نفوذ در سيگا پژيل

نوشته جومپا لاهيري

به کجا چنین شتابان؟بمانید و دردهای همدیگر را ترجمه کنید ، شاید بتوانید برای درمان دردها از کسی یاری بگیرد و مرهمی باشید برای دل رنج دیده ی دردمندان.”مترجم دردها ” نام کتابیست از جامپا لاهیری نویسنده ی هندی تبار ایالات متحده ی آمریکا که جایزه پولیتزر (Pulitzer) ادبی سال ۲۰۰۰ را از آن خود کرده و توسط امیر مهدی حقیقت به فارسی برگردانده شده است.کتاب شامل مجموعه ی نه داستان کوتاه است که هر کدام دردی از جامعه بشری را در قالب خانواده های مهاجر هندی مقیم خارج نشان می دهد.رنگ و بوی هند میان تک تک سطر های این کتاب نهفته است و از هر گوشه آن نجوایی به گوش می رسد از آدم هایی که هنوز زنده اند و طبیعت بی رحم، انسانیتشان را به یغما نبرده است.آدم هایی که هنوز معنای محبت و خانواده و زندگی را فراموش نکرده اند و با آنکه از اصل خویش دور مانده اند هنوز سودای وصل را در سر دارند.”مترجم دردها” تنها کتابی از جرگه ی ادبیات مهاجرت نیست بلکه رمزهایی از دنیای روزمره ی خانواده و محبت و درد را در خود نهفته دارد و همان طور که از جلد کتاب هویداست زوج – شمع های بشریت با تمام پیچیدگی ها و مشکلاتشان در زندگی می سوزند و می سازند.
غربت يک زندگي زناشويي.
در ميان داستانهاي کتاب ماجراي سه داستان " مترجم دردها "، "يک دربان واقعي" و "مداواي بي‌بي هلدر" در هندوستان ميگذرد. هر سة اين داستانها مخصوصاً از نظر صحنه‌پردازي و توصيف وضعيت هندوستان خوب از کار درآمده‌اند. شايد اين سه داستان - از آنجا که به موضوع مهاجرت اشاره‌اي ندارند - در کل مجموعه نامربوط به نظر برسند؛ اما بايد گفت وجه مشترکي تمام داستانهاي اين مجموعه را به يکديگر پيوند ميدهد و آن اينکه شخصيتهاي داستانهاي لاهيري، همه مشکل ارتباطي دارند "دوست دارم دربارة آدمهايي بنويسم که هر يک به نوعي فکر مي کنند قادر نيستند حرف خود را به طور کامل بيان کنند."
جومپالاهيري در ۱۹۶۷ درلندن به دنيا آمد و در ردآيلند در ايالات متحده بزرگ شده است، اما پدر و مادرش هر دو اهل بنگال هستند. هم هند و هم ايالات متحده برتفكر و نگرش او تأثيرگذاشته اند. « مترجم دردها » كه نخستين كتاب اين نويسنده است ، درسال ۲۰۰۰جايزه پوليتزر را در زمينه ادبيات داستاني به دست آورده است.

در ايران دو ترجمه از اين کتاب چاپ شده است؛ يکي "ترجمان دردها" (مژده دقيقي؛ انشارات هرمس؛ چاپ اول؛ 1380) و ديگري "مترجم دردها" (اميرمهدي حقيقت؛ نشر ماهي؛ چاپ دوم؛ پاييز 1381). "مترجم دردها" يک داستان بيشتر از "ترجمان دردها" دارد. در ضمن يادداشت نويسنده پس از دريافت جايزه، گفتگوي نيوزويک با نويسنده و ... به اصل کتاب ملحق شده است. اين شايد امتياز "مترجم دردها" نسبت به "ترجمان دردها" باشد. ولي از سوي ديگر ترجمة مژده دقيقي، روانتر از ترجمة اميرمهدي حقيقت است و با لحن داستانها سازگارتر.
نکته جالب توجه ديگر اينکه جايزه ادبي پوليتزر که به اين کتاب داده شده است جايزه اي است که طبق تعريف به "داستان برجستة نويسنده‌اي آمريکايي ترجيحاً دربارة زندگي آمريکايي" تعلق مي گيرد. اين نشان مي دهد که زندگي مهاجران در آمريکا نيز "زندگي آمريکايي" تلقي مي شود.
در میان داستانهای کتاب ماجرای سه داستان "ترجمان دردها"، "یک دربان واقعی" و "مداوای بی‌بی هلدر" در هندوستان میگذرد. هر سة این داستانها مخصوصاً از نظر صحنه‌پردازی و توصیف وضعیت هندوستان خوب از کار درآمده‌اند. شاید این سه داستان - از آنجا که به موضوع مهاجرت اشاره‌ای ندارند - در کل مجموعه نامربوط به نظر برسند؛ اما باید گفت وجه مشترکی تمام داستانهای این مجموعه را به یکدیگر پیوند میدهد و آن اینکه شخصیتهای داستانهای لاهیری، همه مشکل ارتباطی دارند "دوست دارم دربارة آدمهایی بنویسم که هر یک به نوعی فکر میکنند قادر نیستند حرف خود را به طور کامل بیان کنند."
داستانِ کوتاهی در این مجموعه هست به نام "سومین و آخرین قاره". این داستان کوتاه در واقع قصة مهاجرت و سازگاری و به تعبیری "جامعه پذیری" مهاجران هندی است؛ آنها که در سه قارة آسیا، اروپا و آمریکا بسر بردند و خود را با هر شرایطی سازگار کردند. "جامعه پذیری"، مکانیزم اخذ هنجارهاست؛ هر نسل در جامعة انسانی - که پویاست و رشد یابنده - باید خود را با هنجارها سازگار کند تا بتواند به زندگی ادامه دهد؛ از سرزنشها در امان باشد و از تشویقها برخوردار. در "سومین و آخرین قاره" - که داستان مردی هندی است - جریانِ این همنوایی و نیز تا اندازه‌ای جریان تعاملات فرهنگی بخوبی توصیف شده و آنرا به داستانی با درونمایة قوی اجتماعی تبدیل کرده است.
البته همنوایی و همرنگی با هنجارها به دو شکل است: یکی ساده و ظاهری؛ که آنرا "جامعه پذیری" میگویند و دیگری ژرف و درونی؛ که "فرهنگ پذیری" میخوانندش. جامعه پذیری در سنین کودکی آغاز میشود و تا بزرگسالی ادامه میابد؛ در حالیکه فرهنگ پذیری در کودکی رخ میدهد. بنابراین، مهاجرین بزرگسال با اینکه هنجارهای نو را میپذیرند اما آنها را – یا دستِ کم بیشتر آنها را – درونی نکرده، "فرهنگ" جامعة میزبانِ مهاجرپذیر را از آنِ خود نمیکنند. مثال مناسب این عدم فرهنگ‌پذیری را میتوان در داستان "خانة خانم سِن" جستجو کرد؛ داستان زنی هندی که به عنوان پرستار از نوجوانی آمریکایی در خانة خود نگهداری میکند. فکر و اندیشة این داستانها را البته میتوان در تجربیات نویسنده یافت: او پدر و مادری دارد که هیچ جا غیر از هند را منزل و خانة خود نمیدانند و گمان میکنند، داوران پولیتزر برای دخترشان استثناء قایل شده و او را که یک "هندی" است برندة جایزه اعلام کرده‌اند!
اشارات "لاهیری" به مشکلات ناشی از مهاجرت در میان داستانهایش فراوان به چشم میخورد. مثلاً تضادهای ناشی از مهاجرت را در زندگی زناشویی میتوان در داستانهای "یک مسألة موقتی"، "خانة تبرک شده" و نیز "جذاب" (که در ترجمة مژده دقیقی؛ انتشارات هرمس نیامده است) دید. "لاهیری" - گرچه در هنگام نگارش داستانها هنوز ازدواج نکرده بود - در توصیف مشکلات و مسایل میان زن و شوهرها بسیار هنرمندانه عمل کرده است. خود او، این توصیفهای دقیق و کالبدشکافانه را مدیون ذهن خلاقش میداند که "توانایی پر کردن فضاهای خالی داستان" را دارد. اوج این هنرنمایی را در داستان "خانة تبرک شده" میبینیم؛ آن هنگام که مسایل مذهبی به میان میاید و روابط بین زن و مرد پیچیده‌تر و توصیف آن هنرمندانه‌تر میشود. در داستان "وقتی آقای پیرزاده برای شام میآمد" نویسنده باز هم از تأثیرات مهاجرت در روابط خانوادگی میگوید؛ اینبار از زبان کودکی که عرقِ ملّی اعضای خانواده‌اش را به مسألة تجزیة شبه قاره درنمیابد و متعجب و حبران است.
خواندن اثر "لاهیری" بیشک برای ما ایرانیها میتواند بسیار خوشایند باشد؛ چرا که مهاجرت، مسألة روزمرة ماست. از سویی مهاجران بسیاری به کشورمان وارد شده‌اند و از طرف دیگر بسیاری به کشورهای دیگر - مخصوصاً اروپایی و آمریکایی - مهاجرت کرده‌اند و شاید به همین دلیل باشد که کتابی از نویسنده‌ای مهاجر (رضا قاسمی؛ همنوایی شبانة ارکستر چوبها) این همه مد نظر و توجه قرار میگیرد و جایزه میبرد. در یک کلام، خوانندگان ایرانی به دلیل همذات پنداری قوی با شخصیتها و درک و باور آنها از خواندن داستانها لذت خواهند برد.
 

روز تولد آقاي احمد قرباني را تبريک مي‌گوئيم

***************

با سلام
از اين به بعد در نظر داريم يک قسمت در روزانه به عنوان تبريک روز تولد افراد و سالروز ازدواج متاهلین گرامی اضافه گردد امیدوارم از این ایده استقبال گردد.
بدين صورت که هم در روزانه تبريک گفته شود و هم يک پيام تبريک به ايميل افراد فرستاده شود.
ضمنا افراد می توانند مشخصات دوستانشان را هم ارسال نمایند. لازم به ذکر است این اطلاعات اختیاری می باشد
 

لطفا اطلاعات را به آدرس faranegah@gmail.com ایمیل نمایید.
با تشکر
 

گفت وگو با رضا عطاران
در کمال خونسردي

هيچ اغراقي در کار نيست، ترش و شيرين عطاران در ميان هياهوي امواج ارسالي نوروز جام جم بي رقيب تاخت; ساده، شاد و بي هيچ بار خاطري. او مي تواند لحظات ناب و مفرحي براي مخاطبانش تدارک ببيند، بي آن که انگشت در چشم آن ها فرو کند. عطاران آرام آرام سايه مهران مديري را پس مي زند. او حالا ديگر شکل و شمايل يک نيروي مستقل و قابل اتکا به خود گرفته است. حضورش براي تلويزيون ايران غنيمت است.
سال گذشته، همين روزها، مهمان عطاران بوديم. (فيلم هوو به کارگرداني عليرضا داوودنژاد و با بازي رضا عطاران تازه اکران شده بود) او هيچ تغييري نکرده. عطاران همان آدم صد در صد خونسرد است که بود. باور کنيد. تلفني با هم صحبت کرده ايم; از ترش وشيرين، از ناصر، از خونسردي ها و ... نتيجه اش اين چيزي است که شما مي خوانيد.

مدت هاست به مسئله اختلاف طبقاتي در کارهاي شما به طور مکرر اشاره مي شود. چرا اين موضوع اين قدر ذهن شما را درگير کرده است؟
به نظرم يکي از مشکل هاي اساسي ما که اتفاقا تبعات زيادي دارد، همين اختلاف طبقاتي است. يعني خيلي از مشکلات ايلي، قبيله اي، قومي، ريشه در همين تفاوت هاي مالي افراد در جامعه دارد. اين اختلاف خيلي فاحش است و هر روز هم بيشتر مي شود. درست است من روي اين مساله زوم کرده ام و حتما در قصه هاي بعدي ام هم دنبالش مي کنم. اين موضوع مورد علاقه من است.
اين علاقه از کجا مي آيد؟
از جاي خاصي نيست! فقط چون اين ها را مي بينم، دنبال مي کنم. متاسفانه مشکلي است که وجود دارد.
نکته جالب اين جاست که شما قصد داريد بين دو طبقه، نزديکي به وجود بياوريد. يعني اين که نه طبقه بالادست را هيولا نشان مي دهيد و نه سعي مي کنيد براي طبقه فرودست محبت دلالي کنيد...
آره. کلا به آدم ها اين جوري نگاه مي کنم. همه مي دانيم هر آدمي، هر طبقه اي تنها سياه سياه يا سفيد سفيد نيست. بيشتر دنبال اين موضوع هستم که نشان بدهم بودن يا نبودن پول اين مشکلات را به وجود مي آورد وگرنه نمي خواهم بگويم آدم پولدار بد است يا آدم بي پول خوب. يا هر چيز ديگر.
خب آن وقت فکر مي کنيد اين تلاش در جهت نزديکي دو طبقه چقدر مي تواند به واقعيت جامعه نزديک باشد؟ مثلا اين آدم هايي که متعلق به دو طبقه متفاوت هستند چقدر مي توانند کنار هم دوام بياورند؟
يعني به نظر شما در سريال اين آدم ها در کنار هم دوام مي آورند و هيچ مشکلي ندارند؟ پس اين همه جنجال و درگيري براي چيست؟
نه، منظورم اين است که اصلا در واقعيت چقدر مي شود اين دوتا جنس تقريبا متفاوت را به هم نزديک کرد؟
شايد بهتر است بگويم که من فقط دارم اينها را مي بينم و نشان مي دهم. قصد ندارم خيلي دست به نقد ببرم. اتفاقا فکر مي کنم با نمايش اين اختلافات افراد درگير مشکلات را از بيرون نگاه کنند و خودشان دست به نقد خودشان ببرند.
آقاي عطاران شما بچه کدام محل هستيد؟
بچه پايين شهر مشهد! بچه پايينم (با خنده). پدرم هنوز در همان محل زندگي مي کند. من که ديگه آمدم تهران.
گفتيد پايين. انگار طعنه زديد. چرا گاهي بچه هاي پايين شهر با اکراه از اين مسئله حرف مي زنند؟
نمي دانم. شايد چون ديد خوبي نسبت به آنها وجود ندارد...
چرا؟

آخه وقتي تمام روابط اجتماعي ما دارد روي پول مي چرخد و مقدار پول در خانواده ها براي ما شخصيت مي آورد و ما بر اساس پول به هم نزديک مي شويم، اين اتفاق مي افتد ديگر. همان اختلاف طبقاتي. خب بچه هاي پايين از نظر عمومي بچه هايي هستند که کم درآمدترند، اما به نظر من اين جوري نيست.
فقط پول؟ اختلاف فرهنگي مهم نيست؟
والله به نظرم نه خيلي، آخه من اين قدر آدم تحصيل کرده ديده ام که يک کارهايي مي کنند که همين جوري از آنها بعيد است! اما خوب و بد در همه وجود دارد. به نظرم الان مقدار پول موثرتر است.
رضا عطاران در بازي و رفتار معمولي اش از يک خونسردي عجيبي استفاده مي کند. ذاتا خونسرد است يا يادگرفته خونسرد باشد؟
ياد گرفته ام. گرچه مادرم هم خونسرد است و مي گويند به او رفته ام.
چطوري ياد گرفته ايد؟ تحت چه شرايطي؟
راستش از زماني که آمدم تهران ياد گرفتم. اول که آمده بودم مي ترسيدم. آنها با آن چيزهايي که من در شهرستان ديده بودم فرق داشتند. باور کنيد از پس سر که نگاه مي کردم (با خنده) انگار يک جور ديگر بودند، ريتم، نگاه و... وقتي ديدم اينجا زماني که از کنار هم رد مي شوند اصلا نگاه نمي کنند و به کار خودشون ادامه مي دهند، من هم خونسرد شدم. کاري به کار بقيه ندارم.
فکر مي کنيد اين خصلت خوب است؟
بيشتر جالب است تا خوب يا بد. گاهي خوب است، گاهي بد...
چه موقع بد مي شود؟
همين که آدم بدي رو نبينيد خوب است.
چه جالب. شما پارادوکسيکال کار مي کنيد. به عنوان يک هنرمند که ديد اجتماعي دارد و مي خواهد روي بدي هاي جامعه زوم کند، خونسردي خوب نيست.
من اما همه چي را مي بينم. آره براي کار کردن و به تصوير کشيدن بايد همه چي را ببينم. اما در مورد رفتار عادي خوب است که بدي هاي همديگر را نبينيم.
اصلا تا حالا با اين و آن درگير شده ايد؟ مثلا همين درگيري هاي عادي روزمره. چه مي دانم تا حالا شده در رانندگي به کسي جدل کنيد؟
اصلا ماشين نگرفته ام که اين اتفاقات نيفتد. روحيه ام به روحيه آدم هاي ماشين سوار نمي خورد.
چه جالب، چرا؟
يک مدت ماشين داشتم. راستش حوصله رانندگي نداشتم. بيشتر دوست دارم يکي ديگر رانندگي کند و من اطراف را نگاه کنم.
خب اين از تنبلي شما است...
آره، اساسي تنبلم.
آقاي عطاران لطف کنيد پنج شخصيت خونسردتر از خودتان نام ببريد.
سخت است. کمک کنيد. آهان مثلا کمال تبريزي.
چرا؟ مگر تا حالا با هم کار کرده ايد؟
نه، همين جوري قيافه اي گفتم. فکر کنم...کمک کنيد. شهرام جزايري. (با خنده)
خب شد دوتا، سه تاي ديگر نام ببريد حل است.
خيلي سخت است. کوين اسپيسي!
قيافه اي گفتيد يا به خاطر شخصيت هايي که بازي کرده؟
نه به نظرم کلا آدم خونسردي است. البته در آن فيلم زيبايي آمريکايي خيلي راحت و خونسرد بود. ديگه هيچي يادم نمي آيد. همين سه تا بس است ديگر.
اشکالي ندارد. اين خونسردي شما اطرافيانتان را اذيت نمي کند؟
چرا، اتفاقا خانمم را خيلي اذيت مي کند.
شما در مقابل چه کار مي کنيد؟
باز هم همان خونسردي را ادامه مي دهم!
هيچ مشکلي پيش نمي آيد؟
نه. همه چي حل مي شود.
اگر مي خواست حل بشود بنده خدا اصلا حرص نمي خورد...
اتفاقا وقتي نقش ناصر را ديد گفت خيلي شبيه خودت است!
به خاطر پررويي ناصر که نبوده؟ منظور خونسردي اش بوده؟
(خنده) آره.
واقعا ناصر مابه ازا دارد؟
شما نديدين؟
به نظرم خيلي اغراق شده است، تا اين حد پررو نديده ام. مي دانيد در صبر اطرافيان ناصر هم البته اغراق شده.
خب آره، درسته بزرگنمايي اش زياد است. براي طنز ماجرا و البته شايد براي جا افتادن نقش براي بيننده هم بد نباشد.

جلال شرفي: ربايندگان و شكنجه‌گران خود را آمريكايي معرفي مي‌كردند

در پي درخواست رسانه‌ها براي گفت‌وگوي سيدجلال شرفي ديپلمات ربوده شده ايراني و دبير دوم سفارت ايران در بغداد با رسانه‌ها، وي عصر امروز چهارشنبه به همراه 2 تن از پزشكان معالج با صندلي‌ چرخ‌دار در محل تالار آئينه وزارت امور خارجه جزئيات ربوده شدن و شكنجه‌هاي 57 روزه خود در بغداد و در طول اسارت را تشريح كرد.
جلال شرفي در حالي در مقابل خبرنگاران حاضر شد كه آثار سوراخ‌هاي وارده از طريق مته‌هاي شكنجه‌گران در پايش مشهود بود؛ همچنين آثار شكستگي بيني،گردن،آسيب‌هاي عميق بر پشت، خونريزي دستگاه گوارش و پارگي گوش وي بوضوح قابل رويت بود.
وي در تشريح چگونگي ربوده شدنش در بغداد گفت:‌15 بهمن ماه،در يكي از خيابانهاي بغداد و در حالي توسط افراد ملبس به يونيفرم نظامي ربوده شدم كه اين افراد در ابتداي برخورد كارت‌هاي شناسايي خود را نشان دادند كه نشانگر اين بود كه آنان كاركنان وزارت دفاع عراق هستد،آنان اظهار داشتند كه براي پاره‌اي سؤالات من سوار اتومبيل آنان شوم اما من به آنان گفتم كه ديپلمات بوده و داراي مصونيت هستم كه بدون توجه به صحبتهاي من، مرا با ضرب و شتم به داخل خودرو منتقل و به مكان نامعلومي بردند.
شرفي گفت:‌ربايندگان به زبان انگليسي و عربي صحبت مي‌كردند و از طريق بي‌سيم با مسئولان خود در ارتباط بودند؛ مكاني كه ابتدا منتقل شدم چهار تا پنج روز در آنجا انواع شكنجه‌ها بر من تحميل شد و تعداد هشت نفر در شيفت شبانه‌روز با انواع ضربات مشت و لگد بر سر و صورتم از من بازجويي مي‌كردند كه بدنبال ضربات، پرده گوشم پاره شد و خونريزي كرد و آنجا بود كه شكنجه را قطع كردند.
وي در توصيف مراحل ديگر شكنجه‌اش گفت:در چنين وضعيتي بود كه مهره‌هاي كمر، گردن و مفاصلم بر اثر ضربات شديد و هولناك دچار آسيب جدي شد.
دبير دوم سفارت ايران در بغداد در توصيف چگونگي شكنجه‌هاي وارده بيان داشت:در حين بازجويي پاهايم را مي‌بستند و با صدها ضربه كابل به زير كف پايم، سؤالات واهي مطرح مي‌كردند و اتهامات واهي وارد مي‌ساختند؛آنان اين سؤالات را با هدف تخريب رابطه ايران با دولت عراق مطرح مي‌كردند اما به محض اينكه پاسخ مورد نظر را از من دريافت نمي‌كردند شكنجه‌ها را شدت مي‌بخشيدند.
به گفته شرفي تعدادي از اين ربايندگان اول تلاش مي‌كردند خود را گروهي تروريستي معرفي كنند كه نهايتاً مشخص شد آنان تروريست نيستند.
وي متذكر شد:در آنجا بود كه دست‌وپا بسته صحنه‌سازي اعدام مرا اجرا كردند و مجدداً با همان وضعيت من را به مكان ديگري منتقل نمودند.
شرفي با اشاره به اينكه در مكان جديد علاوه بر اينكه دست‌وپايم بسته بود داخل دهان نيز پنبه گذاشتند و با نوارچسب دور سرم را پوشاندند گفت: در اين مرحله بود كه به خاطر تنگي نفس و فشار بيش از حد شكنجه،مورد آزار و اذيت بيشتر قرار گرفتم و شكنجه‌گران با قنداق سلاح و با مشت در مسير انتقال مرا بي‌هوش كردند كه صبح روز بعد به هوش آمدم و متوجه شدم كه دست‌وپايم باز شده اما بلافاصله دست‌وپايم را بستند.
ديپلمات ربوده شده ايراني با اظهار اين مطلب كه در همان روز آمپولي تزريق كردند كه تعادل جسمي و روحي‌ام به هم ريخت و بعد از به‌هوش آمدن متوجه شدم كه به زيرزميني تاريك و نمناك منتقل شده‌ام تصريح كرد:پس از 2 روز ماندن در اين مكان بود كه يك نفر خود را آمريكايي معرفي كرد و با مراجعه به من و به زبان انگليسي و با استفاده از مترجم عربي از من بازجويي كرد.
وي افزود:‌ اين بازجو اول تلاش كرد با استفاده از روش مسالمت‌آميز مرا وادار به پاسخگويي موردنظرش كند اما وقتي به نتيجه‌اي نرسيد شديدترين شكنجه‌ها را با ضربات كابل بر اندامم وارد ساخت.
به گفته شرفي در اين حين فرد عراقي نيز با مشت ضرباتي را بر سر وي وارد مي‌ساخته است.
وي ادامه داد:بازجوي آمريكايي وقتي پاسخ موردنظر را از من دريافت نكرد مرا تهديد نمود كه چنانچه با وي همكاري نكنم از چندين قلاده سگ براي دريدن من استفاده مي‌كند و در اين هنگام كه درخواست‌هاي او را تمكين نمي‌كردم تحت شكنجه‌هاي مرگبار قرار مي‌گرفتم.
جلالي شرفي با بيان اينكه براي بازجويي و اخذ پاسخ‌هاي موردنظر، متن عربي شامل سؤال و جواب در اختيارم گذاشته بودند افزود: در اين مرحله بود كه پاهاي مرا بستند و با دستگاهي شبيه دريل پاهايم را سوراخ كردند و گفتند آنچه كه نوشته شده را بر زبان بياورم.
بنا به‌ گفته دبير دوم سفارت ايران در بغداد، محور سؤالات مطرح شده در خصوص چرايي كمك ايران به گروه‌هاي اسلامي،چگونگي كمك جمهوري اسلامي ايران به دولت نوري مالكي و نيز روابط پنهاني با اين دولت، نحوه ارتباط ايران با علما و احزاب سني عراقي، ارتباط مسئولان كشورمان با طالباني و بارزاني و نام كشورهايي كه جمهوري اسلامي ايران از آنان اورانيوم خريداري مي‌كند بود.
شرفي با اظهار اين مطلب كه بيش از 40 روز در زيرزمين ساختماني در نزديكي فرودگاه بغداد كه 24 ساعته برق آن روشن و زير شكنجه‌هاي مرگبار بودم بيان داشت:روشنايي 24 ساعته در زيرزمين و در حالي كه خيلي از وزارتخانه‌ها و ساختمان‌هاي دولتي عراق شبانه‌روز كمتر از سه ساعت از روشنايي برق بهره‌مند بودند نشانگر اين بود كه اين گروه تروريستي نبودند.
دبير دوم سفارت ايران در بغداد با بيان اين كه سيزدهم فروردين‌ماه 86 و پس از فشارهاي سنگين وي را در نزديكي بغداد و در يكي از جاده‌هاي عبوري رها كردند خاطرنشان كرد:همان ساعت بود كه خودم را به نمايندگي جمهوري اسلامي ايران در بغداد رساندم و با كمك دولت عراق و شخص نوري مالكي نخست‌وزير عراق به داخل ايران منتقل شدم.
شرفي افزود: بعد از انتقالم به ايران متوجه شدم كه شخص آقاي طالباني، مالكي و هوشيار زيباري بنا به درخواست مسئولان ايراني تلاش‌هاي زيادي براي آزادي من داشته‌اند.
وي تصريح كرد:‌ بعد از انتقال به ايران متوجه شدم چهار نفر از عوامل ربايش توسط پليس عراق دستگير و هم‌اكنون در اختيار مقامات قضايي عراق هستند.
به گفته شرفي مسئولان عراقي در ديدارهايي با مسئولان ايران به صراحت گفته‌اند كه ربايندگان،عناصر وزارت مخابرات عراق بوده‌اند.
دبير دوم سفارت ايران در بغداد از مقامات عراقي خواست با محاكمه عاملان ربايش و شكنجه‌گران اجازه ندهند چنين حوادث هولناكي براي ديگر ديپلماتهاي مقيم عراق تكرار شود.
بر پايه گزارش خبرنگار فارس در ادامه اين گفت‌وگو شرفي در پاسخ به اين سؤال كه انگيزه افراد سؤال‌كننده از طرح سؤالات از شما چه بوده است گفت: آنان بيشتر به دنبال تخريب روابط ايران با عراق بودند و در بازجويي‌ها از من مي‌خواستند اعتراف كنم كه ايران در امور داخلي عراق دخالت مي‌كند و تهديدي براي كشورهاي عربي است.
خبرنگار بي‌بي‌سي هم در سؤالي از شرفي پرسيد شما در چه مرحله‌اي متوجه شديد كه مأمور بازجو كننده آمريكايي است كه دبير دوم سفارت ايران در بغداد در پاسخ بيان داشت:در آخرين مكاني كه هوش آمدم به صراحت شنيدم كه آن فرد به انگليسي تكلم مي‌كند و خود را آمريكايي معرفي مي كند،او در مراحل مختلف بازجويي اظهار مي داشت كه با سفارت آمريكا در ارتباط بوده و مسئول مستقيم پرونده من مي‌باشد.
خبرنگاري از شرفي پرسيد آيا اميدواريد كه وزارت دفاع عراق ربايندگان و شكنجه‌گران شما را محاكمه كند، كه وي در پاسخ ابراز اميدواري كرد كه مسئولان عراقي عاملان ربايش و شكنجه را مجازات كنند.
دبير دوم سفارت ايران در بغداد در پاسخ به سؤال خبرنگاري درباره دليل اين كه شما ابتداي آزادي و ورود به ايران زواياي شكنجه را بازگو نكرديد اما چند روز اخير چنين مسائلي را مطرح مي‌كنيد گفت:از زمان ورود به ايران تاكنون به دنبال معاينات پزشكي بودم.
بر پايه گزارش خبرنگار فارس پيش از گفت‌وگوي شرفي با خبرنگاران، حسيني و شريفي پزشكان متخصص پوست و روانپزشك معالج دبير دوم سفارت ايران در بغداد به تشريح وضعيت جسمي و روحي بيمار پرداختند.
حسيني،پزشك معالج و متخصص پوست تصريح كرد:معاينات پزشكي نشانگر آثار ضربه‌هايي نافذ و غير نافذ در همه اعضاي بدن وي است كه در برخي نواحي فشار و ضربات بيشتر واضح تر مي‌باشد.
وي با اشاره به شكستگي سر، گردن، بيني، پارگي پرده گوش و كبوديهاي به‌جاي مانده از ضربات هولناك بر كمر شرفي گفت:زخم‌هاي برجاي مانده، نشانگر فشارهاي ممتد است كه در برخي موارد به خاطر شرايط بد منجر به عفونت شده است.
شريفي روان‌پزشك معالج شرفي نيز وضعيت روحي دبير دوم سفارت ايران در بغداد را مطلوب ندانست و گفت:با توجه به اين كه آقاي شرفي هنگام ربوده شدن نمي‌دانست كه به چه سرنوشتي دچار مي‌شود شديداً با تألمات روحي مواجه بوده و حبس‌هاي انفرادي و محروميت‌ از نور و صدا تبعات بدي را بر روي مغز وي به جاي گذاشته است.
به گفته اين روانپزشك، بازسازي كردن اعدام، تهديد به مرگ فجيع، محروم كردن از خواب و شكنجه‌هاي پي‌درپي ديگر باعث شده است كه شرفي همچنان نسبت به هر نوع صدايي حساس باشد.
شريفي تصريح كرد: آقاي شرفي هم‌اكنون هم در حال بيداري و نه در رؤيا احساس مي‌كند كه همچنان همان شكنجه‌ها بر وي تكرار مي‌شود.
روانپزشك معالج خاطرنشان كرد: شرفي هم‌اكنون با اينكه دچار استرس‌هاي حاد است تحت درمان روانپزشكي قرار گرفته اما به نظر مي‌رسد براي بهبودي ايشان ماهها يا شايد سال‌ها وقت نياز باشد كه تحت مراقبت‌هاي ويژه قرار گيرد.
در پايان اين گفتگو،تصويربرداران خارجي و داخلي از نزديك آثار شكنجه هاي برجاي مانده بر بدن شرفي را به تصوير كشيدند.

گزارش تصويري مرتبط

منبع: فارس

تاریخچه روبات

روبات : كلمه « روبات » يا « روبوت » از نمايشنامه علمي – تخيلي كارل چاپك نويسنده دهه 1920 چك واسلواكي اقتباس شده است . چهل سال پس از اين تكنولوژي جديد « روبوتيك صنعتي » پا به عرصه گذاشت و امروز روبت ها دست هاي مكانيكي بسيار خودكارند كه كامپيوتر آنها را هدايت مي كند .
كاربرد هاي صنعتي روبات ها را در زمان كنوني مي توان به سه گروه زير دسته بندي كرد :
1) حمل مواد ، تخليه و بار گيري : در اين حالت كار روبات ها ، جابه جه كردن مواد و قطعات از جايي به جايي ديگر است .
2) كاربردهاي فرايندي : اين كاربرد ها عبارتند از نقطه جوشكاري ، جوش كاري قوسي ، رنگ پاشي و عملياتي كه در آنها وظيفه روبات كاربرد ابزاري خاص براي انجام برخي كارهاي توليدي در كارگاه هاست .
3) مونتاژ و بازرسي : هر دو كارهاي متمايز در اين گروه قرار مي گيرند . مونتاژ با روبات توجه بسياري را به خود جلب كرده است ، زيرا امكانات بالقوه زيبادي دارد . روبات هاي بازرسي نيز با استفاده از حساسه ها ، مشخصات محصول را اندازه گيري مي كنند .
در سه جدول آتي تاريخچه مختصري از پيشرفت تكنولوژي روبات ها ، تعداد روبات هاي ساخته شده ، و كارهاي امروز و فرداي روبات ها را تقديم مي داريم .
سير تاريخي پيشرفت هاي تكنولوژي روبوتيك و كاربردهاي مهم روبوت
نيمه هاي قرن هيجدهم جي دو وكانسون عروسكهاي مكانيكي به اندازه انسان ساخت كه موزيك مي نواختند
1801 ژاكار دستگاهي براي بافندگي ساخت كه برنامه پذير بود
1805 « ميلادرت » عروسكي مكانيكي ساخت كه مي توانست نقاشي كند .
1946 « جي سي دول » مخترع امريكايي وسيله اي براي كنترل ساخت كه مي توانست علائم الكتريكي را به طور مغناطيسي ثبت كند و آنها را دوباره براي كار يك ماشين مكانيكي باز سازي نمايد .
1951 ساخت تله اپراتور ( بازوي مكانيكي با منترل از راه دور ) براي كار با مواد پرتوزا ( راديو تكتيو )
1952 اولين نمونه ماشين كنترل عددي پس از چند سال كار در MIT به ناميش در آمد . بخشي از زبان برنامه ريزي آن ( Automatically Programmed Tooling ) APT بعدها تكامل يافت و در سال 1961 منتشر شد .
1854 « كن داورد » مخترع بريتانيايي تقاضاي ثبت اختراع روبوت را مطرح كرد .
1959 شركت پلانت نخستين روبوت تجاري را عرضه كرد . اين روبوت با بادامك و كليد حدي كنترل مي شد .
1960 نخستين روبوت يوني ميت « unimate » بر پايه « انتقال برنامه ريزي شده كالا » عرضه شد . اين روبوت داراي محرك هيدروليكي بود و در آن از اصول كنترل عددي براي مهار بازوي مكانيكي استفاده شده بود .
1961 در كارخانه فورد ، روبوتي يوني ميت براي راهبري ماشين ريخته گري تحت فشار نصب شد .
1966 يك شركت نروژي روبوتي براي رنگ پاشي نصب كرد .
1968 روبوت سياري به نام شيكي ( Shaky ) در موسسه پژوهشي +استانفورد ساخته شد . اين روبوت داراي حساسه هاي گوناگون از جمله دوربين حساسه هاي لمسه كننده بود و مي توانست به اطراف حركت كند .
1971 « دست استانفورد » يك دست برقي روبوت بود ، در دانشگاه استانفورد ساخته شد .
1973 تين زبان برنامه ريزي روبوت كامپيوتري به نام ويو « Wave » و به دنبال آن زبان ال « AL » در موسسه پژوهشي استانفورد عرضه شد . بعدها اين دو زبان به زبان تجاري وال « VAL » تبديل شدند .
1974 شركت « آ.ث .آ » روبوتي كاملاً برقي به نام IRb6 عرضه داشت .
1974 شركت سين سيناتي روبوت T3 را با كنترل كامپيوتري عرضه كرد .
1975 روبوت « زيگما » ي « اليوتي » در عميلات مونتاژ به كار گرفته شد ؛ اين يكي از نخستين كاربردهاي روبوت در خط مونتاژ بود .
1978 روبوت RUMA ( ماشين يونيورسالبرنامه پذير براي مونتاژ )
عرضه شد .
1980 سيستم « برداشتن از جعبه » با روبوت در دانشگاه ردآيلند به نمايش درآمد . اين روبوت توانست با استفاده از بينايي ماشين ، قطعات پراكنده را از جعبه بردارد .
1981 يك روبوت با محرك مستقيم در دانشگاه « كارنگي ملون » ساخته شد . در اين روبوت از يك الكتروموتور نصب شده روي بازوي مكانيكي ، بدن استفاده از رابط هاي مكانيكي معمول در اكثر روبوت ها ، استفاده شده بود .
1982 شركت IBM پس از چند سال تلاش روبوت RS-1 را عرضه كرد كه داراي قابي جعبه اي بود و از بازويي با لغزنده قطري استفاده مي كرد . در برنامه آن از زبان برنامه ريزي AMC ( تهيه شده بوسيله IBM ) استفاده شده بود .
1983 گزارش هايي در مورد پژوهش هاي شركت وستيتگهاوس به سرپرستي بنياد علوم امريكا در مورد « سيستم مونتاژ برنامه پذير و قابل تطبيق » منتشر شد كه طرح آزمايشي براي برنامه ريزي انعطاف پذير خط مونتاژ با استفاده از روبوت محسوب مي باشد .
1984 چند نوع سيستم برنامه ريزي غير مستقيم در نمايشگاه روبوت 8 عرضه شد . اين سيستم ها اين امكان را فراهم آورده كه برنامه روبوت را بتوان با استفاده از تبادل گرافيكي بر روي كامپيوتر هاي شخصي تهيه و سپس به روبوت منتقل كرد .

----------------
منبع:
کتاب دائره المعارف مصور زرین - غلامرضا طباطبائی مجد - انتشارات زرین