آنچه خوبان همه دارند تو تنها دارى

تا تو اين صورت و اين سيرت زيبادارى
در دل و ديده صاحب نظران جا دارى
بس كه اى دختر چهره ظريفى و قشنگ
يك جهان عاشق دل خسته و شيدا دارى
من زلعل تو يكى بوسه تمنا دارم
بگو اى شوخ تو از من چه تمنا دارى
خوب رويان جهان پيش رخت منفعلند
بس كه رخسار دل آرا و فريبا دارى
چه بگويم زكمال تو و زيبائى تو
آنچه خوبان همه دارند تو تنها دارى

نگهداری از ماهی قرمز کوچک

از معمول ترین ماهی هایی است که در منزل می توان از آنها نگهداری کرد. این حیوان کوچک خانگی که بسیار جذاب و دوست داشتنی می باشد در صورت مراقب مناسب می تواند تا چند سال در کنار ما در منزل زندگی کند.اما متاسفانه بخاطر قیمت ارزان آن اغلب بهای لازم به آن داده نمی شود و در شرایط نامناسب نگهداری می شود و بیش از چند ماه عمر نمی کند. باید دانست که قیمت ارزان این ماهی های زیبا نباید با ارزان بودن جان این موجودات زیبا اشتباه گرفته شود. لذا لازم است برای فراهم آوردن شرایط مناسب زندگی آنها مواردی را رعایت کنیم.

ظرف نگهداری:
اولین موضوعی که می تواند بعنوان یک عامل مهم در عمر بیشتر ماهی موثر باشد محل زندگی آن است. ظروفی که در آنها ماهی فروخته میشود اغلب کوچک می باشد و نباید اشتباه کرد و ماهی ها را در همان ظروف کوچک نگاه داشت. ماهی ها به اکسیژن موجود در آب احتیاج دارند و این اکسیژن از طریق سطح هوایی که با آب در تماس است وارد آب می شود. هرچه سطح مقطع بالای تنگ کوچکتر باشد اکسیژن کمتری می تواند وارد آب شود. پس سعی کنید تا آنجا که ممکن است از ظروف کوچک برای نگهداری ماهی ها استفاده نکنید.

آب :
از آنجایی که ماهی در تمام طول عمر خود در آب می باشد لذا لازم است آبی که برای زندگی آن انتخاب می کنیم دارای شرایط مناسب زندگی باشد. معمولا” استفاده از آب شهری مشکل خاصی برای ماهی های قرمز ایجاد نمی کند. اما قبل از کنار گذاشتن آب برای ظرف ماهی، بگذارید یک دقیقه آب از شیر بیرون برود این باعث می شود برخی مواد شیمایی که احتمالا” در لوله رسوب کرده اند بیرون روند. برای اطمینان از خارج شدن موادی مانند کلر باید قبل از عوض کردن آب ماهی ها، بگذارید که آب بمدت یک شبانه روز در ظرف بماند. همچنین این عمل باعث می شود که آب دمای محیط را گرفته و تغییر آن برای ماهی ها خطری در بر نداشته باشد.هرگز نباید اجازه دهید که آب ظرف ماهی ها کثیف شود، اینکار می تواند باعث بیماری، کوتاهی عمر و در نهایت مرگ آنها شود. برای تعویض آب هرگز آب را یک دفعه عوض نکنید، با آرامش کامل نیمی از آب ظرف را خالی کرده و سپس کم کم آب برداشته شده از ظرف را با آبی که از روز قبل نگه داشته اید جایگزین کنید. در هر صورت باید سعی کنید که کمترین استرس را به ماهی های کوچک منتقل کنید. شما باید در طول هفته یک یا دو بار آب ظرف ماهی ها را به اینصورت عوض کنید.

غذا :
ماهی های قرمز کوچک حیوانات بسیار سخت جانی هستند و هر چیزی را می خورند. لذا به راحتی می توانید در شرایطی که غذای مناسب در دسترس ندارید از خرده های نان، شیرینی و … به مقدار کم بعنوان غذا به آنها بدهید. اما اگر در نگهداری آنها مبتدی هستید به شما پیشنهاد می شود از غذاهای آماده آنها که ارزان قیمت هم می باشد تهیه کنید. فقط مطمئن باشید که غذایی را که می خرید مربوط به Goldfish می باشد. ماهی های نیز مانند انسان به پروتئین، ویتامین و … برای رشد و زندگی نیاز دارند.در ارتباط با غذا دادن باید دقت کنید که دادن زیاد غذا به آنها و ماندن آنها در ظرف باعث آلودگی آب شده و برای ماهی ها خطراتی به همراه خواهد داشت. سعی کنید به مقدار بسیار بسیار کم در سه نوبت غذایی همانند خودتان به آنها غذا دهید، مقدار آن باید بگونه ای باشد که اضافه غذا در آب نماند.

دمای محیط:
بهترین دما برای زندگی این ماهی ها از حدود ۱۰ تا ۲۵ درجه سانتیگراد می باشد. دمای محیط هرگز نباید دفعتا” تغییر کند، تغییر تدریجی و ملایم دمای محیط یا آب برای آنها قابل تحمل می باشد.

نور:
ماهی های قرمز کوچک نیز همانند سایر حیوانات یا گیاهان احتیاج به نور خورشید دارند. محل نگهداری آنها باید به گونه ای باشد که تغییر روز و شب در آن احساس شود. هرگز آنها در زیر نور آفتاب مستقیم و شدید قرار ندهید.

سایر شرایط :
ریختن شن یا ماسه کف ظرف می تواند حس بودن در منزل را برای این ماهی ها بیشتر کند. دقت کنید که بیش از دو یا سه سانتیمر ارتفاع ماسه کف ظرف نباشد چرا که در غیر اینصورت می تواند محیط خوبی برای رشد خزه و باکتری ها باشد. همچنین باید از ماسه ایی استفاده کنید که لبه های تیز نداشته باشد تا باعث زخمی شدن ماهی ها نشود. در این رابطه هرگز از ماسه های رنگ شده استفاده نکنید.

بررسی رفتار:
حداقل روزی دو نوبت یک دقیقه ای به رفتار ماهی های خود توجه کنید. به این ترتیب می توانید حرکت های غیر معمول آنها تشخیص دهید، در صورت بروز مشکل در رفتار آنها اگر علاقمند باشید می توانید از متخصصین نگهداری ماهی برای درمان آنها مشورت بگیرید. اما مطمئن باشید اگر موارد بالا را رعایت کنید مشکل خاصی برای آنها پیش نخواهد آمد.

ابومحمد حسن بن علي، امام يازدهم از ائمه عشر (ع) و سيزدهمين معصوم از چهارده معصوم (ع)، پدر بزرگوارش امام هادي (ع) هنگام تولد فرزند، شانزده سال و چند ماه بيشتر نداشت، مادرش بانويي صالحه و عارفه به نام سوسن يا حديثه يا سليل بود. تولدش با اختلاف روايات در ماه ربيع الاول يا ربيع الاخر سال 231 يا 232 ق و بنا به اكثر روايات در مدينه اتفاق افتاده است.
مدت كوتاه حيات امام به سه دوره تقسيم مي گردد: تا چهار سال و چند ماهگي امام (و به قولي تا 13 سالگي) از عمر شريفش در مدينه سر برده، تا 23 سالگي به اتفاق پدر بزرگوارش در سامرا مي زيسته (او پدر بزرگوارش امام هادي (ع) در محله عسگر قرارگاه سپاه در شهر سامرا زندگي مي كردند و به عسگري لقب يافتند) و تا 29 سالگي يعني شش سال و اندي پس از رحلت امام دهم (ع) در سامرا ولايت بر امور و پيشوايي بر ستون را بر عهده داشته است.

موضع علمي و آموزشي امام:
ـ مواضع علمي او (ع) در پاسخهاي قاطع و استوار در مورد شبهه ها و افكار كفر آميز و بيان كردن حق، باورشان مناظره و گفتگوهاي موضوعي و مناقشه ها و بحثهاي علمي، و همزمان با آن فعاليتها،‌ كوششهاي ديگر از قبيل صادركردن بيانيه هاي علمي و ... (بوده است)....
ـ كندي (ابويوسف يعقوب بن اسحاق) فيلسوف عراقي در زمان امام (ع) پيرامون متناقضات قرآن،‌كتابي تدوين كرد بوسيله بعضي از منسوبان به حوزه علمي او، ‌با او تماس گرفت و كوشش او را با شكست روبرو كرد وكندي را قانع فرمود كه در اشتباه بوده است. كندي توبه كرد اوراق خود را سوزانيد.

موضع نظارت بر پايگاههاي مردمي:
ـ موضع امام (ع) در اين زمينه، نظارت بر پايگاههاي مردي خود و پشتيباني از آن پايگاهها و بالابردن درجه آگاهي آنها و مجهز كردن آن با همه اسلوبها و روشهاي پايداري و بالابردن به سطح پشتازان متعهد بود. امام غالباً آنان را هشدار مي داد تا در دام عباسيان نيفتد ودر مصائب روزگار از نظر اقتصادي و اجتماعي به علت بدبختيها و رفتار بيرحمانه حكام كه با آن روبرو مي شدند، به آنان كمك مي رسانيد.....
ـ براي امام از مناطق گوناگون اسلامي كه پايگاههاي توده اي او آنجا بود، بوسيله نمايندگان او كه در آن مناطق پراكنده بودند اموال بسيار مي بردند و امام با دقت بسيار و با روشهاي گوناگون مي كوشيدند تا آن امر را كاملاً از چشم دولتيان بپوشاند و به نحوي پنهاني عمل كند....
ـ دولت عباسيان در برابر ياران امام (ع) و در پايگاههايي كه پشتيبان ا بودند، قاطعانه و بيرحمانه ايستادگي مي كرد و براي از ميان برداشتن خط مشي و برنامه امام و پراكندن و اداره كردن ياران او كوششهاي فراوان بعمل آورد....
موضع امام درمقابل آن كوششها، پندگويي بود كه به ياران دلداري مي داد و مي فرمود: (تهيدست و با ما بودن، بهتر كه توانگر بودن و با غير ما بودن. كشته شدن با ما، بهتر كه زنده بودن با دشمن! ما براي هر كس كه به ما پناه آورد،‌ پناهگاهيم و براي آن كس كه بخواهد به وسيله ما ببيند، نوريم، و آن كس را كه به ما پناه آورده، عصميتم و هر كس كه ما را دوست بدارد بحقيقت در بزرگي و مقام با ما است و هر كس كه از ما منحرف گردد، جاي او در آتش است)

موضع چهارم آماده كردن مسئله غيبت:
ـ امام حسن عسكري (ع) به وضوح مي ديد كه اراده الهي براي ايجاد دولت الله بر روي زمين و در برگرفتن همه جهان انسانيت و گرفتن دست مستضعفان در زمين، بر اين تعلق گرفته است كه فرزندش غيبت كند تا خوف آنان به امنيت خاطر تبديل گردد و خداي را عبادت كنند و هيچ چيز را شريك او نگيرند.
ـ فعاليت امام حسن عسكري (ع) و برنامه ريزي او در تحقق بخشيدن هدف مزبور به دو كار مقدماتي نياز داشت:
1- مخفي كردن مهدي (عج) از چشم مردن و نشان دادن وي فقط به بعضي از خواص.
2- آنكه به هر ترتيب، فكر غيبت را در اذهان و افكار رسوخ دهد و به مردم بفهماند كه اين مسئوليت اسلامي را بايد تحمل كنند و مردم را به اين انديشه و متفرعات آن عادت دهند....
بيانيه امام حسن عسكري (ع) سه شكل داشت:
الف) ...... بيانيه هاي كلي و عمومي درباره صفات مهدي (ع) از قبيل: «وقتي قيام كند، در ميان مردم با علم خود داوري خواهدكرد مانند داوري داود كه از بينه و دليل پرسشي نمي كرد».
ب‌) توجيه و نقد سياسي در مورد اوضاع موجود، و مقرون كردن آن به انديشه وجود مهدي (ع) و ضرورت ايجاد دگرگونيها از سوي او و از اين قبيل است: «وقتي قائم خروج كند به ويران كردن منابر و جايگاههاي خصوصي در مساجد فرمان خواهد داد اين جايگاهها به منظور امنيت و محافظت خليفه از تعدي، و براي افزودن هيبت او در دل ديگران بنا شده است.»
ج‌) اعلاميه هاي كلي براي پايگاهها و اصحابش كه در آن، ابعاد انديشه غيبت براي آنان و ضرورت آمادگي و عمل به آن از ناحيه رواني و اجتماعي توضيح داده شده بود، تا غيبت امام (ع) و جدايي او را از آنان بپذيرند. امام به ابن بابويه نامه اي نوشت و در آن فرمود: «بر تو باد بردباري و انتظار گشايش، پيمبر فرمود: برترين عمل امت من انتظار كشيدن گشايش است و شيعه ما پيوسته در اندوه است تا فرزندم ظهوركند........»
3- راه ديگري كه امام براي آمادگي غيبت دراذهان مردم انجام داد پنهان نمودن خود و برقراري رابطه با دوستان و طرفداران ازطريق مكاتبه و مراسله بوده است. همچنين نظام و روش وكالتي و وساطتي كه امام حسن عسكري (ع) با پايگاههاي مردمي خود برگزيد، روشي ديگر از روشهاي بود كه براي فهماندن مسئله غيبت آماده شده بود............

شهادت امام (ع)
از ابو الاديان نقل كرده اند كه گفت: من خادم امام عسكري بودم و رسائل او را به شهرهاي ديگر مي بردم و جواب مي آوردم،‌ در بيماري منتهي به رحلت وي هم نزد او رفتم نامه هايي را كه نوشته بود به من داد و فرمود به مداين ببرم من رفتم و پس از پانزده روز برگشتم اما ديدم بانگ زاري و شيون از خانه امام بلند است و جعفر بن علي بر در خانه ايستاده به تعزيت شيعيان پاسخ مي دهد. با خود گفتم اگر اين مرد امام شد باشد كار امامت دگرگون خواهد شد. در اين آن خادمي بيامد و به جعفر گفت كار تكفين تمام شد بيا بر جنازه برادرت نماز بگزار جعفر و همه حاضران به داخل خانه رفتند من هم رفتم و امام را كفن شده ديدم. جعفر پيش رفت تا در نماز امامت كند وقتي خواست تكبير بگويد ناگهان كودكي با چهرة گندمگون و موئي كوتاه و مجعد و دندانهايي كه بينشان گشادگي بود پيش آمد ورداي جعفر را كشيده گفت: اي عم عقب برو من براي نماز بر پدرم از تو شايسته ترم جعفر در حاليكه رنگش از خشم تيره شد عقب رفت و آن كودك بر جنازه امام نماز گزارد او مهدي موعود امام دوازدهم (عج) بود.

درگذشتگان 85

رسول ملاقلي پور
كاش سركارمان گذاشته بود
 كارگردان هميشه عصباني كه در روزهاي اول اسفند ماه، سر نوشتن فيلم‌نامة آخرين كارش سكته مغزي كرد و براي هميشه رفت.

فوت رسول اين‌قدر ناگهاني و شوكه‌كننده بود كه در همان ساعات اولية پخش خبر، همه از طريق sms و اي‌ميل و تلفن، يكديگر را در جريان اين اتفاق ناگوار قرار مي‌دادند.

فرداي آن روز هم همة روزنامه‌ها و نشريات، خبر فوت او را تيتر يك كردند. و بعد نوبت همكاران و نزديكان آقاي كارگردان بود كه در گفت‌وگوهايشان از او بگويند. ميزان محبوبيت ملاقلي‌پور اما صبح روز هفدهم اسفند، مشخص شد؛ وقتي كه تالار پر شد از هنرمندان، مسؤولان و مردمي كه براي تشييع پيكر او دور هم جمع شده بودند.

و خب مثل همة مراسم‌هاي اين تيپي، هر كدام از كساني كه به نوعي با آقا رسول كار كرده بودند، حرف‌هايي براي گفتن داشتند. اول از همه، مجيد مجيدي بود كه از ملاقلي‌پور به عنوان يك هنرمند تأثيرگذار در سينماي دفاع مقدس ياد كرد.

بعد از او هم مديرعامل انجمن سينماي دفاع مقدس سخنراني كرد. به هر حال، همه رسول را به عنوان فيلمساز دفاع مقدس مي‌شناسند. تهيه‌كنندة كارهاي ملاقلي‌پور و بازيگراني كه در كار آخر او «م مثل مادر» در كنارش بودند هم در ادامه مراسم از خلقيات كارگردان دوست‌داشتني‌شان گفتند.

وزير ارشاد و فرزندان ملاقلي‌پور هم براي حاضرين در تالار حرف زدند. اما شايد جالب‌ترين حرف را كمال تبريزي دربارة او زد. تبريزي با لحن افسرده‌كننده‌اي گفت: «هنوز منتظرم رسول زنگ بزند و بگويد همه‌تان را سركار گذاشته‌ام.»

به غير از حاضرين در مراسم، شخصيت‌هاي بزرگي به مناسبت فوت ملاقلي‌پور پيام فرستادند. مقام معظم رهبري درگذشت او را براي جامعه هنري تأسف‌بار خواندند و از او به عنوان يكي از كساني كه با انگيزه انقلابي پا به عرصه هنر گذاشته، ياد كردند.

پس از پايان مراسم تشييع پيكر ملاقلي‌پور در تالار وحدت، جمعيت به سوي بهشت‌زهرا حركت كردند تا او را در كنار مادرش به خاك بسپارند. و بعد، كارگردان 53 ساله سينماي ايران در قطعه 244 بهشت‌زهرا آرام گرفت!
 

عمران صلاحي
شوخي آخر

«عمران صلاحي مرد.» همين خبر چند كلمه‌اي  خيلي‌ها را تكان داد. نويسنده طنزپرداز به علت ايست قلبي درگذشته بود. خبر به شوخي مي‌مانست، اما انگار اتفاق افتاده بود.

 خود صلاحي در يادداشتي در مرگ كيومرث صابري (گل‌آقا) نوشته بود: «اين شوخي آخرت، اصلا بامزه نبود.» و حالا خبرگزاري‌ها تيتر زده بودند: «عمران صلاحي به گل آقا برگشت.»

عمران صلاحي، نويسنده سبيلوي طنازي كه اخم‌هايش و شعرهاي تلخش هم نمي‌توانست بدون رگه‌اي از لبخند بماند، نويسنده ثابت نشريه‌هاي طنزي مثل توفيق و گل‌آقا بود و سال‌ها در ستون ثابت طنزش، «حالا حكايت ماست» (كه كتاب هم شد) همه را خنداند.

مهم‌ترين نكتة طنزهاي صلاحي اين بود كه او طنز سياسي نمي‌نوشت. از همان زمان كه در توفيق بود و بعد كه در گل‌آقا مي‌نوشت و حتي در آثار مستقل‌اش و كتاب‌هايش اين موضوع را رعايت كرد.طنزهاي صلاحي، اجتماعي و آرام بودند و به خاطر همين تاريخ‌مصرف ندارند.

عمران هم به اسم‌هاي ماندگار هم‌دوره‌اش پيوست. به حسين منزوي، كيومرث صابري و پرويز شاپور. فكرش را بكنيد اگر اين چهار نفر آن دنيا بخواهند يك مجلة ادبي با صفحه‌هاي ويژة طنز راه‌بيندازند عجب چيز خواندني‌اي از كار درخواهند آورد؟!
 

بابک بیات
مرگ در غربت
1 - از بچگی دوست داشت بابک صدایش بزنند. اسمش هنری‌تر بود. «بابک بیات» آهنگین‌تر بود، ملودیک‌تر بود. اصلا ژن ملودی در وجود بابک بیات بود. غلیان می‌کرد. شعر را که می‌خواند، ملودی‌ها متولد می‌شدند.

چه ترانه‌هایی که جاودانه نکرد. چه آهنگ‌هایی که به خاطره‌ها نسپرد. چه صداهایی را که به من و تو هدیه نکرد. خیلی‌ها آرزو داشتند یک آهنگ برایشان بسازد. خیلی‌ها دوست داشتند یک عکس مشترک با او داشته باشند تا بعدها بتوانند در وبلاگشان پز دوستی با استاد را بدهند.

اما وقتی از کانادا بازگشت، کسی خبری از او نگرفت. وقتی بر تخت بیمارستان افتاد، شاگردی بر بالین‌اش حاضر نشد. همه مشغول زندگی بودند. وقت‌ها پر بود. وقتی به کما رفت، ناگهان دوستان پیدایشان شد.

«اگر نباشیم که نمی‌شود.» و وقتی رفت، وقت‌ها هم خالی شد. زندگی چند روزی تعطیل. در هر مراسمی حاضر می‌شدند تا پوشش رسانه‌ای را از دست ندهند. عجب روزگاری است!

2 - خیلی‌ها بودند که پس از مرگ استاد، لباس تیره بر تن کردند و این‌ور و آن‌ور جلوی دوربین‌ها گریه دروغین تحویل عدسی دوربین دادند و روی دوربین که برمی‌گشت با بغل‌دستی، ادامه شوخی را پی می‌گرفتند.

آن یکی که پسر بابک بیات می‌گفت از خستگی مادرش استفاده کرده و در زمان کوتاه استراحت او، عکاسان را خبر کرده تا از سرم‌های وصل شده به بابک بیات در حال کما عکس بگیرند و در بک‌گراند هم، جناب شاعر را از یاد نبرند.

آن یکی شاگرد محبوبش که به همراه محبوبه‌اش به سالن بزرگداشت استاد آمده بود و چند آهنگ هم اجرا کرده بود، وقت امضا دادن به هوادارانش، درباره خط خوشش شوخی‌ها می‌ساخت و جماعتی را حیران می‌کرد. آن بالا یک‌جور؛ پایین که می‌آمد جور دیگر.
 

ناصر عبداللهی
دلش به دريا زد و رفت

1ـ شب عید غدیر سال79 بود، شبکه5 . در میان بخار و دودی که به روی سن می‌آمد تا فضای خواندن آهنگ را شکل دهد، خواننده‌‌اي با مو و ریش نسبتا بلند بر صحنه ظاهر شد که دستانش را در هم گره کرده بود و به سبک خوانندگان اسپانیش زیر آواز می‌زد.

موزیک بر پایه گیتار بود و شعر هم به زبانی که تا آن زمان نشنیده بودیم: للا للا لالا لا... ناصر عبداللهی با صدایی که تقلید از صدای هیچ‌کدام از خوانندگان لس‌آنجلسی نبود، یک شبه ره صد ساله رفت.

عجب آهنگی بود. تلفن‌ها شروع شد. «آهنگ شبکه5 رو شنیدی؟ این کی بود؟» این ناصر عبداللهی بود که قبلا ترانه رستم و سهراب را به سفارش ستاد مبارزه با مواد مخدر اجرا کرده بود.

ناصر عبداللهی یک آلبوم به بازار داده بود اما کسی او را نمی‌شناخت. حالا با این ترانه، او را خیلی‌ها می‌شناختند. پخش آهنگ چند بار تکرار شد و خبر رسید که آلبوم «دوستت دارم» که ترانه ناصریا را به عنوان اولین آهنگ در خود می‌دید، به بازار آمده.

یک نکته دیگر هم داشت این آلبوم. نام محمدعلی بهمنی با ترانه خرچنگ‌های مردابی بیش از پیش بین جوان‌ها مطرح شده بود. او ترانه‌سرای این آلبوم بود و در کنار او نام پرویز پرستویی هم بر آلبوم دیده می‌شد. او در بعضی آهنگ‌ها شعرهای بهمنی را دکلمه می‌کرد و بودن نام او در کنار سایر اعضا به آلبوم تشخص می‌داد. ناصریا آن‌قدر گل کرد که ناصر عبداللهی اسم خودش و اسم گروهش را ناصریا گذاشت.

2ـ ناصر عبداللهی پس از چند هفته «زند‌گی» در حال کما از دنيا رفت... هنوز دو هفته از مرگ ناصریا نگذشته بود که کمپانی محترم طرف قرارداد با ناصر عبداللهی، آلبوم ماندگار را از او منتشر کرد؛ از ناصر عبداللهی چند وقتی بود که خبری شنیده نمی‌شد.

طبیعتا کمپانی هم منتظر یک فرصت مناسب بود تا آلبوم را به بازار بفرستد و خب فرصتی بهتر از مرگ ناصر هم نبود. دستگاه‌های تکثیر شروع به کار کردند و آلبومی که قرار بود معجزه نام بگیرد، با نام دیگری منتشر شد، با عکس‌هایی خاص و با تبلیغاتی متفاوت.

اما آلبوم فروش چنداني نكرد. تحلیل‌ها این بود که پس از مرگ عبداللهی، حتی آلبوم دوستت دارم هم فروش خوبی خواهد کرد.

اما حتی ترانه‌های جدید ناصر هم نتوانستند صدای او را به ضبط ماشین‌ها ببرند. شاید برای شنوندگانش صدای حزن‌انگیز او یادآور مرگ تلخش بود.
 

سيد ذاكر
انگار نه انگار

سيد محمد جواد ذاكر طباطبايي، از آن دسته آدم‌هايي بود كه نمي‌شود نسبت به‌شان بي‌تفاوت بود. سن زيادي هم نداشت؛ متولد 55 يا 57 (هر دوي اين تاريخ‌ها را توي يك وبلاگ پيدا كرديم.) در «خوي» بود. چند سالي هم در مدرسه رضويه قم دروس حوزوي خوانده بود، اما به دلايلي مجبور شده بود آن‌جا را ترك كند.

سيد ذاكر - كه پدرش هم مداح بود - جزء طيف جديد مداحان بود و يكي از صاحب‌سبك‌ها و مشهورترين‌هايشان. همين موضوع كافي بود كه تركش انتقاد‌هايي كه به اين طيف مي‌شود، دامن او را هم بگيرد.

مي‌گويند خودش راضي به انتشار فيلم‌هاي مراسمش نبود، اما اين كار انجام شد و سبك وسياق خاص او و بعضي كارها و حرف‌هايي كه مي‌كرد و مي‌زد (و ظاهرا اين اواخر بعضي‌هايش را پس گرفته‌ بود)، قضيه را براي او نسبت به ديگران حادتر كرد.

اين وسط يك دفعه سر و كله سرطان حنجره پيدا شد و او را اسير كرد. مدتي شيمي‌درماني شد، اما بيماري‌اش خيلي سريع پيشروي كرد؛ اوايل خرداد85 به كما رفت و بعد از حدود چهل روز، در شانزدهم تير 85 از دنيا رفت.

سيد ذاكر در قم و در كنار قبر «رسول ترك» خاك شد. با اين‌كه تشييع جنازه نسبتا پر جمعيتي در قم داشت، منابع رسمي هيچ خبري از بيماري و درگذشت او منتشر نكردند و همين، هوادارانش را شاكي‌تر كرده بود.

دو جبهه افراطي حتي بعد از مرگ او هم كوتاه نيامدند. مخالفان، سرطان «حنجره» را سزاي «حرف‌»هاي او مي‌خواندند و مريدان، برايش احترام ويژه‌اي قائل مي‌شدند.

م.ا. به‌آذين
خداحافظ جان شيفته

نام محمود اعتمادزاده يا همان «م. ا. به‌آذين»  شايد ياد‌آور خاطرات نوجواني خيلي از ماها باشد؛ مترجم پركاري كه با نثر خاصش، ترجمه‌هاي بي‌نظيري از آثار كلاسيك جهان را در دهه‌هاي چهل و پنجاه ارايه كرد كه هنوز هم در ليست پرفروش‌ها قرار دارند: دُن آرام، جان شيفته، بابا گوريو، ژان كريستف و...

تأثير «به‌آذين» در دنياي ترجمه فقط به واسطه  ترجمه‌هايش نبود. هنوز خوانندگان آن موقع‌هاي كتاب هفته، دعواهاي او و شاملو و ترجمه‌هاي متعدد از يك اثر، به‌خاطر رقابت اين دو را به ياد دارند.

به علاوه اعتمادزاده همراه با جلال‌آل‌احمد از بانيان كانون نويسندگان ايران در سال 1347 بود و كسي بود كه نخستين بيانيه كانون را نوشت و در آن هرچه توانست از خفقان، سانسور و تجاوز حكومت شاهي گفت و اعتراض كرد.

به‌آذين، خردادماه  85 در 93سالگي و در تنهايي درگذشت.
 

پرويز ياحقي
اميد دل كجايي؟

اگرچه منزل آن‌ها محل آمد و شد بسياري از بزرگان موسيقي مثل استاداني چون محجوبي، حسين تهراني، صبا، ني داود، عبادي و دايي او، مرحوم حسين ياحقي بود، اما پدر با موسيقي‌دان‌شدن او بسيار مخالف بود تا جايي كه به بهانه يك مأموريت اداري او را به بيروت برد، اما چيزي نگذشت كه اين كودك عاشق، بيمار شد و علت بيماري او تنها دوري از ساز و موسيقي و آن اساتيد بود. پدر اما همچنان لجاحت مي‌كرد.

«مادرم در نامه‌اي خطاب به پدرم نوشت كه تو مي‌خواهي پرويز را بكشي تا حرف خودت را به كرسي بنشاني. سه يا چهار سال آن‌جا با سختي گذشت تا اين كه در آستانه ده سالگي با پول توجيبي‌اي كه جمع كرده بودم، از خانه پدرم فرار كردم و به ايران باز گشتم... من در ايران ماندم و نزد استاد حسين ياحقي تعليم موسيقي را به صورت جدي ادامه دادم... براي اولين بار در سن پانزده سالگي به راديو راه پيدا كردم و يك قطعه ساز تنها اجرا كردم.

اما پدرم اجازه نداد كه از نام فاميل صديق پارسي استفاده كنم. به همين دليل دايي گفت كه تو از اين به بعد از نام فاميل (ياحقي) استفاده كن.»

از نخستين آهنگ‌های پرويز ياحقی می‌توان به تصنيف «اميد دل من کجايی» اشاره کرد که با صدای زنده ياد غلامحسين بنان اجرا شد و ارکستر نوازندگان اين تصنيف نيز برخی از چهره‌های نامی موسيقی ايران بودند. اعتبار بخشيدن به ويولن و صدادهی خاصی که از آن به عنون ويولن ايرانی ياد می‌شود، در کار او به اوج خود رسيد. 

او درکی عميق از شعر و تلفيق آن با موسيقی داشت و همکاری مشترکش با شاعرانی چون رهی معيری، تورج نگهبان، اسماعيل نواب‌صفا و معينی کرمانشاهی و مؤانست افزون‌تر از همه با بيژن ترقی (بيش از ۵۰ سال)، آثار ماندگاری را برای موسيقی ايرانی به جای گذاشت. بيداد زمان، می زده شب (ماهور)، سراب آرزو (افشاری)، غزالان رميده (در مايه شوشتری و همايون) و آن که دلم را برده از جمله کارهای ماندگار اين موسيقي‌دان ايرانی است.

پرويز ياحقی در پانزدهم بهمن ماه سال جاري، درحالی بدرود حيات گفت که آخرين اثرش به نام «مهر و مهتاب» را آماده و به بازار موسيقی عرضه کرده بود. روحش شاد.
 

آيت‌الله حسين جمال‌الحق
گريه  كرديم

پانزده خرداد85، يك خبر غيرمنتظره، تجريش تهران به را هم ريخت و چيزي نگذشت كه همه آن‌هايي كه آيت‌الله جمال‌الحق را مي‌شناختند، خودشان را از همه‌جا رساندند به مسجد سيدالشهداي بازار تجريش تا ببينند خبر راست است يا دروغ؟ آيت‌الله حاج حسين جمال‌الحق به رحمت خدا رفته بود، درست در روز پانزده خرداد، همزمان با شهادت حضرت زهرا و ايام فاطميه.

بعدتر اما اطرافيان حاج آقا متوجه شدند كه اربعين ايشان  كه در عرف، مفهوم خروج از عزا را دارد، با تولد حضرت زهرا مصادف شده بود. حاج آقا، امام جماعت مسجد كوچكي در بازار تجريش بودند و هميشه مي‌گفتند: «امام جماعت بايد بتواند حاجات شرعي مردم را از محراب بگيرد». و خيلي‌ها شاهد اين بودند كه تا آخرين لحظات زندگي پر بركتشان، كار خودشان همين بود؛ طوري كه مردم از دورترين شهرستان‌ها براي ياري گرفتن در امورشان پيش ايشان مي‌آمدند.

حاج آقا جمال‌الحق در اول فروردين 1315، در خانواده‌اي اهل علم به دنيا آمدند. بعد از تحصيلات در حوزة علميه قم، در مدرسه حكيم نظامي، رياضيات و زبان فرانسه تدريس مي‌كردند.

در جواني‌شان با شهيد نواب صفوي و هم‌رزمانش به خاطر فشارهاي سياسي موجود آن زمان به نجف اشرف هجرت كردند و در آن‌جا در محضر علمايي مثل آيت‌الله صدر و آيت‌الله كوه كمره‌اي كسب فيض كردند. بعد از برگشتن به قم مدتي طولاني، شاگردي نزد آيت‌الله مجتهدزاده اردبيلي (رضوان‌الله عليه) – كه از اوتاد و داراي مقام ابدال بودند – را درك كردند.

(در ضمن آيت‌الله مرعشي و آيت‌الله گلپايگاني از اساتيد ديگر ايشان بودند.) آيت‌الله جمال‌الحق حدود سي سال پيش، نگارش رسالة علميه خود را شروع كردند. اما مدت‌ها بعد به دليل سير در عرفان – مخصوصا معارف حضرت زهرا - و علاقه زياد ايشان به رودررويي با مردم و حل مشكلات‌شان، نوشتن رساله را متوقف كردند و بعدها هر كس از ايشان راجع به ادامه رساله مي‌پرسيد، به گفتن تنها يك جمله بسنده مي‌كردند: «محدود مي‌شوم». هنوز كه هنوز است بسياري از مردم، به مزار حاج آقا در قبرستان شيخان قم (جوار مرقد حضرت معصومه(ع)) مي‌روند تا واسطه گرفتن حاجات‌شان باشند.

در سال 85 آيت‌الله آقاميرزا جوادآقا ملكي تبريزي نيز درگذشت. تشييع پيكر او از پرازدحام‌ترين مراسم اين نوع بود. او در دوران حيات، وظيفة خود مي‌دانست كه در مراسم همة شهدا شركت كند. خانوادة آن‌ها در تشييع او در قم غوغا به‌پا كردند.

شهر يك‌سر عزا شد. امسال از علما،‌افراد ديگري هم بودند كه رفتند. آقاي دواني، پدر رجبي‌ها كه زن و مردشان معروف هستند. پيرمرد سال‌ها در حوزة تاريخ و به‌خصوص تاريخ تشيع  كار كرد و آثار مهمي از خودش به‌جا گذاشت.

منبع: همشهري

لطفا اطلاعات را به آدرس faranegah@gmail.com ایمیل نمایید.
با تشکر