتی: غزل بگو! چه بگویم؟ مجال کو؟
شیرین من، برای غزل شور و حال کو؟

پر می زند دلم به هوای غزل، ولی
گیرم هوای پر زدنم هست، بال کو؟

گیرم به فال نیک بگیرم بهار را
چشم و دلی برای تماشا و فال کو؟

تقویم چارفصل دلم را ورق زدم
آن برگهای سبِِِِزِِِ سرآغاز سال کو؟

رفتیم و پرسش دل ما بی جواب ماند
حال سؤال و حوصلۀ قیل و قال کو؟

از قیصر امین پور

اسلام و شمشیر (8)

نوشته:
استاد ناصر پورپیرار
pirna44@yahoo.com

به راستی که قرآن پاکیزه، قطعی ترین و قانع کننده ترین سند شناخت تاریخ صدر اسلام، در زمان حیات پیامبر گرامی است و از میان آیات آن برداشت از گردش های عمده ی تاریخی و اجتماعی و سیاسی و عقیدتی در سال های نخست دعوت، تا رحلت پیامبر گرامی، به سهولت میسر است. با نهایت افسوس جهان اسلام و روشنفکر و مولف مسلمان، در هیچ زمان، به ویژه در سده های اخیر، قرآن را به عنوان سند تاریخی نکاویده و در این باب رجوع به چند تالیف آشکارا مشکوک و معیوب و مجعول را، حتی بدون بازخوانی انتقادی، بسنده دیده، مشتی عناوین مکتوب ظاهرا کهن، با نام سیره و مغازی پیامبر و نیز تشریح فتوحات خراب کارانه و خون ریزانه ی مسلمین نخستین و انتساب مجموعه ای از برادر کشی و مقام پرستی های متعدد در میان آغاز کنندگان و مجریان مدیریت اسلامی و سران و برگزیدگان این دین سلامت و امنیت را، پس از وفات پیامبر اکرم، بدون انکار و بدون درخواست مستند و مدرک مطمئن، پذیرفته و کم ترین حاصل آن تفرقه های فرقوی موجود و دشمنی لاعلاجی است که موجب پریشانی عظیم کنونی در میان صفوف مسلمین و بروز چنان عداوت بی دلیل و پر خشونتی است، که متعصبین و منحرفین هر فرقه، حتی نماز گزاران فرقه ی دیگر را، در محراب عبادت الهی، پاره پاره می کنند!!!
عجیب است که شیوه و شگرد این تفرقه اندازان میان مسلمین، در تدارک این گونه متون، درست خلاف محققین راستین مسلمان، رجوع به کتاب خدا بوده است و در پس هر ادعای جنگ و خون ریزی و به دنبال عرضه ی هر شکاف و جدایی و تفرقه، چند آیه ای را، که در اغلب موارد، کم ترین ارتباط مضمونی و گفتاری با طرح مسئله ندارد، به عنوان شاهد تاریخی و ایمانی عرضه کرده اند و هیچ صاحب قلم و نظر مسلمان و هیچ اهل خرد و اندیشه را نمی شناسم که با ورود به مفهوم و مضامین و زمان منطقی نزول این آیه ها، بی ارتباطی قرآن با ادعاهای آنان را عرضه کند، چه رسد به این که با ورود مومنانه به کتاب خدا، آیات مغایر و مردود کننده ی این مهملات رخنه کرده در اعتقادات عمومی ما را باطل بشناسد. بررسی کش دار و کشنده ی کنونی در این سلسله یادداشت های «اسلام و شمشیر» می کوشد که به این وظیفه ی وفات یافته، در اندازه ی میسر، زندگی بخشد و از جمله نشان دهد خداوندی که با پیامبر گزیده ی خویش، بی کم ترین اغماض و ارفاقی، مجدانه و معلوم برخورد سازنده می کند، چه گونه ممکن است قرآن را از تبعات و حاصل نخستین کشمکش های میان مومنین و کافران خالی گذارده باشد؟!! و اگر موظف شویم آثار حوادث و نشانه ها و علل رشد و گسترش و یا توقف دعوت پیامبر را از میان آیات الهی بیرون کشیم، آیا باورهای متعصبانه ی کنونی میان فرقه های اسلامی، بر جا می ماند و آیا باز هم مسلمانان با قرینه ی امروز، فرصت های ستیز با دشمن غدار را به جنگ میان خویش بدل می کنند؟!!
باور کردنی نیست که بر این همه تاریخ تراشی برای سده های نخستین حضور تفکر اسلامی و نیز برای این همه تهمت بر قرآن و اتهام بر پیامبر خدا، در زمینه های شخصی و اجتماعی و تاریخی و نظامی و حتی خصوصی و خانوادگی، که در کتاب هایی محصول کنکاش و کار محققین سه سده ی نخستین اسلامی می گویند، و با ادله ی محکم و مقطوع، بطلان تمام آن ها با ارائه ساده ترین ادله، یعنی فقدان امکانات نگارش عمومی، در فرهنگ عربی - اسلامی پیش از قرن چهارم هجری، اثبات شده است، نه تنها ردیه ای ننوشته باشند، بل لجوجانه و هنوز هم، همان مردودات را، به عنوان عناصر فرهنگ اسلامی، در حوزه ها و دانشگاه ها تدریس می کنند، چنان که پس از اعلام رسمی و کارشناسانه ی نیمه کاره بودن مجموعه ابنیه ی تخت جمشید، هنوز هم کتاب های درسی نوآموزان بزرگ و کوچک ما، از دبستان تا عالی ترین مراتب دانشگاهی، از ادعا و عنوان برگزاری باشکوه جشن های نوروز و سده، در آن ویرانه ها و از گمان آتش زدن سنگ های پراکنده ی آن مخروبه ها به دست اسکندر، لبریز است!!! رعب آور است که این همه فرقه ی اسلامی، که سطری از منقولات تاریخی و مذهبی یکدیگر را به جد نمی گیرند و قبول ندارند، در باور دربست و بهره برداری ناشایست از این مجموعه مکتوبات بی هویت و ارزش، که با نام سیره و مغازی و فتوح در زمانی نامعین و با دست مولفینی ناشناس به بازار ریخته اند، ذره ای با یکدیگر مجادله و اختلاف ندارند و هنوز هم سال ها پس از این که بی بهایی کتاب الفهرست و بی اعتباری و فقدان هویت موجودی با نام ابن ندیم اثبات مطلق شده، هنوز هم عالی ترین مراجع حوزوی و دانشگاهی و تحقیقاتی و دائرة المعارفی، از میان ارکان فرهنگی تمام فرق اسلامی، این کتاب را در صدر مراجع خود می نشانند و این مراتب، با وضوح تمام، می گوید که جاعلین این مکتوبات و مهملات فرهنگی تفرقه افکن، همان بنیان گذاران فرق و مبدعین پریشانی و دشمنی میان مسلمین، در مسیر زمان و در حال حاضراند!!!
باری به کار و کنکاش خویش برگردم و آثار برخورد سازنده ی خداوند، با پیامبر خویش در قرآن را، دنبال کنم. می نوشتم که باری تعالی در قرآن مبین، که بایستی برترین سند رجوع ما مسلمین باشد و با تاسف بسیار نیست، پیامبر مکرم را به عنوان مرجع شناخت اسلام به رسمیت نمی شناسد و به او جز مقام ابلاغ را نمی بخشد. اصرار مکرر الهی، در تذکر این مقال، به پیامبر بزرگوار، خود اهمیت این یاد آوری را تایید می کند و از آن که آیات الهی، هم در زمان ظهور و نزول، ظاهرا بدون هیچ فاصله ای، به دوست و دشمن و مشرک و مومن منتقل می شده، پس این گونه گفت و گوی مقام گذارانه میان خداوند و پیامبرش در خفا و به صورت خصوصی مبادله نمی شده و هنگامی که این بخش از بررسی های یادداشت های اسلام و شمشیر تمام شد، بر همه معلوم خواهد شد که خداوند در کار انتشار دین مبارک اسلام، حتی نسبت به پیامبر برگزیده اش کم ترین ارفاق رفیقانه و سرورانه نداشته و بی اعتنا به این مطلب که اخطار و انذارهای مکرر و گاه درشت گویانه و حتی تهدید کننده نسبت به پیامبر گرامی، احتمال سوء استفاده ی دشمنان و کاربرد حربه گونه از این تذکرات را ممکن می کند، با صریح ترین بیان، هر نادرستی و لغزش کوچک و بزرگی را در شیوه های بیان و رفتار پیامبر بی کم و کاست و آشکار در معرض قضاوت عمومی قرار می دهد و اگر سر دم داران کنونی مسلمین، اندکی استعداد آموزش از قرآن را داشته باشند، آن گاه این چرخه ی دوست بازی متعفن کنونی از حرکت می ماند و محیط های مدیریت اسلامی اندکی بوی تفکرات الهی و قرآنی را به خود می گیرد.
می خواهم از این فرصت پیش آمده سود برم و در پاسخ مهمل نویسانی از قماش شجاع الدین شفا و پیروان مطلقا بی سواد او، که در همه جا پراکنده اند و گاه اصلی ترین اهرم فرهنگی این جمهوری را به دست دارند و رد پای پلیدشان را در صحنه ی امورات فرهنگی کشور، در حساس ترین محیط های آموزشی و تبلیغاتی شاهدیم و دیدیم که چه گونه در تعطیلات نوروزی با نمایش متعفنی از تختگاه تخت جمشید، در شبکه ی اصلی و عمومی تلویزیون جمهوری اسلامی، لااقل دو صد دروغ تاریخی نوظهور بر هزاران دروغ یهود ساخته ی پیشین افزودند و به خورد امت و عوام دادند، همین صراحت قرآن در خطاب به مقام عالی پیامبرش را، دلیل بگیرم و بپرسم که اگر قرآن را دست نوشته ی شخصی پیامبر می انگارند و کثیف تر از این پندار، آن را تالیفی مرکب از تلقینات شخصیت موهومی به نام سلمان فارسی تبلیغ می کنند، پس چه گونه این همه پرخاش به خویش را، در آن تالیف، از سوی پیامبر اکرم توضیح می دهند؟!!!
پس به قرآن قویم باز گردم و این بار، گرچه بسیار طویل می شود، اما قرینه هایی از اعمال و اعلام محدوده ی عمل و تعیین حدود و حوزه ی پیامبر را از سوی خداوند در آیه های آسمانی قرآن آشکار کنم، که برای پرهیز از تطویل، فقط ترجمه ی به اختصار و نشانی های قرآنی آن را بیان خواهم کرد:
«ای پیامبر، آن چه را خداوند بر تو نازل می کند، ابلاغ کن و اگر تعلل کنی، وظیفه ی رسالت را انجام نداده ای. بدان که خداوند تو را از آسیب مردم حفظ خواهد کرد. (مائده، ۶۷)
رسول جز ابلاغ کننده ی پیام الهی نیست و خداوند از آشکار و پنهان با خبر است. (مائده، ۹۹).
مباد که برخی از آیات وحی شده را متروک گذاری و ابلاغ نکنی. (هود، ۱۲).
بر تو ابلاغ و بر ما رسیدگی به حساب هاست. (رعد، ۴۰).
پس آشکار کن اوامر ما را و از مشرکین دور شو. (حجر، ۹۴).
اگر گوش شنوا نبود، مسئولیت تو فقط ابلاغ آیات است. (نحل، ۸۲).
بگو من فقط وحی را منتقل می کنم که خدای شما یگانه است. (انبیاء۷ ۱۰۸).
به مردم بگو که تو فقط هشدار دهنده ای از سوی خداوندی. (حج، ۴۹).
مردم را به راه پروردگار بخوان. (حج، ۶۷).
و بر رسول وظیفه ای جز ابلاغ آشکار نیست. (نور، ۵۴).
و ما تو را جز برای دادن هشدار و بشارت نفرستاده ایم. (فرقان، ۵۶).
به راه یافته و گم راه بگو که من فقط توجه دهنده ام. (نمل، ۹۲).
بر عهده ی پیامبر جز ابلاغ آشکار نیست. (عنکبوت، ۱۸).
بگو من معجزه ای ندارم و جز هشدار دهنده ای آشکار نیستم. (عنکبوت، ۵۰).
ای پیامبر تو را فرستادیم تا گواه و مژده بخش و هشدار دهنده باشی. (احزاب، ۴۵).
و تو را جز مژده و هشدار دهنده ای بر تمام مردم مامور نکردیم. (سبأ، ۴۸).
تو جز هشدار دهنده ای بر حق نیستی. (فاطر، ۲۳ و ۲۴).
هشدار تو کسی را جذب می کند که خدا ترس باشد. (یس، ۱۱).
بگو من فقط هشدار دهنده ام. (ص، ۶۵)
به من وحی می شود تا آشکارا به شما هشدار دهم و از بارگاه الهی بی اطلاعم. (ص، ۶۹ و۷۰).
تو مسئول چیزی جز ابلاغ نیستی. (شوری، ۴۸).
از پیامبری که فقط مامور ابلاغ آشکار است، اطاعت کنید. (تغابن، ۱۲).
دانایی و آگاهی از خداوند است و من فقط مامور هشدار دادن آشکارم. (ملک، ۳۶).
بگو من رسولی مامور ابلاغم و جز خدا پناهی ندارم. (جن، ۲۴).
به حقیقت که درک علت این همه تاکید صریح دشوار است و اگر می خواستم از آیاتی که به اشاره نیز محدوده ی عمل پیامبر را تصریح و تاکید و تعیین می کند، نمونه هایی بیاورم، به شماره بسیار افزون می شد. جای تعجب است که بیش تر، بل تمام این تذکر و تاکید، در سوره های مکی آمده است و اگر در نمونه های بالا یکی دو سوره ی مدنی نیز، چون مائده و رعد بیابید، با یقین کامل اعلام می کنم که اثبات مطمئن و متقن مکی بودن این سوره ها و به خصوص سوره ی بلند مائده نیز، دشوار نیست، که در جای خود به آن خواهم پرداخت.
منظور از تحقیق در آیاتی که آشکارا درس نامه ای الهی است برای اصلاح و ترفیع خلق و خو و ظرائف رفتاری و گفتاری و دمیدن یقین و پرهیز از لغزش و حتی تنظیم امورات معمول زندگی رسول الله، تبیین این مطلب است که راز رسوخ قرآن عظیم در قلوب این همه مردم دور از هم، که حامل فرهنگ هایی نه چندان همطراز بودند و سرّ شادابی و سرزندگی همیشگی این متن متین و فاخر در این است که کتاب خدا امانت و درس نامه ی سلیم و سترگی است تا نه فقط رسول او، بل تمامی گردانندگان معمول امورات مدیریتی دنیا، از مسلم و غیر آن، بدانند که تطهیر بی دلیل و سرپوش گذاری پنهان کارانه بر ندانم کاری و عیوب کارگزاران و نمایندگان و استاندران، تا کجا نه تنها خلاف آموزه های قرآنی است، بل تا چه حد بر سلامت روابط میان حاکم و تابع اثر می گذارد و اگر قرآن در جزییات هم، نظارت الهی در روابط با برگزیده ترین رسول پروردگار را، به صدای بلند آیات بر همگان می خواند، پس هر صاحب مقامی که در پستو با همکاران خویش می نشیند و از آوار نا به سامانی ها و ندانم کاری ها می گوید، اما خلاف الگوی بزرگ قرآن، در سخنان علنی و خطاب های رسمی با مردم، می کوشد تا ناشایست ترین عوامل خویش را به خصالی بیاراید که در خمیره ی آن ها نیست، پس راه او از راه خدا جداست و جزایی خواهد برد که قرآن عظیم به ظالمین و طغیان کنندگان و ضالین وعده داده است:
«به همراه کسانی که تابع تو شده اند، چنان که امر کرده ام ثابت قدمی کنید، سرکش مباشید و بدانید که خداوند ناظر بر اعمال شماست. به ستم کاران مایل نشوید و به آتش نروید، مقامی را برتر از خدا نیانگارید، که بی یاور می مانید، در آغاز و انجام روز و زمانی از شب را نماز بگزارید که اعمال نیک بدی ها را خواهد سترد». (هود، ۱۱۲- ۱۱۴)
این خطاب صریح و بدون سفارش خداوند به پیامبر، گروندگان و ایمان آورندگان نخستین به آیات الهی است. ذره ای ملاحظه کاری نوپایی مومنین در آن نمی بینیم، از تذکرات نه چندان با زبان خوش سرشار است، به توبیخ می ماند و این نه توبیخی در خفا، که قرار گرفته در مسیر چشم و گوش و قضاوت دوست و دشمن است و اگر آیات بسیاری را بیاورم که خداوند، لاینقطع و حتی در مدینه، پیامبر را به دل داری و امید به آینده مستقیم نگه می دارد، آن گاه معلوم می شود که ایمان بی انتظار به اسلام و قبول جان فشانی تمام در راه آن، که از پس نزول کامل قرآن، تا روزگار ما، این همه جان باز و سرسپرده، که بدون واهمه و رعایت خان و خانه و ایل و تبار و ضیاع و عقار، جان و مال خود در ستیز با دشمن مشرک و غدار و حریص به آسانی نثار می کنند، جز پرتوی از تسلیم به آیات کامل قرآن شمرده نمی شود و صریح حرف خود را بیاورم که پیامبر خدا هم تا رسیدن به مقامی که خدا و فرشتگان و بندگان به پیشگاه او صلوات بفرستند راه درازی پیموده و آیه به ایه تربیت و تکمیل شده است، پس به کتاب خدا پشت نگیریم، قدر قرآن کامل و شامل را بدانیم، راه نما قرار دهیم و برداشت از آن را به غرض دنیا نیالاییم.  (ادامه دارد)

حرف های خودمونی

 با نام و یاد یگانه عادل مهربان آغاز میکنم و امید که او از اعمال ما راضی باشد تا در درگاهش شرمنده نباشیم!
سلام
بازم من بی مقدمه شروع میکنم
نمی دونم گاهی چه حسیه که به انسان میگه که این کارو انجام بده یا نه فلان کارو انجام نده برای من خیلی ناراحت کننده است می دونید چرا آخه گاهی مثل خواب مبمونه مثل اینکه شما خوابی می بینید برای شما معنا و مفهومی داره ولی اگه برای دیگران تعریف کنید ممکنه بهتون بخندن و یا مسخره کنن من تو بیداری این حالت بهم دست داده یعنی گاهی یه احساساتی دارم که برای خودم بیانشون خیلی عاقلانه است ولی شاید اگر با کسی در میون بزارم فکر کنه من دیوونه شدم و یا اصلا حرفم رو قبول نکنه حالا موندم شاید بیشتر دارم تو رویا سیر میکنم و یا گاهی با خودم حرف میزتم و بقول بچه ها بلند فکر میکنم...
عجب دنیایی داریم ما آدما
من همیشه دوست دارم تو دنیای کودکی باشم و یا یه دنیایی غیر از دنیای بزرگترها تا جایی هم بهش رسیدم واسه خودم هستم گاهی تصمیمهایی میگیرم که واسه خودم خیلی دارای اهمییت هستند ولی خیلی ها نمی فهمن همیشه خواستم خودم چیزی رو تحلیل کنم واسه همین زیاد دنبال حرف کسی رو نمی گیرم و در آخر به این نتیجه میرسم که فرشته حواست رو جمع کن هر کسی حق داره مثل تو واسه خودش تصمیم بگیره و تو حق این رو نداری کسی رو مجبور به کاری کنی شاید اون دوست نداشته باشه و اینکه زمانی رو اختصاص بده به خودت و هر لحظه با کسی حرف میزنی بدون شاید او هم اون لحظه رو به خودش اختصاص داده و بهش احترام بگذار اگر چیزی میخوای از خودت بخواه و خودت هم از خدا بخواد مطمئن باش اون اونجا نشسته هوات رو داره و ناظر بر اعمال تو هست و اینکه برای درخواستت اصرار نکن اگه صلاح باشه بهت میده و تو نباید غیر از اون از کسی بترسی که این کارو کردم و یا فلان کارو کردم کسی اینطور یا اونطور فکر نکنه بسپار به خودش مطمئن باش اگه در تو توانایی انجام کاری رو نمی دید هیچ وقت فکرش رو تو ذهنت تداعی نمیکرد و این رو بدون که هیچ کس شبیه کسی دیگه نیست و مطمئن باش آدما شاید بتونن شبیه هم باشن ولی نمی تونن مثل هم باشن وگر نه هیچ کاری انجام نمی شدو دنیا روی همین تضاد ها بنا شده.
میدونم تو زمانی از دوران زندگیم به سر میبرم که بسیار گیجم و در دنیایی غوطه ورم که ممکنه خیلی ها رو از دست خودم برنجونم و ناراحتشون کنم و میدونم همین طور هم هست واسه همین سعی میکنم سرم به کار خودم باشه و خیلی مراقب خودم و رفتارم باشم چون آدم جنجالگرایی نبودم!
کسی به من گفت که این حالاتی که درون تو هست خیلی خوبن برای خودم تعجب آور بود چون گفت این حالات یه تحول در انسان ایحاد میکنه که میفهمه چطور دست بذاره رو انتخابش و هدفش روتا نهایت دنبال کنه و در این حین فقط باید از خدا بخواد که کمکش کنه و مواظب باشه که به دیگران آسیبی نرسونه.
خدایا خودت کمکمون کن نمیدونم اوایل فکر میکردم که راه رو اشتباه رفتم ولی حالا میگن اگه از مسیر خارج بشی غاطی میکنی و به اون چیزی که میخوای نمی رسی ولی حالا می فهمم که نه من هنوز راهی رو شروع نکردم و تازه از این جا به بعد باید شروع کنم و راهم رو انتخاب کنم و از خدا میخوام که مسیر درست رو بهم نشون بده و خودش مواظبم باشه که اشتباه نکنم و حداقل دیگه خودم رو سرزنش نکنم که چرا وقتی میخواستم می تونستم اون کارو انجام ندادم و بشینم یه عمر حسرت بخورم
خدایا خودت کمکمون کن
آمین...

جمله روزانه

17 تير
وقتی درباره نقاط ضعفت صحبت می کنی، آنها را تشدید می کنی.
وین دایر

وفات ام البنين (س) مادر گرامي حضرت ابالفضل (ع)

13 جمادي الثاني، سالروز وفات حضرت ام البنين عليهاالسلام؛ مادر گرامي حضرت ابوالفضل العباس (ع)، مادر يک علقمه جاودانگي، همسر علي (ع)، بزرگ مرد تاريخ، مادر حماسه هاي عاشورايي عباس (ع) و يادآور حماسه آفريني هاي علمدار کربلا.

چند سال پس از شهادت حضرت فاطمه (س) بود، كه اميرالمومنين (ع) از برادرش عقيل، كه به اصل و نسب قبايل آگاه بود، درخواست كرد زني را از دودماني شجاع براي او خواستگاري كند و عقيل، فاطمه كلابيه (ام البنين) را براي آن حضرت خواستگاري كرد و ازدواج صورت گرفت. اميرالمومنين (ع) از اين بانوي گرامي، صاحب چهار پسر به نامهاي عباس، عثمان، جعفر و عبدالله شد.


عباس (ع) ازبرادران ديگرش بزرگتر بود و هر چهار برادر به امام خويش، حسين (ع) وفادار بودند و در روز عاشورا در راه آن امام جان خود را نثار كردند. ارادت قلبي ام البنين (س) به خاندان پيامبر (ص) آنقدر بود كه امام حسين (ع) را از فرزندان خود بيشتر دوست مي داشت؛ بطوري كه وقتي به اين بانوي گرامي خبر شهادت چهار فرزندش را دادند فرمود: مرا از حال حسين (ع) باخبر سازيد و چون خبر شهادت امام حسين (ع) به او داده شد، فرمود رگهاي قلبم گسسته شد، اولادم و هر چه زير اين آسمان كبود است، فداي امام حسين (ع).

 درگذشت « اَبوالحسن عليّ بن عَبدُ‌ الصَّمَد شافعي» عالم فقيه و لغت شناس

[12 جمادي الثاني 643] - «اَبوالحسن عليّ بن عَبدُ‌ الصَّمَد شافعي» عالم فقيه، لغت شناس و مفسّر شهيرقرن7هجري قمري درگذشت. او درسخا قريه اي ازقراي مصر متولد شد ازاين رو به سَخاوي مشهورشد. سخاوي پس ازتحصيل علوم مقدماتي به منظور تكميل محفوظات و يافته هايش به سوريه رفت و دردمشق سكونت كرد. حاصل عمر پربار سخاوي كتابهاي متعددي درتجويد، اصول دين و حديث است كه «جَواهِر، سَفَرُ السَّعاده و شَرحُ المُفَصَل» ازجلمه آنها بشمار مي روند.

ورود اردوي سيد ضياءُ الدّين طباطبايي عامل انگليس به تهران

[12 جمادي الثاني 1339] -  اردوي سيد ضياءُ الدّين طباطبايي عامل انگليس وارد تهران شد و بعد از مدتي به سربازان رضاخان ميرپنج پيوست. قواي رضاخان هم ازقزوين به طرف تهران حركت كرده بود. سيد ضيا پس ازكودتا درتهران و شهرستانها حكومت نظامي اعلام كرد. درپي اين حوادث بيشتر علما و افراد صاحب نفوذ توقيف يا تبعيد شدند و مجلس شوراي ملي تعطيل شد. درنخستين روزها، دولت كودتا معاهده مودت ايران و روس را امضا كرد و قرارداد1919ايران و انگليس را لغو كرد و نويد اصلاحات اجتماعي فراواني را به مردم داد. اما چندي بعد كابينه كودتا كه به كابينه سياه مشهوربود سقوط كرد و سيد ضياء به بغداد گريخت.