salam
az in sayte mitoni 10000 font englisi download koni:
http://betterfonts.com
movafagh bashid

دوستي مث رابطه چشم و دست مي مونه ، وقتي دستت زخم مي شه چشمات گريه مي کنه ، اونوقت دستت اشکات رو پاک مي کنه

برای فاطمیه

سینـه ای کـز معـرفت گنجینـه اسـرار بــود
کــی ســـزاوار فشــار آن در و دیــوار بــــود
طـور سینای تجلـی مشعـلی از نــور بـود
سینه سینای عصمت مشتعـل از نـار بود
آن کـه کردی مـاه تابان پیش او پهلو تهـی
از کجـــا پهلــــوی او را تــــاب آن آزار بــــود
نالـه بانـــو زد انـــدر خرمـن هستـی شـرر
گویی اندر طور غم چون نخل آتش بار بود

* شعر از مرحوم آیت الله غروی اصفهانی(کمپانی)

اگرنمي تواني بلوطي بر فراز تپه اي باشي
بوته اي در دامنه اي باش
ولي بهترين بوته اي باش كه در كناره راه مي رويد
اگر نمي تواني درخت باشي ،بوته باش

اگر نمي تواني بوته اي باشي، علف كوچكي باش
و چشم انداز كنار شاه راهي را شادمانه تر كن
اگر نمي تواني نهنگ باشي، فقط يك ماهي كوچك باش
ولي بازيگوش ترين ماهي درياچه!

همه ما را كه ناخدا نمي كنند، ملوان هم مي توان بود
در اين دنيا براي همه ما كاري هست
كارهاي بزرگ و كارهاي كمي كوچكتر
و آنچه كه وظيفه ماست ، چندان دور از دسترس نيست

اگرنمي تواني شاه راه باشي ، كوره راه باش
اگر نمي تواني خورشيد باشي، ستاره باش
با بردن و باختن اندازه ات نمي گيرند
هر آنچه كه هستي، بهترينش باش

یاعلی - رزا

دنیای امروز و ...

امروزه اندیشمندان به پرسشی بنیادین می اندیشند: چرا زندگی انسان عصر جدید با همه ی پیشرفتها ، گرفتار نوعی عدم تعادل شده است؟ انسان عصر جدید کارهای بزرگی انجام داده است که در گذشته قابل تصور نبود. پیشرفت علمی، رفاه و آسایش، کاهش مرگ و میر ناشی از بیماری ها، توسعه ی بهداشت، گسترش ارتباطات، توجه به ورزش و شور و نشاط در میدان های ورزشی از جمله ی این پیشرفت هاست.
از سوی دیگر، متاسفانه در حالی که صدها میلیون انسان بر روی کره ی زمیناسیر فقر، گرسنگی، رنج و بیماری اند، بیشترین ثروت جهان در اختیار گروهی محدود است و آنان سرگرم لذتهای خودند و به این وضع توجهی ندارند. از جمله پر سودترین تجارت های جهانی که در اختیار کشورهای پیشرفته است ، تجارت اسلحه ، مواد مخدر ، مشروبات الکلی و روابط نامشروع و غیر قانونی جنسی است . سلاح های کشتار جمعی ، شیمیایی و اتمی که بوسیله ی کشورهای بزرگ تولید شده است ، جهان را تهدید می کند.
قاچاق زنان و کودکان کشورهای فقیر به کشورهای ثروتمند ، تولید انواع مواد تخدیر کننده ، افزایش ناامنی خانواده ها و به خصوص کودکان و زنان از مشکلات دیگر دنیای امروز است .
چرا باید زندگی بشر در عصر دانایی با چنین مشکلاتی همراه باشد؟ چرا برخی انسان ها آن چنان به زندگی دنیوی خود سرگرمند که ناله گرسنگان و فریاد مظلومان را نمی شنوند؟ چرا برخی جوامع در عین برخورداری و رفاه ، به انواع مواد مخدر پناه می برند و آمار خودکشی وحشتناک و روز افزون است؟
آیا یکی از علت های آن ، غفلت انسان امروز از حیات اخروی نیست ؟ آیا او خویشتن حقیقی خویش را که میل به جاودانگی دارد، فراموش نکرده است و آیا این فراموشی ، تعادل حیات او را بر هم نزده است؟ قر آن کریم به زیبایی ، سرنوشت کسانی را که مرگ و زندگی برتر را فراموش می کنند چنین ترسیم می کند:
والذین اتخذوا دینهم لهوا و لعبا و غرتهم الحیاه الدنیا فالیوم ننساهم کما نسوا لقاء یو مهم هذا و ما کانوا بایاتنا یجحدون .
آنان که گرفتند دین خود را به سرگرمی و بازی و زندگی دنیا آنان را فریفت . پس امروز انان را از یاد ببریم همان طور که انان دیدار امروزشان را از یاد بردند و آیات ما را انکار می کردند . و در آخر:
ما زدریاییم و دریا می رویم ما ز بالاییم و بالا می رویم
امیدوارم اونو تو روزای آتی تو مجله ببینم.با تشکر
ص-ی

قبریاب آنلاین
 

دنبال مطلبی در اینترنت جستجو می‌کردم که تصادفا سایت Find A Grave ، یا قبریاب را پیدا کردم.

سایت «قبریاب» سایتی است که اطلاعات مربوط به محل تدفین مشاهیر را جمع‌آوری می‌کند و تا به حال توانسته مجموعه جالبی را جمع‌آوری کند.

برای نمونه به اطلاعات مربوط به این افراد توجه کنید:

اینگرید برگمن : فوت در 67 سالگی ، به علت سرطان پستان ، اینگرید برگمن جدالی هفت ساله با سرطان پستان داشت ، در همین زمان دست از کار هنری برنداشت و در مجموعه تلویزیونی زنی به نام گلدا» شرکت کرد که به خاطر آن برنده جایزه امی و همچنین گلدن گلاب شد. در آخرین روز زندگی‌اش در مراسم بزرگداشت کوچکی که برایش برپا شده بود ، شرکت کرد و عصر همان روز در آرامش درگذشت.
چه کسی وقتی فیلمی مثل کازابلانکا را می‌دید می‌توانست حدس بزند که بازیگر خوش‌چهره‌ای مثل اینگرید برگمن هم کارش به اینجا ختم شود؟:

مارلون براندو : علت مرگ فیبروز ریوی

ارنست همینگوی : علت مرگ ، خودکشی با شلیک گلوله

ایزاک آسیموف : علت مرگ نویسنده علمی-تخیلی نویس محبوبم را تا به حال نمی‌دانستم : وی در 72 سالگی به دنبال عوارض ناشی از عفونت با HIV که به دنبال تزریق خون به آن مبتلا شده بود ، درگذشت.

خورخه لوئیس بورخس : سرطان کبد

پابلو نرودا : علت مرگ ، لوسمی

و جیمز جویس ، آگاتا کریستی ، همفری بوگارت ، آلبرت اینشتین ،آل کاپون ، آبراهام لینکلن ،استالین

سایت یک قسمت جستجو هم دارد ، که به کمک آن می‌توانید به راحتی آرامگاه افراد مورد نظرتان را پیدا کنید.

به علاوه این سایت افراد مشهور را بر اساس محل تدفین و علت شهرت هم طبقه‌بندی کرده است. بازدیدکنندگان می‌توانند در مورد هر فرد کامنت بگذارند ، و خود افراد مورد نظرشان را به لیست اضافه کنند و عکس‌هایی به لیست اضافه کنند.

اطلاعات مربوط به 12 شخصیت ایرانی هم در سایت وجود دارد.

دکتر عليرضا مجيدي

شركاي ايراني بوش

محمدجعفر بهداد معاون جديد ارتباطات و اطلاع رساني دفتر رئيس جمهور در يادداشتي انقلابي هويت هواداران نفاق كه بر ساقط كردن دولت مكتبي و ولايي احمدي نژاد متمركز شده اند را برملا كرد.
متن كوتاه شده اين يادداشت انقلابي و افشاگرانه بدين شرح است:
رسانه هاى دنيا هفته گذشته از امضاى يك طرح سرى از سوى رئيس جمهور آمريكا خبر دادند كه بر اساس آن رژيم واشنگتن وارد مرحله جديدى از بى ثبات كردن وضعيت اجتماعى واقتصادى ايران مى شود. در اين طرح به صراحت از ضرورت اخلال در نظام پولى و مالى ايران به عنوان يكى از راهكارهاى «براندازى نرم» ياد شده است.
حدود ۵ سال پيش كه برخى مطبوعات با ارائه اسناد معتبر، نحوه اجرايى شدن طرح هاى ضد ايرانى كاخ سفيد را از طريق مزدوران داخلى اش برملا كردند، اين نكته كاملاً روشن شد كه حاكمان ايالات متحده آمريكادر طرح هاى براندازانه ، همواره روى عناصر وابسته به خود در عرصه هاى سياسى و مطبوعاتى كشور سوژه، به عنوان مهم ترين پايگاه و ابزار كار خود حساب باز مى كنند.
در طول سال هاى بين ۸۴-،۷۵ صحنه سياسى ـ مطبوعاتى ايران شاهد فعاليت آشكار عناصر تحريك يا اغوا شده به نفع مقاصد ضد ايرانى نظام سلطه بود كه متأسفانه زير نام هاى آزادى بيان، جامعه چندصدايى و تحمل مخالف، حتى از حمايت مادى و تبليغاتى مقام هاى دولتى نيز برخوردار بودند و اگر مجاهدت و مقاومت آگاهانه نيروهاى مؤمن و انقلابى در عرصه هاى سياسى و مطبوعاتى و قضايى نبود، شايد طرح براندازى نرم واشنگتن به مرحله كاميابى هم رسيده بود.
اكنون كه تجربه تلخ دوران موسوم به اصلاحات پيش روى ماست، نمى توان از كنار خبر «امضاى طرح سرى بى ثبات كردن اوضاع ايران از سوى بوش» به سادگى گذشت، بلكه ناخودآگاه اين واقعيت در ذهن برجسته مى شود كه صدها كاخ سفيد و پنتاگون هم نخواهند توانست بدون كمك عوامل محلى به اهداف خود در كشور موردنظر برسند. بنابراين در طراحى سازوكارهاى تدافعى يا تهاجمى عليه موج جديد پروژه براندازى، پيش از هر چيز، شناسايى پايگاه هاى احتمالى دشمن در داخل و جست وجوى راه هاى مهار هر يك از اين پايگاه ها، متناسب با ساختار، هويت و مأموريت شان ضرورت دارد.
جمهورى اسلامى ايران با پشتوانه اعتقادى و مردمى خود همواره در برابر ترفندهاى پيچيده و تهاجمات سهمگين بدخواهان خود، چون كوه استوار مانده و متجاوزان را در پس هر يك از عمليات هاى سخت و نرم شان پشيمان كرده است اما اين بدان معنا نيست كه سمپاشى مستمر عليه باورهاى مكتبى و عقده گشايى عناصر بدخواه عليه آموزه هاى ارزشى و نظام دينى تحمل شود.
كسانى كه هرگونه نقد غيرمستقيم و محرمانه نسبت به خود را به عدم درك پيام دوم خرداد و واپسگرايى نسبت داده و كمترين انتقاد را با موجى از تهديد و فشار و تفرعن پاسخ مى دادند، امروز به گونه اى بى سابقه، رئيس جمهور مكتبى و منتخب مردم را با انواع تعابير زشت مورد خطاب قرار داده و گويا براى جبران خسارات مادى ناشى از عدالت گرايى دولت نهم، خود را مجاز به هرگونه پرده درى و فحاشى عليه شخصيت دوم مملكت مى دانند.
اگر «بى ثبات كردن وضعيت ايران» مستلزم «بى ثبات نشان دادن وضعيت» و «تحقير روحيه استقلال طلبى، دين محورى و انقلابى» باشد، شبه گروه هايى كه اكنون به نام نقد عملكرد و برنامه دولت نهم، در واقع كمر به نفى رويكرد عدالت گرا، دينمدار و مردم محور بسته اند، خواسته يا ناخواسته با جورج بوش در امضاى دستورالعمل حمله به ثبات ايران شريكند، زيرا در ساختار و سازمان فكرى ايرانيان، نفى و حذف هر يك از آموزه هاى مذكور عامل دلواپسى و واكنش منفى خواهد شد. از اين رو منتقدانى كه با دغدغه حفاظت از حريم اين باورها وارد صحنه نقد مى شوند، همواره در قامت يك دوست ديده شده اند و بازشناسى آنها از بى دردها و غائله آفرين ها آسان است.
همه شواهد نشان مى دهد كه «دوستان خوب آمريكا»، از چشم انداختن دولت مكتبى احمدى نژاد را در نزد ملت ايران در صدر دستور كار خود قرار داده اند.

ترفند موبايل

قصد داریم تا هم اکنون یکی از کاربردی ترین و جالب ترین ترفندهای موبایل را که کمتر کسی از آن با خبر است را برای شما بازگو کنیم. ممکن است شما نیز گاهی حوصله و وقت کافی برای پاسخ گویی به تلفن هایی که به موبایلتان زده میشود را نداشته باشید ؛ شاید گوشی را خاموش کنید و یا حتی بدان پاسخ نگویید که این دو کار تا حدودی خلاف ادب است. اما قصد داریم تا روشی ساده اما کاربردی را به شما معرفی کنیم که با استفاده از آن میتوانید کاری کنید که هر زمان کسی با شما تماس گرفت با پیغام " شماره مشترک مورد نظر در شبکه موجود نمیباشد " یا " شماره مورد نظر مسدود است " و یا ... روبرو شود.
بدین منظور گوشی خود را ابتدا روشن کنید.
سپس میبایست کد #094*21*را در گوشی وارد کنید و سپس دکمه Call (دکمه سبز رنگ) را فشار دهید.
پس از چند ثانیه علامتی بر روی صفحه گوشی ظاهر میشود که به معنای فعال شدن این موضوع است.
اکنون هر کس با شما تماس بگیرید با پیغام های ذکر شده بر خورد میکند.
اما برای غیرفعال کردن این قابلیت کافی است که کد #21# را در گوشی وارد کنید و سپس دکمه Call (دکمه سبز رنگ) را فشار دهید.
اکنون میتوانید تماسهای رسیده را دریافت کنید.

چند نکته:
با فعال سازی این قابلیت هم میتوانید SMS بفرستید هم SMS دریافت کنید.
این ترفند روی گوشیهای نوکیا و سونی اریکسون تست شده است.
این ترفند با استفاده از سیستم Diverting گوشی ها صورت میپذیرد.
این ترفند تنها بر روی مخابرات ایران تست شده است.
اگر در حین نوشتن کد به Error برخورد کردید مجدد کد را وارد کنید.
افرادی که با موبایل با شما تماس میگیرند با پیغام Diverting نیز روبرو میشوند که چندان مشکلی پدید نمیاورد

يک داستان کوچولوی جالب

وقتی خیلی کوچک بودم اولین خانواده ای که در محلمان تلفن خرید ما بودیم . هنوز جعبه قدیمی و گوشی سیاه و براق تلفن که به دیوار وصل شده بود به خوبی در خاطرم مانده.ا
قد من کوتاه بود و دستم به تلفن نمیرسید ولی هر وقت که مادرم با تلفن حرف میزد می‌ایستادم و گوش میکردم و لذت میبردم .ا
بعد از مدتی کشف کردم که موجودی عجیب در این جعبه جادویی زندگی می کند که همه چیز را می داند . اسم این موجود اطلاعات لطفآ بود ، و به همه سوالها پاسخ می داد.ا
ساعت درست را می دانست و شماره تلفن هر کسی را به سرعت پیدا میکرد .ا
بار اولی که با این موجود عجیب رابطه بر قرار کردم روزی بود که مادرم به دیدن همسایه مان رفته بود . رفته بودم در زیر زمین و با وسایل نجاری پدرم بازی میکردم که با چکش کوبیدم روی انگشتم.ا
دستم خیلی درد گرفته بود ولی انگار گریه کردن فایده نداشت چون کسی در خانه نبود که دلداریم بدهد .ا
انگشتم را کرده بودم در دهانم و همین طور که میمکیدمش دور خانه راه می رفتم . تا اینکه به راه پله رسیدم و چشمم به تلفن افتاد ! فوری رفتم و یک چهار پایه آوردم و رفتم رویش ایستادم .ا
تلفن را برداشتم و در دهنی تلفن که روی جعبه بالای سرم بود گفتم اطلاعات لطفآ .ا
صدای وصل شدن آمد و بعد صدایی واضح و آرام در گوشم گفت : اطلاعات .ا
انگشتم درد گرفته .... حالا یکی بود که حرف هایم را بشنود ، اشکهایک سرازیر شد .ا
پرسید مامانت خانه نیست ؟
گفتم که هیچکس خانه نیست .ا
پرسید خونریزی داری ؟
جواب دادم : نه ، با چکش کوبیدم روی انگشتم و حالا خیلی درد دارم .ا
پرسید : دستت به جا یخی میرسد ؟
گفتم که می توانم درش را باز کنم .ا
صدا گفت : برو یک تکه یخ بردار و روی انگشتت نگه دار .ا
یک روز دیگر به اطلاعات لطفآ زنگ زدم .ا
صدایی که دیگر برایم غریبه نبود گفت : اطلاعات .ا
پرسیدم تعمیر را چطور می نویسند ؟ و او جوابم را داد .ا
بعد از آن برای همه سوالهایم با اطلاعات لطفآ تماس میگرفتم .ا
سوالهای جغرافی ام را از او می پرسیدم و او بود که به من گفت آمازون کجاست . سوالهای ریاضی و علومم را بلد بود جواب بدهد . او به من گفت که باید به قناریم که تازه از پارک گرفته بودم دانه بدهم .ا
روزی که قناری ام مرد با اطلاعات لطفآ تماس گرفتم و داستان غم انگیزش را برایش تعریف کردم . او در سکوت به من گوش کرد و بعد حرفهایی را زد که عمومآ بزرگترها برای دلداری از بچه ها می گویند . ولی من راضی نشدم . ا
پرسیدم : چرا پرنده های زیبا که خیلی هم قشنگ آواز می خوانند و خانه ها را پر از شادی میکنند عاقبتشان اینست که به یک مشت پر در گوشه قفس تبدیل میشوند ؟
فکر میکنم عمق درد و احساس مرا فهمید ، چون که گفت : عزیزم ، همیشه به خاطر داشته باش که دنیای دیگری هم هست که می شود در آن آواز خواند و من حس کردم که حالم بهتر شد .ا
وقتی که نه ساله شدم از آن شهر کوچک رفتیم . دلم خیلی برای دوستم تنگ شد . اطلاعات لطفآ متعلق به آن جعبه چوبی قدیمی بر روی دیوار بود و من حتی به فکرم هم نمیرسید که تلفن زیبای خانه جدیدمان را امتحان کنم .ا
وقتی بزرگتر و بزرگتر می شدم ، خاطرات بچگیم را همیشه دوره میکردم . در لحظاتی از عمرم که با شک و دودلی و هراس درگیر می شدم ، یادم می آمد که در بچگی چقدر احساس امنیت می کردم .ا
احساس می کردم که اطلاعات لطفآ چقدر مهربان و صبور بود که وقت و نیرویش را صرف یک پسر بچه میکرد .ا
()()()()()()()()
سالها بعد وقتی شهرم را برای رفتن به دانشگاه ترک میکردم ، هواپیمایمان در وسط راه جایی نزدیک به شهر سابق من توقف کرد . ناخوداگاه تلفن را برداشتم و به شهر کوچکم زنگ زدم : اطلاعات لطفآ !
صدای واضح و آرامی که به خوبی میشناختمش ، پاسخ داد اطلاعات .ا
ناخوداگاه گفتم می شود بگویید تعمیر را چگونه می نویسند ؟
سکوتی طولانی حاکم شد و بعد صدای آرامش را شنیدم که می گفت : فکر می کنم تا حالا انگشتت خوب شده .ا
خندیدم و گفتم : پس خودت هستی ، می دانی آن روزها چقدر برایم مهم بودی ؟
گفت : تو هم میدانی تماسهایت چقدر برایم مهم بود ؟ هیچوقت بچه ای نداشتم و همیشه منتظر تماسهایت بودم .ا
به او گفتم که در این مدت چقدر به فکرش بودم . پرسیدم آیا می توانم هر بار که به اینجا می آیم با او تماس بگیرم .ا
گفت : لطفآ این کار را بکن ، بگو می خواهم با ماری صحبت کنم .ا
()()()()()()()()
سه ماه بعد من دوباره به آن شهر رفتم .ا
یک صدای نا آشنا پاسخ داد : اطلاعات .ا
گفتم که می خواهم با ماری صحبت کنم .ا
پرسید : دوستش هستید ؟
گفتم : بله یک دوست بسیار قدیمی .ا
گفت : متاسفم ، ماری مدتی نیمه وقت کار می کرد چون سخت بیمار بود و متاسفانه یک ماه پیش درگذشت .ا
قبل از اینکه بتوانم حرفی بزنم گفت : صبر کنید ، ماری برای شما پیغامی گذاشته ، یادداشتش کرد که اگر شما زنگ زدید برایتان بخوانم ، بگذارید بخوانمش .ا
صدای خش خش کاغذی آمد و بعد صدای نا آشنا خواند : به او بگو که دنیای دیگری هم هست که می شود در آن آواز خواند ... خودش منظورم را می فهمد .ا

 آقاي رئيس جمهور، مااز عدالت بيزاريم !!!
 

زماني احساس مي‌کردم بزرگ‌ترين خواسته‌ي ما عدالت است. گمان مي‌کردم تمام مشکلمان نبود عدل است. چه قدر جاي علي (ع) را در جامعه‌ي تازه جان گرفته‌مان خالي مي‌ديدم. چه قدر نفرت داشتم از طلحه‌ها و زبيرها ؛ نان به نرخ روز خور‌هايي که تاب ولايت علوي راندارند ...
ديگر باورمان شده بود که جايي از کار مي‌لنگد. همه را امتحان کرديم. هر که گفت ؛ فرصت مي‌خواهم به او فرصت داديم ، تا طعم عدالت را به ما بچشاند . اما افسوس که آنچه در دايره‌ي قدرت آن‌ها گم شد ، عدالت بود. ديگر نا اميد بوديم و خسته. کسي را باور نداشتيم. خيلي تنها بوديم. اگر رهبرمان را نداشتيم دق مي‌کرديم ...
اما اتفاق عجيبي افتاد. مردي آمد از جنس خودمان. باور نمي‌کرديم. براي اولين بار آنچه را فرياد مي‌زديم و کسي برنمي‌تافت، از گلوي يک مسؤول کشوري مي‌شنيديم. باورمان نبود که کسي شهردار پايتخت باشد و بشود به راحتي او را بعد از نماز در مسجد محل ديد و با او دست داد! اين قدر اين حق طبيعيمان پايمال قدرت‌طلبي‌ها شده بود که وقتي مي‌ديديم کسي هست که مي‌توانيم رو به رويش بايستيم و فرياد بزنيم، مي‌خواستيم بال دربياوريم و پرواز کنيم.
اين بار باور کرديم که همه چيز منحصر در اين جناح و آن جناح نيست. کسي آمده که خود را تنها وابسته به حزب خدا مي‌داند، نه هيچ حزب ديگري. وقتي به دليل مشغله‌ي زياد کاري در شهرداري از آمدن به جلسه‌ي اصول‌گرايان براي تعيين کانديداي مشترک رياست جمهوري خودداري کرد و خدمت به مردم را ترجيح داد، باور کرديم که او از جنسي ديگر است. وقتي بدن نيمه‌جان او را که تا ساعت يک نيمه شب بدون وقفه کار کرده بود، از ساختمان شهرداري به بيمارستان بردند تا مگر با کمک پزشکان به هوش بيايد، باورمان شد که مردي از جنس ديگر آمده است.
چه قدر مي‌‌توانست زيبا باشد ؛ چه دورنماي زيبايي: مردي مي‌آيد و عدالت را برايمان معنا مي‌کند. مردي مي‌آيد و عزت را جايگزين سياست تدافعي و پير خارجي مي‌کند. مردي مي‌آيد و جلوي چپاول بيت المال را مي‌گيرد. مردي مي‌آيد و قدري نفس مي‌کشيم که انقلابمان زنده است ...
اين قدر بدبين شده بوديم که باور نداشتيم کسي که مردم او را مي‌خواهند، روي کار بيايد. باور نمي‌کرديم کسي که هيچ حزب و جناحي حاميش نيست، بتواند رئيس جمهورمان شود. اما مردم يک صدا تو را فرياد زدند و تو آمدي. وقتي اعلام شد که خواست ملت به بار نشسته است، اشک شوق باريديم. ديگر رها شده بوديم. ديگر لازم نبود خود را محصور در فلان حزب و فلان گروه بدانيم. ديگر منتظر بوديم عدالت و مهرورزي را با آغوشي گرم پذيرا باشيم. اما همه چيز به بک باره روي ديگري به خود گرفت.
تو گفته بودي کابينه‌ات منحصر در جناح‌ها و احزاب نيست. گفته بودي شايسته سالاري واقعي را زنده خواهي کرد. آمدي و به گفته‌ات عمل کردي. کساني را که سال‌ها بر اريکه‌ي قدرت تکيه زده بودند و کسي را جرات آن نبود تا از آن‌ها بپرسد چرا اينجايي؟ و چه مي‌کني؟ به زير کشيدي. اما ما برآشفتيم و فرياد تجربه و تخصص سر داديم. همان‌ها که تا ديروز مانع اجراي عدالت مي‌شمرديم، امروز متخصص و با تجربه نام گذاشتيم و نو حق نداشتي خواب آسوده‌ي آن‌ها را به هم بزني، چون ما فراموش کرده بوديم چرا تو را انتخاب کرديم!
گفته بودي ريشه‌ي چپاول‌گران بيت المال را خواهي خشکاند. گفته بودي ثروت ملت را به آن‌ها باز مي‌گرداني. آمدي و به گفته‌ات عمل کردي. هر که را خائن و چپاول‌گر يافتي، از قدرت راندي و حتي خواستي چهره‌ي اين نامردمان را براي مردم آشکار کني. اما ما برآشفتيم و فرياد آبرو و حيثيت سر داديم. همان‌ها که تا ديروز غارتگر بيت المال مي‌شمرديم، امروز آبرودار و با حيثيت نام گذاشتيم و تو حق نداشتي آن‌ها را به زير بکشي، چون ما فراموش کرده بوديم چرا تو را انتخاب کرديم!
تو گفتي فرهنگ عزت را جايگزين ذلت در سياست خارجي کشورمان مي‌کني. آمدي و چنين کردي. ديگر همه مي‌دانستند نمي‌شود دولت ايران را رقصاند، او خودش آهنگ براي نواختن و رقصاندن ديگران دارد. اما ما برآشفتيم و فرياد صبر و مصلحت سر داديم و تو را عجول ناميديم. همان‌ها که تا ديروز باعثين ذلت ايران مي‌شمرديم، امروز اهل سياست منطقي و مدبرانه نام گذاشتيم و تو حق نداشتي سياست آن‌ها را تغيير دهي، چون ما فراموش کرده بوديم چرا تو را انتخاب کرديم!

.......................................

آقاي رئيس جمهور! تو هر چه شعار دادي عمل کردي و گناهت هم همين بود. در اينجا رسم نيست کسي شعار بدهد و عمل کند. تو گناهکاري، زيرا گفتي و ايستادي!
آقاي رئيس جمهور! ما شرمنده‌ايم. نمي‌دانستيم که بزرگترين مانع اجراي عدالت خود ما هستيم. نمي‌دانستيم چه قدر از عدالت متنفريم. وگرنه هيچ وقت به تو اميد نمي‌داديم که در کنارت هستيم. ما يادمان نبود که عادت کرده‌ايم مسؤولينمان به ما دروغ بگويند!
آقاي رئيس جمهور! ما از عدالت بيزاريم. ما تاب عدالت علوي را نداريم. ما در سپاه طلحه و زبير پناه گرفته‌ايم. ما را با تو کاري نيست. ما تحمل سختي مبارزه را نداريم. از ما نخواه که همچون تو در مقابل مافياي مسکن و نفت و بازار و ...بايستيم. ما راهمان از تو جداست. ما را ببخش که به تو و به خودمان دروغ گفتيم!
يا علي

نگاهی انتقادی بر روند شعر معاصر
هيچ مطلق

چشم انداز بعد از جنگ در اروپا، ياس، نااميدي و بي‌كاري و محروميت بود. شهرهاي ويران، انسان‌هاي نااميد، آرمان‌هاي بر باد رفته و تجربه اردوگاه‌هاي كار اجباري آشویتس و داخائو .
پيدايش مكاتب هنري چون فوتوريسم كه ادعا داشتند بايد انقلابي در مباني زيباشناسی صورت پذيرد، موزه‌ها بايد خراب شود و فهم زیباشناسی تغییر پذیرد، یا كانستروكتيويسم با آن هياكل زمخت آهني و درهم پيچ ،و مارسل دوشان که كاسه توالت را به عنوان شيئي هنري قلمداد کرد، همه غليان‌هاي روحي زخمی بود. نشانه‌اي به اعتراض، اعتراض به نابودي تمامي اميدها و چشم اندازها.
چشم انداز بعد از جنگ كه در آثار فتوريستي و دادائيستي و سرانجام سورئال نمود يافته بود، روح دوران خود را نشان مي داد.
دوراني كه جنگ سايه سنگين خود را برداشته بود، اما يخ بندان بعداز اين زمستان، بسي ناگوارتر از زمستان بود.
برخي هنرمندان برآن شدند تا موزه‌ها را ويران كنند، آثار كلاسيك را از بين ببرنند و سبك عجيب و غريبي را پايه‌ريزي نمايند كه به تمامي شمايلي از اعتراض بود.
عقده گشايي و انفجار آن همه درد و زخم كه جنگ بر جا گذاشته بود، جنگ و ستيزه‌اي كه قلم‌ها را شكسته بود، بوم ها را پاره كرده بود و هنرمندان را به اردوگاه‌هاي كار اجباري كشانده‌بود در هنر تجلي يافت.
مارسل دوشان، خود، كاسه دستشويي را به عنوان شئي هنري معرفي كرد.
با گرفتن نام از اشيا و گذاشتن نام‌هاي ناهمگون به آنها و گذاشتن آنها در مكان‌هايي بي ربط و برجسته‌گي بخشيدن به اشياء، جدا از خصيصه‌هاي سبك شناسي، اعتراضي را دامن زد. آنها بازتاب روح زمانه خود بودند و اين هيچ نبود جز يك هيچ مطلق . پوچي پايدار. فلسفه پوچي، تئاتر پوچي، هنر پوچي، كامو، بكت، يونسكو ...
کامو، پوچی را چنین معنا می کند: «از رویارویی و تقابل میان بانگ و ندای انسان و خاموشی نابخردانه جهان، پوچی زاده می شود.»
هنر و ادبیات زباني شد براي اعتراض. اعتراض روحي زخمي كه مدت‌ها وقت مي‌خواست تا زخم‌هايش التيام يابد .
تأسف آن‌جاست كه ما در اين‌جا، در اين نقطه از جغرافياي ملتهبي كه اطراف ما را گرفته مكررا تاريخ را تكرار مي‌كنيم و اين نوزاد نارس مدرنيته ما، هيچ‌گاه به بلوغ نخواهد رسيد .غرب راهي را پيمود و به سرانجام رساند و حال به نقادي آن برخاسته است تا ذره ذره جا پاهای اشتباه را بيابد، ولي ما هنوز در ابتدای مسیریم و هر بار اگر هم قدمي برداشتيم مستوجب عقب گردي چند ده ساله شديم و باز آغازيديم و سپس بي‌نتيجه همه چيز را از دست داديم و گاه دستاوردهاي يك نسل به باد رفت و گم شد. و باز همان هيچ مطلق.
اکنون زبان در جامعه ما به معضلي بدل شده است. حرف، كلمه و روايت، به سوءتفاهم دامن مي‌زنند. هرگاه از همه نااميد شويم زبان بر خود مي‌گشايیم. كابوس، هذيان، شكوه، هزل ،ملغمه‌اي در هم جوش. به زبان به قدري حساس شده‌ايم كه معيارهاي فكري را به فراموشي سپرده‌ايم .تفكر ماندگاري بروز نكرده تا زبان ،به تبع آن، زمان را تسخير كند و از حافظه‌ها پاك نشود.
شعر به ابزارهاي خود تقليل پيدا كرده است. تنها و تنها به زبان معطوف شده‌است و در زبان خلاصه شده است. اصحاب صاحب نظر و اساتيد شعر معاصر، همان‌ها كه مكرراً در محافل و نشست‌ها و مجمع‌ها و همايش‌ها و كلاس‌ها ديده مي‌شوند نيز ،مكرراً همان حرف‌هايي را مي‌زنند كه در نشست قبلي و كلاس قبلي ...
شعر اين دهه ترجمه پذير نيست. چرا باشد؟ چه لزومي؟ بگذار كابوس‌هاي من، براي خودم بماند و زباني كه خود دستور آن را تدوين كرده‌ام. اين حجم بی قراری و ويراني و برهم زدن نرم زبان، هضم پذير نيست .
اكنون شعر به آرايه‌هاي خود تقليل يافته‌است. نه زبان هم سنخ اندیشه است، نه اندیشه متناسب زبان. زبان این شعرها مخاطب را در خود اسیر می‌کند. او را به افق‌های دیگر نمی‌کشاند بلکه او را در تاروپود بی سرانجام خویش اسیر می‌نماید. شعر خوب شعري است كه خوب زبان بازي كند !!!!
پل ریکور می گوید: « رسالت شعر آنست که واژگان بیش‌ترین معناها را بیابند و نه کم‌ترین معانی را.»
وقتی اتفاقی در ذهن روی ندهد و رویدادها آنچنان شتاب آلود وعصبی از روبروی چشم بگذرد، منتظر چه اتفاقی در زبان باید باشیم؟
مكتب بازگشت چگونه پدید آمد؟ آيا كسی جلوی آن را گرفت؟ نه. اين آرزوي ِ خفتۀ ناخوداگاه جمعي بود، كه ادبيات و شعر به سرچشمه‌های روشن و پر بار خويش بازگردد، ولي چه شد؟ فرزندي ناقص و روندي بيمار و تقليدي سخیف، حاصل آن شد.
شاعر ما تجربه مكاني ندارد، محدود به جمعي خاص با مرامي خاص وشيوه‌اي خاص است. شاعر ما به بازتوليد تجربه‌هاي پيشين مي‌پردازد. بي آن‌كه آگاهي به اين تكرار مكررات داشته‌باشد. از این است که از همه شعرهای این دهه تنها یک رایحه به مشام می‌رسد. گویا همه را یک تن سروده است!!!
تخيل هر چه بيشتر به پس رانده شده‌است، تخيل‌كه روزي ابزار اساسي شعر بود. ارزش هر كلمه را ،همنشيني با كلمه ديگر، پاك مي‌زدايد و از بين مي‌برد. از اين روست كه شعر تاثير خود را از دست مي‌دهد . اگر چه شعر زميني شد، تا به بلوغي در خور دست يابد و عينيت شكل گیرد، ولي ديگر بالا نرفت، در همان مرتبه ابتدايي خويش جا ماند، چون گره اصلي پيوند را، از ياد برده بود .
نه تنها اين شعر به گنجينه‌هاي زبان و گسترش ظرفيت‌هاي زبان كمك نكرده‌است بلكه آن را هر چه بيش‌تر تخريب نموده‌است. حتي در كلام ساده روزانه هم مي‌توان بارقه‌اي از شعر يافت، اگر شعر، همان بازي تشكيك و يقيني باشد چون رندي‌هاي ما. پس رندی‌های ما در زبان و حرف و کلمه، گوی سبقت را از شعر ما برده است!
اما بگذار شعر اين دو دهه نا پخته و بسيار بسيار جوان‌تر از سراينده اش باشد، بگذار هر چه بر زبان آيد بر كاغذ نشيند. روح آزرده، تازه، تسكيني يافته است!

نوشته: مجيد شفيعي

13 خرداد / 3 ژوئن / 17 جمادي الاول