بهلول و ابوحنيفه

در كتابها نقل شده كه بهلول روزى به مسجد آمد ديد ابوحنيفه دارد درس مى دهد، و در ميان صحبتهايش گفت : امام صادق (ع ) چيزهائى مى گويد كه من از كلام او تعجب مى كنم .
1- مى گويد خداوند تبارك و تعالى موجود است ولى نه در دنيا و نه در آخرت ديده نمى شود و آيا مى شود چيزى موجود باشد و ديده نشود اين نيست جز تناقض زيرا كه موجود بودن . ديده نشدن تناقض دارد.
2- مى گويد شيطان در آتش عذاب مى شود، با اينكه شيطان از آتش ‍ خلق شده ، پس چگونه چيزى عذاب مى شود با همان چيزى كه از آن آفريده شده .
3- باز امام صادق مى گويد هر كارى كه بندگان خدا انجام مى دهند خودشان آن را انجام مى دهند خدا انجام نمى دهد، با اين كه آيات دلالت دارد كه خدا همه كارها را انجام مى دهد.
بهلول هنگامى كه اين مطالب را از ابوحنيفه شنيد كلوخى برداشت و به مغز ابوحنيفه زد، در اين هنگام خون به ريش و صورت ابوحنيفه جارى شد ابوحنيفه به سرعت پيش خليفه رفت و از بهلول شكايت كرد، بهلول را حاضر كردند و از او علت اين عمل را جويا شدند، بهلول به خليفه گفت : او مى گويد كه حضرت امام جعفر صادق عليه السلام در سه مسئله اشتباه نموده .
1- ابوحنيفه خيال مى كند هيچ كارى فاعلى ندارد جز خداى متعال ، بنابر اين زخم سر او كار خدا است و من تقصيرى ندارم .
2- او مى گويد هر چيزى كه موجود است بايد ديده شود پس اين درد هم اكنون در سر او موجود است با اينكه احدى او را نمى بيند.
3- او از خاك خلق شده و اين كلوخ هم از خاك است و او خيال مى كند جنس همجنس خود را عذاب نمى كند و هيچ جنسى به جنس خود شكنجه نمى شود پس چرا او از اين كلوخ اظهار درد و سوزش ‍ مى كند.
خليفه وقتى كلام بهلول را شنيد به شگفت آمد و او را از دست ابوحنيفه آزاد نمود.
 

اندامي به زيبايي يك رقصنده باله پيدا كنيد

ماین حرکات ورزشی که الهام گرفته از تمرین های مشابه در باله
هسـتـنــد، به شما کمک می کـنند تا از نوک انگشتان پا تا فرق
سـرتـان را بــه تحرک وادارید. ( نیاز به وسیله های جانبی زیادی
هم نیست)
تـقریبا هر کسی که به اندام بلند، کشیده و لاغر بالرین ها نگاه
می اندازد، به آنها حسادت می کند. آنها بدن خود را در وضعیت
بسیـار زیبـایی قـرار مـی دهـنـد، حـرکات بـا طـــمانینه ای انجام
می دهند و پاهای بسیار زیبا و خوش فرمی دارند.
"دنیس آستین" می خواهد حرکاتی که مربوط به رقص باله است را به ما آموزش دهد. این حرکات بیشتر جهت تقویت عضلات نیم تنه پایینی بدن از جمله: جلو و پشت ران، و باسن می باشند. حرکات باید با قدرت و تمرکز بالا انجام شوند. با انجام این تمرینات به راحتی می توانید شکل و فرم پاهای خود، به ویژه ران ها را تغییر داده و از بروز سلولیت جلوگیری کنید. هدف دیگر این تمرینات تقویت داخلی و خارجی ماهیچه های ران و به طور کلی پاهای شما می باشد.
حرکات ورزشی که مخصوص بالرین ها هستند به شما کمک می کنند تا ماهیچه های نیرومند، و انعطاف پذیرتری پیدا کنید و احساس خواهید کرد که بدن وزین تری دارید؛ البته این احساس هیچ گاه تنها با انجام دادن حرکات ورزشی در باشگاه در شما به وجود نخواهد آمد.
"الیزابت هافپاپ" مربی باله در شهر نیویورک است و به عنوان یکی از اولین طراحان این نوع حرکات شناخته می شود؛ او معتقد است: شما با حرکات بسیار ساده و ظریف شروع می کنید که این حرکات به نوبه خود تمام عضلات را از یکدیگر جدا می سازند. به این دلیل که فشار زیادی در طول تمرین به بدن وارد نمی شود، مفاصل شما از معرض آسیب در امان خواهند بود. ( باید توجه داشت که او خودش پیش از مربی گری یک رقصنده باله حرفه ای بوده)
تنها چیزی که نیاز دارید یک عدد صندلی بزرگ و محکم ( یا طاقچه ای که بتوانید دست خود را بر روی آن بگذارید) یک حوله، تشک و یا زمین فرش شده است. پیش از شروع تمرینات خود را گرم کنید. 100 مرتبه در جا بزنید و دست هایتان را تاب دهید. البته باید به این مطلب هم اشاره داشت که انجام این کار سه مرتبه در هفته، مفیدتر خواهد بود. یک موزیک کلاسیک هم بگذارید و آنوقت مانند یک رقصنده، آماده انجام تمرینات خواهید بود.

خمیدگی ( Plie )
برای فرم دادن به عضلات ساق و ران
الف) یکی از دست های خود را بر روی لبه صندلی و یا طاقچه بگذارید، دست دیگر را به طور مستقیم به سمت بالا بیاورید، پاشنه پاها را به هم چسبانده به طوریکه انگشتان پا به سمت خارج باشند. پاشنه پا را به اندازه 4 سانتی متر از روی زمین بلند کنید، به طوریکه بر روی پنجه ها بایستید.
ب) در این حرکت باید شکم تو، شانه ها به سمت پایین، و کمر راست باشد. زانوها را خم کنید و بدن خود را به اندازه 25 سانتی متر به سمت پایین بیاورید. یک شماره در این حالت بمانید و سپس به وضعیت اولیه بازگردید. در تمام طول تمرین باید بر روی پنجه هایتان ایستاده باشید. این حرکت را برای دو ست 10 تایی تکرار کنید.

خمیدگی در حالت کاملا باز ( Wide Pile )
برای استحکام بخشیدن به ماهیچه های ران و ساق پا الف) برای حفظ تعادل با یکی از دست های خود صندلی و یـا طـاقـــچه را نگه دارید، دست دیگر را به طور مستقیم به سمت سقف بلند کنید. پاهای خود را به اندازه 40 سانتی مــتر از یکدیگر باز کنید. طرز قرار گرفتن کف پا درست مانند تمـریـن قبل است. عضلات شکم را منقبض کرده، شانه ها را بـه سـمـت پـایـیـن رها کنید. لگن خود را به سمت پایین هـدایـت کرده و زانو ها را رفته رفته خم کنید. پاشنه پاها را تـا آنـجا که مـی توانـیـد از روی زمـین بلند کنید (مانند آنچه در تصویر نمایش داده شده است)

ب) همچنان که لگن خود را جمع کرده اید، عضلات باسن خود را منقبض کرده و ران و زانو را به سمت عقب فشار دهید. (این حرکت بسیار ظریف است) یک شماره در این وضعیت باقی بمانید و سپس بدن خود را آزاد کنید. مجددا حرکت را تکرار کنید، در تمام طول تمرین بر روی پنجه پاها بایستید و زانو ها را خم نگه داشته باشید. این حرکت را برای دو ست 20 تایی تکرار کنید.   
 

آشنايي با اتحاديه اروپايي
 

اتحاديه اروپایی شامل گروهی از کشورهاست که دولت هایشان با یکدیگر همکاری دارند. این اتحاديه چیزی شبیه به کلوپ یا باشگاه است، که برای عضو شدن در آن باید پیروی از قوانین آن را بپذیرید و در عوض مزایایی نیز برای شما خواهد داشت. هر کشور باید برای عضو شدن پول بپردازد. این امر معمولاً از طریق پرداخت مالیات صورت میگیرد. اتحاديه اروپایی این پول را در راه تغییر و ارتقاء شیوه زندگی مردم و تجارت در اروپا مصرف می کند. کشورها به این دلیل عضو این انجمن می شوند که فکر می کنند تغییراتی که این اتحاديه در کشورها ایجاد میکند، به نفع آنهاست.

توسعه اتحاديه اروپایی
در روز شنبه اول ماه مه سال 2004، اتحاديه اروپایی از 15 کشور به 25 کشور عضو ارتقاء یافت.
این بزرگترین توسعه این اتحاديه از آغاز پیدایش آن به حساب می آید.
اخبار و داستان های زیادی درمورد اینکه آیا این توسعه به نفع انگلستان بوده یا خیر در این کشور گسترده شد. برخی مردم نگران بودند که شاید کارگران کشورهای جدید برای گرفتن شغل هایی با درآمد بیشتر به انگلستان هجوم بیاورند.

چگونگی رشد و توسعه اتحاديه اروپایی
1957: کار خود را با 6 کشور عضو آغاز کرد.
1973: به 9 کشور توسعه یافت؛ این مصادف با پیوستن انگلستان به این اتحاديه بود.
1981: یونان هم به این اتحاديه ملحق شد و شمار کشورهای عضو به 10 رسید.
1986: اسپانیا و پرتقال نیز به این اتحاديه پیوستند و تعداد اعضا به 12 رسید.
1995: سه کشور دیگر نیز به این اتحاديه ملحق شدند و شمار کشورها به 15 رسید.
2004: 10 کشور جدید به اتحاديه ملحق شدند. اکثر این کشورها از اروپای شرقی بودند. و در این زمان تعداد کشورهای عضو به 25 رسید. صحبت هایی از پیوستن ترکیه نیز به این اتحاديه به گوش می رسد.
2007: دو کشور دیگر نیز به اتحاديه اروپایی پیوستند و شمار کشورها به 27 می رسد.

طریقه عضو شدن
کشورها باید مسائل خاصی را به اثبات برسانند:
1. باید نشان دهند که با مردمان خود منصفانه و با عدالت رفتار می کنند، به حقوق بشر احترام می گذارند و به آنها اجازه رای دادن در انتخابات را می دهند.
2. باید نشان دهند که اقتصادشان به درستی اداره می شود. این به آن معناست که دولت نسبت به میزان پولی که خرج می کند آگاه است و چندان در امور تجاری مردم دخالت نمی کند.
3. کشورها باید تغییراتی را در قوانین خود ایجاد کنند تا با قوانین اتحاديه اروپایی مغایرت نداشته باشد.

چرا قوانین در حال تغییرند؟
اکثریت بر این عقیده اند که حال که اتحاديه اروپایی از 15 عضو به 25 عضو توسعه پیدا کرده است، دیگر نمی تواند تصمیمات را به همان روش های قدیمی اتخاذ کند. این به آن معناست که اتحاديه اروپایی باید یکسری قوانین جدید برای خود داشته باشد یا تصمیمات کمتری بگیرد.

وظیفه اتحاديه اروپایی چیست؟
یکی از مهمترین کارهایی که اتحاديه اروپایی انجام می دهد این است که کشورهای اروپایی را به همدیگر نزدیکتر کند. این اتحاديه تجارت و خرید و فروش کشورهای اروپایی را با یکدیگر آسانتر می کند. این امر با تغییر قوانینی که تجارت را کنترل میکند، امکانپذیر می شود. همچنین شر نظارت و کنترل رفت و آمد مردم به طور آزاد در کل این اتحاديه را کم می کند.

5 هدف اصلی اتحاديه اروپایی
1. توسعه اقتصادی و اجتماعی: کمک به مردم برای کسب درآمد بیشتر و برخورد عادلانه تر با آنها
2. گفتگو در مورد مسائل اتحاديه اروپایی در صحنه جهانی: حرف های اروپا بیش از پیش به گوش سایر کشورهای جهان خواهد رسید.
3. معرفی تابعیت اروپایی: هر فردی از کشورهای عضو شهروند اتحاديه اروپایی به حساب می آید و چهار حق اصلی به او داده می شود.
4. توسعه اروپا به عنوان سرزمین آزادی، امنیت و عدالت: باعث می شود اروپایی ها در امنیت بیشتری بدون ترس و واهمه از جنگ زندگی کنند.
5. ایجاد و حفظ قانون مخصوص اتحاديه اروپایی: ایجاد قوانینی که از حقوق مردم در کشورهای عضو دفاع کند.

حقوق اتحاديه اروپایی برای مردم
هر فردی از کشورهای عضو شهروند اتحاديه اروپایی به حساب می آید و این حقوق به او داده می شود.
حق رفت و آمد آزادانه بین کشورهای عضو اتحاديه اروپایی و زندگی در کشور دلخواه.
حق رای دادن و قرار گرفتن در دولت محلی و انتخابات پارلمان اروپایی در کشور محل اقامت.
اگر فرد خارج از مرزهای اتحاديه اروپایی مسافرت می کند، و کشور فرد در آن محل سفارت نداشته باشد، می تواند به سفارت هر کشور دیگر عضو اتحاديه اروپایی مراجعه کند.
ارائه دعوی در هر یک از دادگاه های اروپایی درصورت عادلانه رفتار نکردن اتحاديه اروپایی.
چگونگی اداره اتحاديه اروپایی

اتحاديه اروپایی چند قسمت اصلی دارد:
پارلمان اروپایی: در این قسمت قوانین وضع می شوند و میزان پول مورد نیاز اتحاديه اروپایی تصمیم گیری می شود. همچنین وظیفه کنترل و بازرسی به عدالت رفتار کردن سایر قسمت های اتحاديه اروپایی با این قسمت است. اعضاء پارلمان اروپایی هر پنج سال یکبار انتخاب می شوند. افراد بالای 18 سال در هر کشور عضو این اتحاديه می توانند در رای گیری شرکت کنند.
شورای اتحاديه اروپایی: در این قسمت تصمیم گیری های مهم اتحاديه اروپایی گرفته می شود. این قسمت تقریباً مثل شورای مدرسه است، اما به جای افراد از هر پایه، افرادی از هر کشور در آن فعالیت می کنند.
کمیسیون اروپایی: این قسمت کارهای روزمره اتحاديه اروپایی را انجام می دهد. کارهایی مثل کنترل اجرای صحیح قوانین وضع شده توسط پارلمان اروپایی.
ریاست: هر شش ماه یکبار، هر یک از کشورهای عضو عهده دار ریاست اتحاديه اروپایی می شوند. با 25 کشور عضو، به هر کشور هر 12 سال و نیم یکبار نوبت ریاست می رسد.

اعضای اتحاديه اروپایی
اتحاديه اروپایی به طور کلی 25 عضو دارد که در زیر نام این کشورها با سال پیوستن آنها به اتحاديه ذکر گردیده است.
بلژیک 1957
فرانسه 1957
هلند 1957
آلمان 1957
ایتالیا 1957
لوکزامبورگ 1957
دانمارک 1973
ایرلند 1973
انگلستان 1973
یونان 1981
پرتقال 1986
اسپانیا 1986
اتریش 1995
فنلاند 1995
سوئد 1995
مجارستان 2004
لهستان 2004
جمهوری چک 2004
جمهوری اسلواک 2004
اسلوونی 2004
استونی 2004
لتونی 2004
لیتوانی 2004
مالت 2004
قبرس 2004
کشورهایی که در حال عضو شدن هستند:
بلغارستان 2007
رومانی 2007
این 25 کشور عضو اتحاديه اروپایی دارای 500 میلیون شهروند هستند.
 

کربلا دانشگاهی برای تمام اعصار

عاشورا يك امتحان بزرگ بود كه در زمان و مكان خود، بي نظير بود و حقيقت و جوهرة انسان هاي مختلفي را برملا نمود. عاشورا به نوعي «يوم الفصل» هم بود؛ زيرا حد فاصلي بين دو دسته از آدم ها شد؛ يك عده فرسنگ ها به جلو رفتند و از سكوت تا ملكوت اوج گرفتند و عده اي نيز سير قهقرايي طي نموده و با اين حماسة عظيم، مصداق تعبير قرآن كريم شدند كه مي فرمايد:
«اولئك كالانعام بل هم اضل».
عاشورا وقتي لب به سخن مي گشايد و محفل عاشقانة آن تعداد اندك را به تفسير مي نشيند، آنها را متصلان به حقيقت توصيف مي نمايد؛ زيرا مقدمة يافتن حقيقت، واقع بيني و حقيقت جويي است؛ تا واقع جو نباشي، حقيقتي را درنخواهي يافت. اگر امام آنها را با حقايق آشنا كرد، چون زمينة حقيقت جويي و واقع بيني را در آنها يافت.
«هر گاه انسان هاي واقع بين و حقيقت طلب ـ هر چند اندك باشند ـ به حد نصاب برسند، آن روز مي شود از حقايق سخن گفت».
بسياري افراد، بهشتيان روي زمينند؛ زيرا نه اهل لغوند و نه گناه. قرآن دربارة ويژگي هاي بهشت مي فرمايد: «لايسمعون فيها لغواً ولا تأثيما». انسان بهشت گونه نيز اهل لغو و گناه نيست و يك بهشت متحرك است؛ او ديگر قيدها را شكسته است.
حقيقت آدمي در كربلاي براي عده اي اين گونه بود؛ زيرا در آن جا، مسيرهاي سلوك را يك شبه طي كردند و از تن، جان، مال و دنياي فاني گذشتند و دنيا را به سان يك طريق نگريستن، نگاه كردند؛ نه چشم انداز.
امام علي عليه السلام دربارة اين نوع نگاه به دنيا مي فرمايد: «هر گاه كسي «با دنيا» نگاه كند، بينايش مي كند؛ اما اگر كسي «به دنيا» نگاه كند، كورش مي سازد».

حسين عليه السلام، معلم تمام انسان ها
وقتي حقيقت آدمي و آرمان اصيل او ـ كه خليفه اللهي است ـ ظهور مي كند، يك الگوي تمام عيار براي كساني مي شود كه بخواهند مسير آرمان سازي را طي كنند و نقش «كتاب باز» را ايفا مي كند؛ خواه آن انسان مسلمان باشد يا غير مسلمان و اين اعجاب بزرگ را در قضيه كربلا به خوبي شاهد هستيم.
امام حسين عليه السلام اين درس بزرگ را در قالب يك حماسة عظيم به انسان ها ياد داد. اگر بگوييم كربلا يك دانشگاه بزرگ است، شايد باز در حق كربلا و حماسة حسين عليه السلام، ظلم كرده باشيم؛ بلكه بايد بگوييم كه كربلا، دانشگاهي بزرگ براي همة اعصار بود و واقعيت انسان بودن انسان را در جنبه هاي مختلف ظلم ستيزي، آزادي طلبي و شكستن يوغ هاي غير الهي و زميني آموزش داد. اين حقيقت عظيم انساني به حدي است كه در نگاه مستشرقان، بعد از قرآن و مراسم عظيم حج، پايه و اساس قدرت مسلمانان محسوب مي شود. «وينستون» از مستشرقان غربي مي‌نويسد:
«مادامي كه مسلمانان قراني داشته باشند كه تلاوت شود (فراموش نگردد) و كعبه‌اي كه مراسم آن با انسجام و همدلي صورت گيرد و حسيني كه ياد شود، هيچ كس قدرت تسلط و سيطره را بر آنان نخواهد داشت».
فردي مثل مهاتما گاندي در منشور انقلابي خويش، بعد از اين كه با نظرية معروف «مبارزه منفي» خويش، استعمار انگليس را در هندوستان زمين گير كرد و اقتصاد آن گرگ پير را به مخاطره انداخت، اعلام كرد: «اي ملت هند! من هيچ گونه الگو و روشي از هيچ كس در دنيا براي شكست استعمار پير برنگزيدم؛ مگر از حسين شيعه».
به طور كلي، تاثير قيام امام حسين عليه السلام بر جامعة اسلامي را مي توان از سه بعد مورد بررسي قرار داد:
1ـ بعد مصونيت؛ تعظيم و تكريم واقعة طف و جانبازي اباعبدالله و ياران وفادارش، مصونيت سياسي، فرهنگي و اجتماعي مسلمانان را تضمين كرد و همتاي تلاوت قرآن و مراسم حج تفسير شده است. (وينستون)؛ البته حديث ثقلين از حضرت محمد صلي الله عليه و آله، در اين خصوص گوياترين است؛ زيرا تمسك به كتاب خدا (قرآن) و توسل به عترت پيامبر كه امام حسين عليه السلام نيز از آن شجرة طيبه است، مصونيت مسلمانان را از هر خطر به همراه دارد و شايد يكي از علل ذليل شدن بعضي ممالك اسلامي در قبال توطئه ها، كينه ها و فتنه ها، عدم رويكرد درست به قرآن و دوري از اهل بيت عليهم السلام و اكتفا به مراسم صوري حج بوده است.
2ـ بعد موجوديت و احساس حضور؛ ملتي كه پايگاه واقعي خود را طلب كند و در پي كسب جايگاه شايسته و بايسته خويش باشد، تمسك به آرمان اباعبدالله عليه السلام مشعل راه و پرچم مبارزه و اعلام موجوديت اوست (بولس سلامه).
3ـ بعد مشروعيت؛ گاهي نيز ايده گرفتن از انگيزة ظلم ستيزي و حق طلبي قيام مولا اباعبدالله عليه السلام، عامل مشروعيت بخشي به قيام ها و مبارزات حق طلبانه است؛ زيرا مولا اين راه را به ملل تحت سلطه نشان داد؛ چنان كه آزادي هند از چنگال استعمار انگلستان، مرهون قيام امام حسين عليه السلام دانسته شد (گاندي).

ظهور حقايق در كربلا
1ـ حقيقت همراه
انسان ها به تعبير روان شناسي، به صورت فردي و تك تك يا منحصر به فرد هستند و هر كدام داراي، ويژگي هاي فردي متمايز و گاهي مشترك دارند؛ اما عين هم نيستند.
از اين رو، بعضي حقيقت ها همراه حقيقت مطلب، همساز مي شوند كه به آنها حقيقت همراه مي گوييم؛
افرادي كه محض رسيدن ندا، همراه منادي مي شوند، مانند همراهاني كه از مكه تا بزرگ ترين قربان گاه تاريخ، يعني تا كربلاي حسين عليه السلام، همراه امام، مثل يك رود زلال جاري شدند. امام حسين عليه السلام، ياران خود را در شب عاشورا فرا خواند و فرمود:
اگر در اين سرزمين بمانيد و نرويد، فردا پيش از غروب آفتاب، حتي يك نفر از شما زنده نخواهد ماند. حضرت حتي خبر قطعي شهادت آنان را صريحاً اعلام كرد؛ اما روحية آنها نه تنها ضعيف نشد و به دل خود ترس راه ندادند، بلكه غرق شعف و شادي گشته، گفتند: عجب! فردا روز پايان فراق و آغاز اوج گرفتن و رسيدن به وصل است.
حبيب بن مظاهر گفت: اي كاش اين پردة شب بدرد و تمام شود؛ زيرا فاصلة ما با معبود، يك شمشير است و اي كاش اين شمشير فرود آيد و ما را به عشق ازل متصل كند! امام به حبيب بن مظاهر فرمود: فردا كشته خواهي شد؛ اگر مايل هستي، برو! او پاسخ داد: بعد از كشته شدن شما، زنده ماندن ما نه قيمت دارد و نه سود و سپس گفت: اي پسر رسول خدا صلي الله عليه و آله! اگر تو را رها كنيم و برويم، بايد روز قيامت، پاسخ هر بر هم زدن پلك چشم خود را در محضر خدا و رسول خدا بدهيم و گويا ديگر عبادت ما عبادت نيست و نماز و روزة ما نماز و روزه نيست و …
از حقايق همراه مي توان از حضرت زينب عليهاسلام، ام كلثوم، حضرت رباب، امام سجاد عليه السلام، فرزندان زينب، فرزندان اباعبدالله، حضرت اباالفضل و برادرانش، عبدالله، عثمان و جعفر و … نام برد كه سخنان هر كدام از آنها تا ابديت تاريخ و ظهور قائم آل محمد عجل الله حقيقتي است بر گونه اساطير و مشعلي است مستدام تا فراخناي تحليل ها.

2ـ حقيقت منتظر
حقيقت ديگري كه در كربلا خود را نشان داد، حقيقت منتظر و مترصد بود؛ افرادي كه در اطراف و اكناف منتظر امام بودند؛ نه بيعت شكناني كه عهد و پيمان خود را در اندك زماني زير پا گذارند. حقايق منتظر، در مسيرهاي مختلف، از مكه تا كربلا به امام پيوستند و به كربلا آمدند.
اينان آغاز راه را مي شناختند و همراه را ارج مي نهادند و در پي اتصال بودند. نمونة آنها نافع بن هلال است. او از اشراف كوفه، قراي قرآن و راوي حديث بود؛ سرداري بزرگ كه در ركاب حضرت امام علي عليه السلام، در جنگ هاي صفين، جمل و نهروان جانبازي ها كرد. امام عليه السلام شب عاشورا از خيمه بيرون آمد تا صحرا و تپه هاي اطراف را بررسي كند؛ نافع بن هلال هم از خيمه بيرون آمده بود و حضرت را همراهي مي كرد. سيدالشهداء عليه السلام از او سؤال كرد؛ چرا همراه من مي آيي؟ پاسخ داد: اي پسر رسول خدا صلي الله عليه و آله! ديدم شما به طرف سپاه دشمن مي رويد؛ بر جان شما بيمناك شدم؛ از اين رو، آمدم. امام فرمود: اطراف اين صحرا را بررسي مي كردم و تا ببينم فردا دشمن از كجا حمله خواهد كرد.
سپس امام به او فرمود: در تاريكي شب، از اين مسير (راهي كه ميان دو كوه بود) برو و خودت را نجات بده!
نافع گفت: خود را بر قدم هاي حضرت افكندم و عرض كردم: اي پسر رسول خدا صلي الله عليه و آله! مادرم در عزايم بگريد؛ اگر چنين كنم و تو را رها نمايم؛ پروردگار جهان بر من منت نهاد كه در جوار شما به شهادت برسم.

3ـ حقيقت تشنه
بعضي از افراد حقايقي تشنه اند؛ اما در آغاز داراي هدف روشني نيستند و بايد آگاه شوند و سپس سيراب گردند تا به يقين برسند. گاه يك پيام، يك حركت يا يك تذكر در شرايطي مناسب، آنها را با هدف و آرمان، همسو و همساز مي گرداند. تجلي اين ويژگي در كربلا، در خصوص افرادي چون حر و زهير بن القين روي داد. به زعم تاريخ، زهير حتي با منازل مسير حركت امام حسين عليه السلام، از مكه تا كربلا، فاصله اي از جهت طي طريق و اطراق نداشت؛ اما در آغاز از امام فاصله مي گرفت و از ديدار با وي ابا مي نمود و آن گاه كه مقدمات اتصال او با امام توسط همسرش فراهم شد و امام به سوي او آمد و دقايقي با او صحبت كرد، تحولي عجيب و شگرف در روحية او روي داد؛ مانند دريايي به تلاطم افتاد و از فداكارترين ياران حقيقت طلب در واقعة بزرگ تاريخ، يعني عاشورا شد.

4ـ حقيقت منتقم
اين نوع حقيقت، شامل افرادي است كه بنا به عللي از حضور در متن واقعه معذور بودند؛ اما بعد از رويداد عاشورا، به عنوان يك نيروي معارض يا قدرت پنهان ظاهر شدند. بسياري از اين افراد، در زمان واقعه يا بحبوحة انقلاب، امكان حضور نداشتند؛ اما اشتياق حضور را در دل داشتند و بعد از واقعه، مثل آتشفشاني خاموش، دوباره فعال شدند؛ نمونة آن، قيام هاي بعد از سال 61 هجري، مثل قيام مختار ثقفي، زيدبن علي (قيام زيديه)، شهداي فخ و … است.

5ـ حقيقت پيرو، عاشق و مريد
اين نوع حقيقت يا واقعيت نهادينة انساني، شامل افرادي است كه سال ها بعد از يك جريان يا واقعة تاريخي زاده مي شوند؛ اما از لابلاي نقل ها و تاريخ، حقيقت را مي‌شناسند و به آن ارادت مي ورزند.
آنان اين عشق را دروني كرده، همواره با شجاعت از آن ياد مي كنند و به صورت پيرو و عاشق باقي مي مانند.
عشق آتشين به آن حقيقت ديرين، همة وجوه زندگي، حتي اخلاق و رفتار آنها را همجنس و همسو با آن حقيقت مي كند؛ به طوري كه آنان تشبه و تمثل به آن را جست و جو مي كنند؛ مانند بسياري از مريدان اباعبدالله عليه السلام در زمان ائمة بعد و يا شيعيان معاصر و مخلص امام حسين عليه السلام كه هم در پيروي شاخص هستند و هم در عشق، پايدار و هم مريد جاوداني راه مولا به شمار مي روند.

6ـ حقيقت كور
اين حقيقت، شامل آن دسته از افرادي است كه چراغ را مي بينند؛ اما تاريكي را بر مي گزينند؛ راه را مي بينند؛ ولي بي راهه را مي پيمايند و جالب اين كه اين حقيقت و تبلور آن در هيئت انساني، هم در زمان واقعه، هم در اوج رويداد و هم پس از آن و حتي قرن ها بعد از آن، همواره كور و سطحي و نارسا باقي مي ماند. اغلب مردم كوفه و شام، در سال 61 هجري، اين گونه بودند.
نكته اي كه در خصوص كوفيان قابل ذكر است، اين كه آنان داراي فرهنگ ثابت و ارادة پايداري نبودند و از جهات منفي، يعني عهدشكني و بي وفايي شهره بودند. مردم اين شهر، در مقاطع مختلف، مواضع متفاوتي داشته اند؛ گاهي موضع آنها در دفاع از اهل بيت عليم السلام بوده، با شجاعت بي نظيري، جانب اهل بيت عليهم السلام را تقويت كرده اند؛ چنان چه پايداري آنها باعث شكست ناكثين در جنگ جمل گرديد؛ اما در جنگ صفين و يا در زمان امام حسين عليه السلام، در مقابل معاويه كوتاه آمدند و در قضية كربلا كاملاً عهدشكنانه عمل كردند و جالب اين كه حضور آنان در كنار حقيقت منتقم، مثل مختار، نيز موضع ديگري از آنها را به نمايش مي گذارد.
حقيقت كور، گاهي به هدف مي زند و گاهي نيز پا بر كف خود مي گذارد و با انگشت خويش، ديدگان خود را از حدقه خارج مي كند. در واقعة كربلا، تابلويي بسيار شيوا و گويا از حقيقت كور معاصران سال 61 هجري به نمايش گذاشته شد.